ภารกิจกางผ้าใบคลุมเฉลียงเชื่อมต่อกุฏิแฝด
ภารกิจกางผ้าใบคลุมเฉลียงเชื่อมต่อกุฏิแฝด
ครูบอกให้เป็น โดยให้รายละเอียดชัดเจนล่วงหน้า ทั้งวาดภาพ อธิบาย ถามว่าสงสัยตรงไหนไหม
ขอบพระคุณ ภาพที่วาดโดยครูู KaPoom เพื่ออธิบายเพิ่มเติม
มอบหมายให้หนูรับผิดชอบจัดซื้อจัดหา ผ้ามาคลุม และให้เด็กคุมประพฤติดำเนินการจัดหาไม้ไผ่
ซึ่งพอหนูเข้าไปในสำนักแม่ชีก็พบว่า มีไม้ว่าอยู่พร้อมสำหรับการดำเนินการ
ครูอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับการจัดการว่า ทำอย่างไร ปรับตรงไหน
ขอบพระคุณ ภาพที่วาดโดยครูู KaPoom เพื่ออธิบายเพิ่มเติม
ในวันเสาร์หนูเอาไม้ไผ่ขึ้นก่อน หนูสอดไม้ทำขื่อ แล้วค่อยมัดด้วยเชือกอีกที
พอครูเมตตาเดินมาดู ท่านสะกิดว่า “เราไม่ได้ทำถาวรนะ แล้วท่านก็ชี้อีกว่า”
“ถ้าเป็นเรา ๆ ก็จะแค่เอาเชือกมันคล้องลงมา แล้วก็เอาไม้ไผ่สอด”
ตอนนั้นหนูก็ทำตาม แต่เป็นการทำตามที่ฝืนใจกิเลสมาก ๆ
ด้วยตัวกูที่ไม่ได้ยอมรับ แม้จะทำตาม
เชือกที่ใช้มัดไม้ไผ่ก็ไม่ได้แข็งแรง ด้วยใจที่ยังต่อต้าน
พอถึงวันเสาร์ที่ต้องซื้อผ้าใบ หนูดันลืม ทั้ง ๆ ที่ควรจะซื้อตอนที่ออกไปทำธุระในเมือง หนูจึงขอโอกาสแก้ไขโดยการไปซื้อตอนเช้าวันอาทิตย์หลังรับข้าว ซึ่งครูก็เมตตาให้โอกาส
พอได้มา หนูก็มาวัด แล้วก็ตัด เย็บแบบสอดไม้
แต่ตอนที่ครูบอกนั้น ครูบอกว่า “ให้สอดไม้ไผ่”
พอครูไปทำงานหนูก็มานั่งทำ คิดว่า หาไม้ยาว ๆ ยากเสียดาย (ทั้ง ๆ ที่ตัดไปอันหนึ่งละแบบเสียดาย)
จึงไปหาไม้ซีกมาใช้แทน พอกางออกมามันก็ไม่คลุม เอาไม้มาค้ำมันก็ไม่หนาแน่น
จึงพันแบบพับเก็บ
พอครูมา ถามไถ่ ให้หนูทดลองกางให้ดู จิตข้างในก็ดื้อด้าน จะไม่ยอม
สิ่งที่ทำตอนนั้นแค่หายใขลึก ๆ แล้วก็ทำ ๆ
โดยที่เสียงข้างในย้ำกับตนเองว่า
“ทำแบบที่อย่าให้เหลืออะไรค้างคา ทำให้เหมือนครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มาทำ”
“อยู่ดี ๆ ใจก็คิดถึงคำนี้ขึ้นมาว่า
“Start with the end of mind”
เหมือนเคยได้ยินประโยคนี้สักหนักสูตรที่เคยได้เข้าเรียนของ HiPPS
จิตข้างในไม่ได้ลงค่ะ แต่เป็นการกดข่ม แล้วก็ทำตามที่ครูพาแก้ไข แบบปิดปากเงียบ
จิตข้างในแน่น ไม่ยอมรับ เห็น กดข่ม อดทนกับตัวชั่วข้างใน
แล้วครูก็เมตตาเป็นให้ดูโดยการ พาทำ
พาแก้ไข
ทำแบบนี้ไม่โอเค ปรับใหม่ หาหนทางที่ดีที่สุด
มีน้องครีมมาช่วยเป็นลุกมืออีกแรง
สุดท้ายก็ไม่โอเค ครูก็เมตตาบอกว่า “เอาไว้ก่อน คิดก่อน”
ระหว่างที่ครูเป็นให้ดู จิตหนูก็มีอาการแน่น ๆ แบบมีเสียงข้างในว่า
“อยากทำอะไรก็ทำค่ะ หนูจะทำตามอย่างเดียว”
นี่คือ เสียงของตัวชั่ว
สิ่งที่ควรทำของหนู หากกลับไปแก้ไขได้ ควรจะทำอะไร
ทำงานให้ครูอย่างตั้งใจ
ทำใจให้สบาย อันไหน คิดว่า น่าจะโอเคในมุมมองของตนเอง ก็เสนอ
ครูเมตตารับฟังความคิดเห็นอยู่แล้ว
เหมือนปรึกษาหา รือ หาทางออก
ปัญญาไม่ถึงครู แต่สามารถหัดและฝึกฝนตอนนั้น แบบมีครูช่วยชี้นำต่อยอดได้
หนูจะได้เรียนรู้ มากกว่ามานั่ง กดข่มอัดจิตตนเองไว้
ตอนนี้มีโอกาสได้เรียนรู้ใจตนเอง ให้ยอมรับจิตชั่ว
เมื่อไหร่ที่ใจโล่งสบายนะ ถึงจะมีโอกาสเรียนรู้บทถัดไป ในการต่อยอดความคิด
อันนี้คิดกับตนเองเจ้าค่ะ
ครูถึงบอกเสมอ ๆ แทนที่จะได้เรียนบทเรียนภัดไป กลับต้องมาทำโจทย์เก่าซ้ำ ๆ ไม่ไม่แก้ไข ไม่พัฒนาสักที
ตอนนี้ได้เรียนรู้เรื่องนี้เพิ่มจากการเขียนเจ้าค่ะ
ครูเป็นให้ดู ทั้งการลงมือทำ ลงมือแก้ ไข และวางมันลง เมื่อยังไม่โอเค
ครูเมตตาชี้และสอนขนาดนี้เกิดอะไรขึ้นในจิตหนู
จิตข้างในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น
มีเสียงที่ระลึกกับตนเองเสมอว่า
“ติ๋วเป็นรายต่อไป ถ้าสอบตก ก็เสร็จกิเลส”
ครูช่วยเหลือเต็มที่ เต็มกำลัง
อะไรที่พอเคลียร์กับตนเองได้ หนูทำก่อน เดี๋ยวถ้าอยู่ดี ๆ ตายไป จิตมันจะวนกลับมา เดี๋ยวจิตไปไม่ดี
จิตข้างในออกอาการล่ำลา แต่ปากไม่ได้เอ่ยอะไร แบบกดข่มแห้ง ๆ อยู่ข้างใน
ครูเมตตาชี้ให้เห็นว่า “อาทิตย์หน้าให้มาอีก”
ด้วยการมอบหมายภารกิจ
พอครูมอบหมาย ให้เอาผ้าของแม่ขาวน้อยไปซักเผื่อว่า ใครมาจะได้ใช้
มีเสียงสองเสียงดังขึ้นไล่ ๆกัน
“หนูยังจะได้โอกาสมาได้อีกรึ”
หันมองเข้าไปนี่เป็นกิเลส ที่ปิดกั้นโอกาสการเรียนรู้ของตนเอง ความท้อแท้ สิ้นหวัง เกือบตกหลุมมัน หากไม่ได้ครูเมตตา
แม้จะมีอาการสำออยอยู่ข้างใน แต่ลึกลงไป มันก็มีอาการดีใจ
สาธุ สิ่งที่ครูมอบหมายเป็นสะพานให้ใจนี้เข้มแข็งที่จะกลับมาแม้กิเลสจะคอยรั้งไว้ ได้คิดกับตนเองแบบนี้ค่ะ
อีกเสียงของตัวชั่ว คือ การกรีดร้องของกิเลส ที่มันเจ็บปวดที่จะต้องกลับมาขัดเกลา
จิตหนูไปเร็วมากเด้งไปเด้งมา เจ้าค่ะ
มันเป็นแบบนี้ตอนนี้เพียงแค่นึกถึงตอนนั้นแล้วเขียนออกมา
เพียงภารกิจการกางผ้าใบ ก็ได้เห็น ใจที่มันชัดเจนมากกับตัวหนูเอง (เห็นตอนที่เขียนออกมาเจ้าค่ะ)
หนักหนา และหนามาก หนอ กิเลส
นี่แหละถึงต้องไปขัดเกลาที่วัด เพราะไม่มีปัญญาที่จะรู้เห็น และขัดเกลาเองได้ โชคดีแล้วที่ได้รับโอกาสและครูเมตตา สาธุเจ้าค่ะ
ความเห็น (2)
ภาพวาดเองเหรอ...คะ
กราบขอบพระคุณครูที่เมตตาชี้แนะให้แก้ไขเจ้าค่ะ