เพราะรัก หรือเพราะกลัว
ระหว่างความรักกับความกลัว
เราทำให้ลูกวัยรุ่นของเรา รู้สึกแบบไหนมากกว่ากัน
พ่อแม่บางคนเข้าใจว่า การสร้าง "ความกลัว"
เป็นวิธีที่เฉียบขาดและได้ผลมากที่สุด
ผมอยากบอกว่า การสร้างความกลัว
เป็นเครื่องมือในการสั่งสอนลูกวัยรุ่น
คือความเข้าใจที่ "ผิดมหันต์" เลยครับ
อย่าลืมน่ะครับ ว่าลูกต้องเชื่อฟังเรา
ในฐานะผู้เป็นพ่อและแม่ เป็นผู้ที่มีพระคุณ
ไม่ใช่เชื่อฟังเพราะกลัวว่าคุณจะทำร้ายเขา
หลายคนใช้วิธีการขู่สารพัด
จนลืมไปว่าลูกคุณไม่ใช่โจรผู้ร้าย ไม่ใช่ยักษ์ที่ไหน
"ถ้าคบกับเพื่อนคนนั้น ไม่ต้องเรียกว่าแม่"
"ถ้าอยากกลับบ้านดึก ก็ไม่ต้องเข้าบ้าน"
คิดว่าคนเป็นลูกวัยรุ่นฟัง ... จะรู้สึกยังไงครับ
วัยรุ่นฟังครับ วัยรุ่นทำตามแน่นอน
แต่เพราะอะไร นั่นอีกเรื่อง ... ความกลัว ความกดดัน
หรืออยากให้เค้าทำตามเพราะ "ความรัก" มากกว่า
มีงานวิจัยชิ้นนึงที่น่าสนใจครับ
เขาสำรวจวัยรุ่น 2 กลุ่ม ๆ แรกไม่ได้รับความกดดัน
ถูกเลี้ยง ถูกสอนด้วยความรัก
พ่อแม่ไม่ได้บังคับด้วยข่มขู่ หรือขืนใจให้ทำสิ่งต่างๆ ด้วยอารมณ์
แน่นอน อีกกลุ่มตรงกันข้าม
ถูกบ่มเพราะความกดดัน
ถูกเลี้ยงด้วยความกลัว
ผลออกมาหลังจากติดตามผล 3 ปี
กลุ่มสอง ขาดความมั่นใจ ขี้กลัว
บางคนในกลุ่มนี้ (ผู้ชาย) เกิดความก้าวร้าว
ชอบทำร้ายคนอื่น ทั้งคำพูดและการกระทำ
เห็นไหมครับ
ผลจากการเรียนทั้งสองแบบ
แตกต่างกันมากๆ เลย
คราวนี้เรามาลองดูวิธีการ
เลี้ยงอย่างไร ที่ให้ "ความรัก" มากกว่าความกลัว
กันดีกว่านะครับผม
1. เปลี่ยนจากคำสั่งเป็นถามความเห็น
ไม่มีใครชอบคำสั่ง ขนาดเราเอง ยังไม่อยากทำเลย
อยากให้ลูกทำอะไร อาจเริ่มจาก "ถามความเห็น" ก่อน
เช่น "คิดว่าเย็นนี้ลูกจะกลับกี่โมง"
"ลูกคิดว่าเพื่อนคนนี้เป็นยังไง"
การถาม ทำให้ลูกมีส่วนร่วม
เขาจะรู้สึกว่า เขาไม่ได้กำลังถูกสั่ง
2. เปิดใจฟังลูกวัยรุ่นของเราบ้าง
หลายคนทำข้อแรกได้ แต่ก็เพียงแค่ฟัง
แต่ไม่ได้ใช้ใจ ... พอความเห็นต่าง ก็ฟังไม่จบซะแล้ว
สิ่งสำคัญมากกว่าการฟังด้วยหู คือการฟังด้วยใจต่างหากครับ
ผมเชื่อว่า ถ้าพ่อแม่ ผู้ปกครอง
สามารถทำให้ลูกวัยรุ่นเชื่อฟัง ด้วย "ความรัก" ได้แล้ว
ก็ไม่มีปัญหาไหน จะมาก้าวก่ายครอบครัวเราได้อีกครับ
ความเห็น (1)
เป็นบทความที่ดีมากๆเลยค่ะ