"ความเหี่ยว" ในพระเนื้อผง (หลักการข้อที่ 4)
ขอนำ "ความเหี่ยว" มาให้ดูกันชัดๆอีกสักรอบ
เพราะผมสังเกตว่า .........
พระที่เซียน "พระพลาสติกแต่งผิว" โพสต์เล่นๆหลอกมือใหม่หัดส่องนั้น
ผิวยังเรียบๆ และตึงเปรี๊ยะ ตามปกติของผิวพลาสติก หรือเรซิน
ที่ต่างจากหลักการของผิวพระเนื้อปูนธรรมดา และเนื้อปูนเก่า ที่ยังไงๆ ก็เหี่ยวแน่นอน
เก่ามากเหี่ยวมาก ใหม่ๆเหี่ยวน้อย ไม่เหี่ยวก็มักจะเก๊
เมื่อนำพระไปส่องสะท้อนแสง จะเห็นความเหี่ยวแบบนี้ครับ
(ยกเว้นพระรุ่นใหม่ที่ทำออกมาใหม่ๆ จากโรงงาน ที่ใช้มวลสารละเอียด ใช้เครื่องอัด จะดูแทบไม่เหี่ยวเลย แต่พออายุสิบปีขึ้นไปก็เริ่มเหี่ยวเหมือนกัน)
ฉะนั้น เวลาใครส่งพระมาให้ดู ง่ายๆเลย ผมจะดูที่ความเหี่ยวนี้ก่อน
เพราะดูง่ายๆ
เห็นตึงๆ เนื้อพลาสติก เก๊แน่นอน
อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ
ถ้าเนื้อเหี่ยว ค่อยมาดูพิมพ์อีกที
ถ้าพิมพ์ผ่านก็ไปไล่หลัก 1-5 อีกรอบ
ผ่านหมดก็แท้ ไม่ผ่านก็เก๊ เท่านั้นเอง
ง่ายๆแค่นี้ครับ
ความเห็น (3)
เข้าหลักอนิจจังครับ เป็นหลักธรรมดาแต่คนมองไม่ค่อยจะเห็น เปรียบเทียบบ่อยมากสำหรับเรื่องนี้ ส่วนใหญ่เปรียบเทียบกับคนว่า จะต้องแก่และเหี่ยวย่นตามอายุขัยนั่นเอง
นายฤทธิกร ชอบทำทาน ลิ้งรมดำ
เรียนอาจารย์ที่เคารพบทเรียนนี้ทำให้เห็นชัดเจนขึ้นขอบคุณมากเลยครับ
ดาวเรือง เเสงพล
ขอบคุณ