การให้โอกาสผู้อื่น
ก่อนเลิกงานของวันนี้ ฉันได้พูดคุยกับน้อง ๆ ที่เคยทำงานร่วมกันมาก่อน (เดิมทำงานอยู่ที่งานการเจ้าหน้าที่) แต่เพราะความต้องการเจริญเติบโตทางการทำงาน น้องคนนี้ขอย้ายไปอยู่ที่คณะครุศาสตร์ โดยทำหน้าที่เป็นรักษาการเลขานุการคณะ ตั้งแต่ปี ๒๕๔๗ นับได้ก็เกือบ ๙ ปี ความจริงข้าราชการพลเรือนในสถาบันอุดมศึกษา (สายสนับสนุน) แบบฉันในมหาวิทยาลัยมีแค่ ๑๖ คน (เสียชีวิตไปแล้ว ๑ คน early ไปอีก ๑ คน และปีนี้จะเกษียณอีก ๑ คน คงจะเหลืออยู่อีกรวมทั้งฉันด้วยเป็น ๑๓ คน) พวกเราไม่ค่อยได้รับการดูแลสักเท่าไหร่ (จากที่ฉันสังเกตเมื่อฉันได้โอนมาอยู่ที่มหาวิทยาลัย) เพราะผู้บริหารจะไปให้ความสำคัญกับสายวิชาการมากกว่า แต่มีผู้บริหารรุ่นที่แล้ว ท่านได้ดูแล เมตตาพวกเราซึ่งเรียกว่า PC เดิม จนสายวิชาการบางคนคิดว่า ผู้บริหารมาสนับสนุนพวก PC มากกว่าสายวิชาการ (แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่) เหตุที่ฉันรู้ เพราะฉันทำงานกับผู้บริหารชุดเดิม ฉันจึงรู้ ท่านเพียงแต่เมตตาพวกเรา ซึ่งได้ทำหน้าที่และเป็นกำลังหลักให้กับท่าน...มีเรื่องอะไร? ที่เกิดการเสียหาย พวกเราก็จะบอกและให้ข้อคิดเห็น
PC เดิม จึงถูกเลี้ยงมาแบบไม่ค่อยโตสักเท่าไหร่? เพราะขาดการเอาใจใส่ ดูแล พัฒนาตนเอง ผิดกับฉันซึ่งได้เรียนรู้งานจากของ สปอ.(ประถมเดิม) ฉันทำงานบน สปอ. เรียนรู้งานจากงานธุรการ งานการเจ้าหน้าที่ ไต่ระดับมาเป็นหัวหน้างาน จนตำแหน่งสุดท้ายของฉัน คือ ผู้ช่วยหัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอ...ฉันได้เปลี่ยนงานบ่อยมาก (การเปลี่ยนงานบ่อย ๆ ของฉัน เนื่องมาจากสมัยก่อนเป็นระบบซี ถ้าจะเลื่อนซีให้สูงขึ้นต้องสอบเท่านั้น เมื่อสอบได้ก็อยู่ที่เดิมไม่ได้ ต้องไปอยู่ที่อื่นเพื่อเอาตำแหน่ง...ถ้าพูดถึงเรื่องความรู้ ไม่ต้องพูดถึง ฉันชอบอ่านหนังสือ กฎหมาย ระเบียบต่าง ๆ เวลาฉันสอบ ฉันจึงรู้แนวว่าควรจะออกแบบไหน? เรียกว่า "ฉันเป็นสิงห์สนามสอบ" ฉันชอบเพราะเป็นการฝึกสมองไปในตัว...สำหรับการทำงาน ฉันเกิดมาอยู่ทำงานที่ได้หัวหน้างานเป็นคนดี พี่ ๆ สอนงานฉันจนเป็น ไม่หวงความรู้ บอกฉันด้วยความจริงใจ ฉันจึงติดนิสัยของพวกพี่ ๆ (เพราะหัวหน้าของฉันส่วนมากเป็นผู้ชาย) ฉันจึงติดนิสัยการไม่ชอบสุงสิง ซุบซิบ นินทา เพราะพวกพี่ ๆ ที่ฉันอยู่ด้วย เขาไม่เป็นเช่นนั้น จึงนับว่าฉันโชคดี...
ฉันได้เรียนรู้งานและประสบการณ์ต่าง ๆ เพราะฉันเปลี่ยนสถานที่ทำงานบ่อย...ทำให้ประสบการณ์นี้ฉันมีและได้รับไม่เหมือนคนอื่น นับว่า "ฉันแกร่งขึ้น" มีความมานะ อดทนมากขึ้น ฉันได้เรียนรู้นิสัยคนมากมายจากสถานที่ต่าง ๆ ซึ่ง PC เดิมไม่ได้มีโอกาสแบบฉัน เมื่อถึงคราวตำแหน่งผู้ช่วยหัวหน้าการประถมศึกษาอำเภอยุบตำแหน่ง ฉันไม่ประสงค์จะเป็นรองผอ.เขตพื้นที่ ฯ ฉันขอสอบโอนย้ายมาอยู่มหาวิทยาลัย ฉันสอบติด ฉันจึงตัดสินใจขอโอนย้ายมาและฉันก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่า อะไรจะเกิดขึ้นกับตัวฉันบ้าง เพียงเพื่อฉันต้องการมาให้พ้นจากที่นั่น ไม่ใช่รังเกียจ เป็นเพราะ ผอ.เขตกล่าวหาฉันว่า "ฉันเป็นกบฎต่อองค์กร" ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นกบฎตั้งแต่เมื่อไหร่...การสอบได้และขอโอนมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี่นะหรือ คือ กบฎ มันไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน ฉันรู้กฎหมาย (ถ้าไม่เช่นนั้นรัฐจะมีระเบียบสำหรับเรื่องการโอนย้ายให้กับข้าราชการทั่วประเทศไว้ทำไม)...
เมื่อฉันได้โอนย้ายมาอยู่ที่มหาวิทยาลัย ฉันได้ช่วยพัฒนางานต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัยในระหว่างที่ผู้บริหารชุดเดิมนั้นอยู่ จนเป็นที่รู้จักของน้อง ๆ ทั่วประเทศ (ไม่ใช่ฉันเก่ง แต่ฉันรู้แนวในการทำงาน จึงทำให้ฉันได้มีโอกาสทำในสิ่งที่บางคนไม่มีโอกาส)...ความรู้ + ประสบการณ์ต่าง ๆ มันจึงอยู่ในตัวของฉันเป็นองค์ความรู้ของฉันเอง...ฉันช่วยเหลือทุกคนถ้าฉันมีโอกาสที่ฉันสามารถจะช่วยเหลือได้...เป็นการช่วยด้วยความเต็มใจ...บ่ายนี้ น้องที่เคยขอไปอยู่คณะครุศาสตร์ มาบอกกับฉันว่า เขาไม่มีความสุข จะขอกลับมาทำงานที่ส่วนกลางเพราะไม่ไหวแล้วกับการทำงานที่คณะ ทำงานไม่มีความสุข แม้แต่เด็ก ๆ ที่เคยเป็นเจ้าหน้าที่ประจำตามสัญญาและมาบรรจุเป็นพนักงานมหาวิทยาลัยก็พยายามแทงข้างหลัง ซึ่งน้องคนนี้ก็บอกว่า "ไม่เข้าใจพวกเขา" เราได้พูดคุยกันในฐานะที่เราเป็น PC เดิม เหมือนกัน...ฉันเลยบอกเขาไปว่า...อยากกลับมาทำงานที่การเจ้าหน้าที่เหมือนเดิมหรือเปล่า? ถ้าไม่รังเกียจพี่ก็กลับมาอยู่กับพี่ก็ได้ เพราะเขาไปทำงานที่คณะนานแล้วประมาณ ๙ ปี สำหรับคนอื่น ๆ ได้ประเมินเข้าสู่ตำแหน่งเลขาคณะ ผอ.กองกันไปหมดแล้ว เหลือแต่น้องคนนี้...ซึ่งเธอก็ตอบตกลงและดีใจที่จะได้มาทำงานกับที่เก่า ที่ ๆ เขาคิดว่า ทำให้เขามีความสุขต่อการทำงาน (เขาคิดว่า...น่าจะมีความสุขมากกว่าตรงคณะที่เขาอยู่)...
พวกเรา PC หลายคนได้พูดคุยกัน และก็บอกว่า "พี่บุษ" คือ ที่พึ่งของพวกเรา เพราะไม่มีใครที่จะพูดกันรู้เรื่องและให้พวกเราได้พึ่งเหมือนพี่ ฉันก็ได้แต่บอกไปว่า "ไม่เป็นไร ถ้าพี่ช่วยได้พี่ก็จะช่วย เพราะเรามีอยู่ด้วยกันเท่านี้ โดยเฉพาะพวกเราเป็นข้าราชการ" ต่อไป เราก็จะเหลือลดลง ๆ จนหมดไปในที่สุด...ฉันได้ให้โอกาสเพื่อน ๆ น้อง ๆ ร่วมงาน เพราะฉันคิดว่า พวกเรามาทำงานด้วยกัน...จะมีใครบ้างที่ได้รู้ถึงชีวิตของพวกเราซึ่งทำงานให้กับภาครัฐ โดยหวังที่จะทำงานให้ไม่ได้หวังผลตอบแทนเช่นพนักงานมหาวิทยาลัย (บางคน) ที่เรียกร้องผลประโยชน์ พวกเรารู้พวกทราบว่า ควรทำตัวอย่างไรกับการทำงานในยุคใหม่...ขอเพียงแค่ "กำลังใจ" เท่านั้น ที่จะทำให้พวกเรา PC เดิม ทำงานอยู่ได้จนเกษียณอายุราชการเท่านั้น...การทำงานในมหาวิทยาลัย ทำให้ฉันเห็น ๆ ถึงความแตกต่างระหว่างสายวิชาการและสายสนับสนุน กับคำว่า "คุณค่าของความเป็นคน" ช่างแตกต่างกันเสียจริง ๆ...เป็นเพราะอะไร?
ความเห็น (7)
เป็นกำลังใจนะคะ...
พี่สอนน้อง หาก น้องได้เรียน รู้ วิถีที่ดี ย่อมประเสริฐ ครับ
ขอให้กำลังใจครับ
เข้ามาเรียนรู้และเป็นกำลังใจครับ
มาให้กำลังใจ และ ชื่นชม ความวิริยะ ของพี่บุษยมาศ นะคะ
ขอให้เป็นที่พึ่ง ของน้องๆ ตลอดไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สมัยที่ราชภัฏทั้งหลายยังไม่เป้นมหาวิทยาลัย รัฐบาล (กพ) กำหนดตำแหน่งข้าราชการพีซีให้แห่งละ 11-12 คนเท่านั้น ทั้ง ๆที่งานมากมายเหมือนมหาวิทยาลัย ทำให้ต้องใช้ อาจารย์ต้องมาทำงานบริหารจัดการ ธุรการทั้งหมด งบประมาณก็ได้น้อยนิด มีความเหลื่อมล้ำสูง ความไม่เท่าเทียม น่าเกิดความคับแค้นใจ เท่านั้นยังไม่พอยังตอกย้ำว่าเราไม่มีคุณภาพอยู่เสมอ ๆ _(ขอบอกว่าคุณภาพสูงเกินการลงทุน)
ทุกวันนี้ความเหลื่อมล้ำยังมีอยู่แต่ดีขึ้นมากแล้ว เพราะเขาให้เป็นนิติบุคคล ทำอะไรได้มากขึ้น คืนครูสู่ห้องเรียนได้
ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่เข้ามาเยี่ยมค่ะ และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านค่ะ