พรุ่งนี้ฉันจะไป

24 กันยายน 2557

------

ได้พานิสิตชั้นปีที่ 4 สาขารัฐศาสตร์ จำนวน 45 + คนโดยประมาณ ไปทัศนะศึกษาดูงาน ในฐานะที่สอนวิชาพุทธธรรมกับการบริหาร และได้ไปทัศนะศึกษาด ูงานที่ จ.ลพบุรี คือที่โรงเรียนวินิตศึกษา (ในพระบรมราชูปถัมภ์) ซึ่งเป็นโรงเรียนการกุศลของวัด ที่ก่อตั้ง บริหารงาน โดยพระภิกษุในพระพุทธศาสนา ประหนึ่งเป็นโรงเรียนที่วัดเป็นเจ้าของ การเดินทางมาเพื่อหาแรงบันดาลใจให้กับเขาเหล่านี้ว่าสักวันหนึ่ง เขาอาจเก็บเกี่ยวประสบการณ์และสิ่งที่เห็นอย่างน้อยเอาไปเล่าขานได้ หรือเอาไปเป็นมุมคิดว่าฉันเคยเห็นสิ่งเหล่านี้ ที่โรงเรียนแห่งนี้ และนำพาโรงเรียนแบบไปในที่ ที่เขาควรอยู่และสร้างมันขึ้นมาในอนาคต เราจึงได้แต่พร่ำบอกกับเขาว่า เรารอได้อีกหลายสิบปี กว่าพวกเขาเหล่านั้นจะโต หรือการพาไปวัดพระบาทน้ำพุ ซึ่งส่วนใหญ๋รู้จักกันอยู่แล้ว คือวัดที่สงเคราะห์ผู้ป่วยเอดส์ ที่ประสบเคราะห์กรรมแตกต่างกันไปในการใช้ชีวิต แต่สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น และต้องการบอกต่อก็คือ อยากให้พวกเขามาเห็นว่าประสบการณ์ของชีวิต และการใช้ชีวิตย่อมมีข้อดี เสีย พร่องพลาดแตกต่างกันไป แต่สิ่งหนึ่งที่จะต้องดำเนินต่อไปก็คือชีวิต ในส่วนมุมของผู้บริหาร เราควรมองไปให้ถึงว่า การให้ กับการเสียสละ มีความหมายแตกต่างกัน และการบำเพ็ญหลักธรรมนี้มีความแตกต่างทั้งในเรื่องวิธีการปฏิบัติและรูปแบบการปฏิบัติ และเขาควรเห็นของจริง จากสถานที่จริงในประสบการณ์ตรงที่เป็นจริงด้วย ฯฯฯฯ

คณาจารย์ผู้บริหารถวายความรู้แก่พระนิสิต 

คนของวันนี้พูดให้กับคนของวันพรุ่งนี้ฟัง ถึงประสบการณ์และความมุ่งหวัง 

จุดแรกที่พวกเราเริ่มในวัดพระบาทน้ำพุ คือการฟังบรรยาย พร้อมกับการเปิดมุมมองหนุ่มน้อย ทั้งหลายเพื่อมาหาแรงบันดาลใจ ที่เหมาะสมกับวัย หรือช่วงเวลาของวัย ดังนั้นสิ่งที่สำคัญและมีความจำเป็นคือวัยของพวกเขาจะต้องได้รับประสบการณ์และการเรียนรู้ที่ดี สอดคล้องกับช่วงเวลาและวัยของพวกเขา

มุมกระดูกเรซิน ของผู้วายชนม์ และถูกนำมาจัดเป็นงานประติมากรรม ที่สะท้อนความจริงของชีวิตในบางมุม

การฟังเรื่องของคนอื่น เหมือนนิยาย เหมือนละคร เหมือนเรื่อง ๆ หนึ่งที่อาจสนใจ และไม่สนใจนัก แต่สาระสำคัญ ของชีวิตของพวกเขาที่นี่เแลกมาด้วยประสบการณ์ชีวิต และต้องใช้ชีวิตเดิมพันกับมัน แปลว่า เวลาของชีวิตที่เหลือน้อย จะเป็นประสบการณ์ใหม่และทักษะการใช้ชีวิตอย่างเหมาะสมและต้องก้าวไปข้างหน้าต่อไป