ประสบการณ์....มือถือไมค์ หัวใจยิ้มสู้....
หลายๆครั้งที่มีโอกาสได้ฝึกฝนและส่งลุูกศิษย์ สู่เวทีแห่งประสบการณ์ ...มันทำให้เรารู้สึกว่า ภาคภูมิใจ เมื่อเขาทำได้ ได้รีบประสบการณ์ที่ไม่สามารถหาซื้อได้ที่ไหน ผู้เขียนได้เรียนรู้ประสบการณ์เหล่านี้มาเช่นกัน ...มันเห็นภาพเก่าๆที่เราเคยเป็นมา ตอนที่เราเป็นนักเรียนเราก็รู้สึกว่า การทำงานพิธีกรนั้นมันเหมือนจะง่ายนะ แต่พอมาลองทำจริงๆ กลับเป็นงานที่ไม่ง่าย และเป็นงานที่ท้าทาย...ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าในบางครั้ง...จะต้องเรียนรู้และใช้ไหวพริบในการตัดสินใจในบางช่วง บางอย่าง.....
แต่สิ่งที่ทำให้เราเกิดแรงใจในการสู้ในตอนนั้น ก็คือ คุณครู ที่คอยดูแลอยู่เคียงข้างและคอยให้กำลังใจอยผู่เสมอ...ทำให้จากเด็กธรรมดาคนหนึ่งที่ขี้อาย กลายมาเป็นพิธีกรประจำโรงเรียนได้...วันนี้ เรามีโอกาสที่จะได้ประคับประครองลูกศิษย์เหมือนอยางที่เราเคยได้รับ....ความผิดพลาดในการทำงานของเรากลับกลายมาเป็นส่วนที่ต้องเติมเต็มให้กับศิษย์....จำได้ว่า ลูกศิษย์บางคนมีความกังวลก่อนทำหน้าที่....ผู้เขียนได้แต่เบาๆที่มือหรือแต่ที่หลังของเด็กๆ เพื่อเป็นการเสริมกำลังใจ ในยามที่เขาเกิดความรู้สึกประหม่า....
แต่สิ่งไหนจะเป็นแรงเสริมให้ได้ดีเท่ากับเสียงที่ครูบอกให้ "สู้ หนูทำได้อยู่แล้ว เดี๋ยวครูคอยให้กำลังใจอยู่ตรงนี้นะ.." ภาพเด็กๆ หันมาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วก้าวออกไปเผชิญกับประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ มันทำให้ครูอย่างเราอดที่จะยิ้มและภาคภูมิใจไม่ได้......เพราะนี่เป็นอีกหนึ่งภาระ หน้าที่ของครูที่จะอุ้มชูให้ศิษย์ได้เติบโตไปอย่างมีคุณค่า และ เป็นผู้ให้ในอนาคต...
(ภาพ: วันเด็ก ประจำปี 2558 ที่ เทศบาลตำบลเชียงกลม อ.ปากชม จ.เลย)
ความเห็น (2)
ตามมาเชียร์คุณครูและเด็กๆ
ให้เด็กๆมัธยมฯฝึกกิจกรรมแบบนี้ดีมากเลยครับ
ขอบคุณครับ
ขอบนะคะ อ.ขจิต