บทกวีเรื่อง เยาะพายุ
ที่นานยาว
ล้นหลากหลายเรื่องเฟื่องฝัน
มากมายครวญคร่ำรำพัน
หยาดน้ำตา ปริ่มตามากี่ครั้ง
หมายยุดมุ่งฉุดยุดยื้อ
ไขว่คว้าเท่าใดในหวัง
โลกนี้หยอดเย้า เราเกินหยั่ง
ใจมนุษย์ยากยิ่ง คาดคะเน
บางครั้งโลกขาดเขลา เราโง่ไป
บางขณะใจรัก ยังหักเห
บางกาล เราชมชอบการเสเพล
บางเวลาฮาฮากับตัวตน
ที่นานยาว
หลายเรื่องราวต้อนเราอับ ความสับสน
น้ำตาคือผลึกแห่งความอดทน
เถิดยิ้มเยาะพายุฝน ในเจ็บร้าว
เขียนวันที่ ๒๙ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๓๙
ณ ม้าหินโบราณ
ความเห็น (2)
....โลกีย์ยากหลุดพ้น...........จริงนา
กิเลสมักชักพา...................รุ่มร้อน
เมตตาทุกชีวา....................ปันแบ่ง
รวย-ฉลาด-เกียรติ รู้ย้อน........หยิบใช้สร้างสวรรค์
....ฉับพลันโลกรู้ "รับ............เจือจาน"
โลภโกรธหลงสามานย์...........ดับได้
โอหังหยิ่งผยองพาล.............สุภาพตอบ
สวรรค์สุดไกลกลับใกล้...........แท้ที่ใจเรา
มาอานกลอนเพราะ ๆ ก่อนนอนจ้ะ
