พ่อให้เจ้าทั้งชีวิต ตอนที่ 9 เพื่อนใหม่ชีวิตใหม่

.....ผมจำได้ว่า ปลายปี พ.ศ. 2537 ผมได้ปรารภ ต่อหน้าหลวงปู่ เชิงขอคำแนะนำเรื่อง "ปัญหายาเสพย์ติด" ในโรงเรียนซึ่งขณะนั้นผมเป็นครูหัวหน้าปกครองของโรงเรียนสามร้อยยอดวิทยาคม กิ่งอำเภอ สามร้อยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ทางโรงเรียนได้รับหนังสือด่วนจากกระทรวงศึกษาธิการ แจ้งเรื่องปัญหายาเสพย์ติดให้โทษในโรงเรียน พร้อมได้กำหนดแนวทางปฏิบัติการ กรณีที่พบนักเรียนติดสารเสพย์ติดให้โทษในโรงเรียน โดยไม่ให้ไล่นักเรียนออกแต่จะอนุญาตให้หยุดพักการเรียนไปรับการบำบัดรักษาได้โดยให้ผู้ปกครองและโรงเรียนประสานงานโดยตรงกับสถานบำบัด โดยให้โรงเรียนระลึกเสมอว่านักเรียนที่ติดสารเสพย์ติดไม่ใช่อาชญากร แต่เป็นคนไข้ที่ต้องการความช่วยเหลือในการบำบัด รักษาให้พ้นทุกข์ทรมานจากพิษภัยของสารเสพย์ติดให้โทษ

เมื่อองค์หลวงปู่ได้รับทราบปัญหานี้ ทีท่าของท่านกระตือ รือร้นดวงตาของท่านฉายแววมุ่งมั่นประหนึ่งเป็นงานที่ท้าทาย (ไม่มีงานอะไรที่หลวงปู่ทำไม่ได้ และทำได้ดีเสียยิ่งกว่า...) ท่านขยาย ผลทันที ติดตั้งโครงการ "เพื่อนใหม่เพื่อชีวิต ต้านภัยยาเสพย์ติด" ให้ผมนำเด็กติดสารเสพย์ติดมาเข้ารับการอบรมบำบัดรักษา

สำหรับผมเริ่มส่อแววทุกข์ วิตกกังวลมองไม่เห็นทางที่จะทำ ได้เลย ผมจำไม่ได้ว่าได้ตอบชี้แจงหลวงปู่ไปอย่างไรบ้าง แต่สรุปว่าทำไม่ได้หรอกครับ มันเรื่องใหญ่ ปัญหามากมายทั้งเด็ก ผู้ปกครอง ผู้อำนวยการโรงเรียนและปัญหาผลกระทบอื่น ๆ อีกมากมาย หลวงปู่พูดเชิงแซวเชิงเยาะเย้ย เสมือนหนึ่งให้ผมเกิดความมานะ "มึงรับสารภาพมาเถอะว่ามึงไม่มีปัญญา"

"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมกลัวหลายๆ ฝ่ายจะไม่ให้การสนับสนุนไม่เห็นด้วย เพราะยาเสพย์ติดยังเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ น่าละอายสำหรับความรู้สึกของคนทั่วไป"

"มึงบอกมาเถอะน่า ว่ามึงไม่มีน้ำยา" ท่านพูดไปหัวเราะไป

"ผมกลับไปบ้านนั่งคิด นอนคิด จะทำอย่างไร เริ่มต้นตรงไหนแต่มั่นใจใน ครูบาอาจารย์ ซึ่งเปรียบเสมือนเสาหลักที่แกร่ง ดุจหินผาที่เราสามารถพึ่งพิง อิงแอบได้อย่างมั่นใจและมั่นคง

ผมเริ่มควานหาเด็กที่ติดสารเสพย์ติดในโรงเรียน โดยอาศัย ความเป็นกันเองกับเด็ก เห็นคนไหนหน้าตาซีดเซียวสายตาเหม่อเลื่อนลอยไม่สนใจการเรียน ขบกราม เคี้ยวหมากฝรั่ง เข้าข่ายน่าสงสัย ผมจะเข้าไปพูดคุย ถามปัญหาสารทุกข์สุกดิบ ทำตัวเสมือนเพื่อน พี่หรือญาติของพวกเขา เมื่อล้วงความลับได้จากคน หนึ่ง คนที่สอง สาม ก็จะขยายผลออกมาเรื่อยๆ จากกลุ่มพรรคพวกหัวอกเดียวกัน ก็สามารถรวบรวมสมาชิก (ขี้ยา) ได้ทั้งหมด 18 คน เต็มใจบ้างถูกบังคับบ้าง ผู้ปกครองบางคนเมื่อผมไปแจ้งเรื่อง จะนำเด็กเข้ารับการอบรมบำบัดรักษายาเสพย์ติด ไม่ยอมเชื่อแถมยังแสดงอาการไม่พอใจ หาว่าผมใส่ร้ายลูกหลานของพวก เขาต้องให้เพื่อนๆ สมาชิกด้วยกันบอกจึงยอมเสียงอ่อยลงนามอนุญาตให้เข้าร่วมโครงการได้ เป็นอันว่าผมทำงานสำเร็จไปขั้นตอน หนึ่งแล้ว คือมีเด็กเข้ารับการอบรมสำหรับการปฏิบัติงาน ในฐานะครูหัวหน้าปกครองของผม นับว่าเป็นความมีโชคของกระผมอย่างยิ่งคือ ท่านผู้อำนวยการ ทองคำ สร้อยทอง (ปัจจุบันดำรงตำแหน่ง ผอ.โรงเรียนหัวหิน) ท่านเป็นผู้บริหารที่มีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล มีหลักการและเหตุผล ท่านไม่กลัวเสื่อมเสียชื่อเสียงของสถาบันมากกว่าชีวิตและอนาคตของลูกศิษย์ ผู้อำนวยการของผมถูกมองจากผู้บริหารโรงเรียนหลาย ๆ แห่งว่า ทำในสิ่งที่ผิด น่าอายขายหน้าประจานโรงเรียนตนเอง คนอื่นเขาพยายามปกปิดสิ่งที่ไม่ดีงาม นี่กลับเอามาเปิดเผยซึ่งองค์หลวงปู่ท่านเหมือนรู้ว่าอะไรจะเกิดตามมาท่านสังให้ทำโล่ประกาศเกียรติคุณมอบให้ท่านผู้อำนวยการ ทองคำ สร้อยทอง ในโล่เขียนคำประกาศเกียรติคุณว่า เป็นผู้กล้า วิริยะ อุตสาหะ มีธรรมะในการพัฒนาเยาวชน เพื่อให้เป็นคนดีของสังคมและประเทศชาติ

ผลที่ตามมาโรงเรียนสามร้อยยอดวิทยาคม ได้รับรางวัลชนะเลิศการประกวดรณรงค์ต่อต้านภัยยาเสพติดระดับจังหวัด ได้รับโล่ห์พร้อมเงินรางวัล สำหรับผมได้รับเกียรติบัตรในฐานะครูผู้จัดกิจกรรมดีเด่นระดับจังหวัด หลังจากนั้นผมถูกรับเชิญจากหลายๆ หน่วยงาน อาทิ สาธารณสุขจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โรงพยาบาลประจวบคีรีขันธ์ กองพลบินที่ 4 -กองบิน 53 ประจวบคีรีขันธ์ วิทยากรแกนนำต่อต้านยาเสพติด ของสามัญศึกษาจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ฯลฯ