อยากคืนสมุดบันทึกให้เพื่อน...
เพื่อนรัก...
เราเฝ้าติดตามชีวิตเพื่อน...หลังจากที่เพื่อนร่ำลาเรา...เพื่อเดินทาง...เรียนรู้กับชีวิต...
เพื่อนได้มอบไดอะรี่ที่เพื่อนชอบบันทึกเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...
ไดอะรี่เล่มนี้...เป็นเล่มล่าสุดของเพื่อน...ตลอดเวลาหนึ่งปีกว่าๆ ของเพื่อน
เรารู้สึกดีใจ...ที่เพื่อนไว้วางใจ...อนุญาตให้เราอ่านไดอะรี่ของเพื่อน...
ไดอะรี่เล่มนี้...เป็นความทรงจำที่งดงาม...และเจ็บปวด...
เพราะชีวิตคนเราก็ต้องเจอะเจอกับสิ่งที่ดี และเลวร้าย
เหมือนเราตอนนี้...สภาพจิตใจไหวๆ...แกว่งๆ...แต่ก็ทำให้ใจของเราเข้มแข็งขึ้น...กับแกนของหัวใจ
กับบททดสอบชีวิตบทนี้...
ไดอะรี่เล่มนี้...เป็นเรื่องราวความรักของเพื่อน...ตัั้งแต่เริ่ม...จนหน้าสุดท้าย
หน้าสุดท้าย...ถ้าเป็นละคร...ตอนจบ...น้ำหูน้ำตาไหลท่วมจอ...
มันผ่านมาถึงสิบกว่าปีแล้วนะ...
เพื่อนยังไม่เจอหน้าหลาน "ทิมดาบ" เลย...หลานอยู่ปอสี่ แล้วนะ...
เรารู้สึกว่า...เพื่อนยังมีชีวิตอยู่...และอยู่มุมไหนของโลกนะ...
เพื่อนคงสบายดี...กับสิ่งร้ายๆ ที่เกิดขึ้น...จะเป็นยาให้เพื่อนเข้มแข็ง
เข้าใจโลก และเดินทางไปกับโลก...
เราพยายามสืบหาเพื่อน...หลายวิธีทางมากๆ
ถ้าเพื่อนอยู่เมืองไทย...ก็แสดงว่า เพื่อนเปลี่ยนชื่อ และนามสกุล
เวลานั้นเราก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเลขบัตรประชาชนของเพื่อนๆ เลย...
เราไม่อยากอ่านไดอะรี่เล่มนี้แล้ว...
เราอยากคุยกับเพื่อน....
ภาวนาว่า...เราคงได้เจอกัน...และขอให้เพื่อนมีความสุขเสมอๆ
มีหลายอย่างที่อยากคุยกับเพื่อน...
เราได้รู้ความลับหลายอย่างในไดอะรี่ของเพื่อน เช่น
ชอบสีเขียวมะกอก...เขียวเหมือนป่าไม้ลึก....(ช่างคิดได้นะ)
ดอกไม้ที่ชอบ...ดอกข้าว (ช่างคิดได้แปลกประหลาดมากๆ)
คิดถึงเพื่อนจัง...
มาเอาสมุดบันทึกเล่มนี้ของเพื่อนกลับคืนไปซะ
ถ้าอ่านเจอบันทึกนี้ของเรา...
จาก...คนแพ้ที่ไม่มีน้ำตา
แต่พออ่านบันทึกของเพื่อนแล้ว
เรากลายเป็น "ผู้ชนะบนความพ่ายแพ้" ไปแล้วนะ...
ความเห็น (3)
... บันทึกดีดี ...ความทรงจำดีดี ... อยู่ในใจเสมอ นะคะ .... สุขภาพดีดีในปีม้าค่ะ
ความทรงจำที่ดีจะอยู่กับเราตลอดไปค่ะ
อ่าบันทึกนี้ทำให้นึกถึง เฟรสชิบ ก่อนจากกันของเพื่อน ม.6/2 หายไป แต่ ณ ปัจจุบันเราได้กลับมาเจอะเจอกันอีกครั้ง ในLine จากกันร่วม 30 ปี ยังผูกพันหนักแน่น