ทำไม ตั้งใจทุกครั้ง แล้วก็ยัง ทำไม่ได้

รับปากครูเมื่อวาน

กว่าจะ ทำได้เต็ม ก็มาเช้านี้ เพราะเมื่อวานก็ยังขาดในเรื่องของการ เขียนบันทึก

ทำไมเป็นแบบนั้น

ทุก ๆ ครั้งที่ลง

มือตั้งใจทำอะไร มีอุปสรรค ตั้งเค้าอยู่ข้างหน้า “วัดใจเสมอ”

เอาง่าย ๆ จะไปวิ่ง ฝนฟ้าก็กระหน่ำ ก็ต้องเลือก เดินหน้า หรือ ถอย

ถอยครั้งหนึ่งไป ผลตามมาก็ถอยยาว

ล้มครั้งแรก ง่าย แค่ไหน ล้มครั้งต่อไปก็ง่ายขึ้น ในทางเดียวกัน

ลุกขึ้นได้เร็วแค่ไหน ต่อไปก็จะลุกขึ้นได้เร็วขึ้น

เอาง่าย ๆ เช้านี้ ตื่นมา หุงข้าว แวะเก็บผักก่อนไปวิ่ง

ตามเคย ฝนก็ยังคงลงเม็ด ก็ไม่หนักมาก

วิ่งไป สวดไป ก็มีฟุ้ง เป็นธรรมชาติ ก็กลับมาสวดแล้วก็วิ่งไปจนครบตามที่กำหนด

เพราะวิ่งตากฝน ก็เลยวิ่งเท่าเปล่าซะเลย ก็ไม่แย่นัก เท้ารับไหว

กลับมาทำอาหารตั้งใจเอาไปถวายพระ ขับรถออกจากบาน ก่อนถึงทางเลี้ยวเข้าวัดเล็กน้อย

น้ำท่วม ถนน ในใจ สบถ “ฮ่วย จะอิหยั๋ง กันนักกันหนาหนอ”

จัดการถอยกลับรถ

ยังไงวันนี้ก็จะไปให้ถึงวัด เลี้ยวออกทางสนามบิน แล้วค่อยวนกลับเข้าประตูวัด

ไม่ทันจังหัน แต่ก็สามารถจัดไว้เพลได้ ใจหนูเป็นอย่างไร

ตอนนี้ทำได้เท่านี้ กํบความพยายามและอุปสรรค ชนะความขี้เกียจตนเองมาได้หน่อยหนึ่ง แต่ก็ยังแพ้อยู่อีกมาก

ลุกขึ้นมา เข้าร่องได้ เร็วขึ้น 1 วัน เมื่อเทียบกับอาทิตย์ที่แล้ว ทั้ง ๆ ที่ ครูเมตตา

ชี้บอก ทุกแบบทุกสิ่งอย่าง แต่กิเลสมันก็ยัง พาหนี

ของจริงมีให้กลัว

ทำไมการตั้งทุกครั้ง ก็ล้มทุกครั้ง พอมีเรื่องแทรก หนูก็วิ่งไปตามเรื่องแทรก จนลืมหลัก ลืมความตั้งใจเดิม

ย่างนี้ซินะ ที่ครูบอกว่า “จิตมันหลง “

ค่ะ ของจริง ไม่ได้หยุด ทำนั้นทำนี่อยู่ ไม่มีลำดับ และก็ไม่ค่อยวัดประเมินกำลังตนเองว่า “ได้แค่ไหน”

ทำแล้วทุ่ม อีกวันก็ เดี้ยงไปก็บ่อย

การวางแผน โดยส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยเป็นไปตามนั้น

พอบีบตนเองให้ตามแผนไม่ได้ก็พลอย ไม่อยากวางแผน