๐ เพียงบางคน” ออกไปคงง่ายกว่า
๐ ลูกรัก..ฟังไว้แม่จะสอนเป็นกลอนพร่ำ
จงฟังคำแม่สอนก่อนหลับใหล
แม้นโตขึ้น...มีอำนาจ...เหนือใคร
ก็อย่าได้...ทะนงตนคนประนาม
๐ อันตัวแม่แต่ก่อนร่อนไฉน
โรงเรียนใหญ่...เลิศหรูอย่ากู่ถาม
ห่างไกลนัก...ยากไร้...แต่ใช่ทราม
กลับงดงาม...จนเป็นครู...ผู้สร้างคน
๐ ลูกเอ๋ย วันใด...ได้เป็นใหญ่...ในอำนาจ
การศึกษา ชองชาติ ขยายผล
จงเลือกฝ่าย เคียงข้างประชาชน
อย่าเลือกปล้น...สั่งยุบทุบโรงเรียน
๐ ลูกแม่...ยินไหม...ข่าวร้ายในวันนี้
เขาย่ำยี...การศึกษาน่าปวดเศียร
หมื่นกว่าโรง..สับสน...จนใจเจียน
กี่แรงเทียน..ที่ส่องป่า...น้ำตาคลอ
๐กี่ชีวิต...ที่ลำบาก....ลำบากกว่า
กี่คนล้า...โรยแรงร่ำ...กับคำขอ
กี่หมื่นตา พร่าน้ำตา...ในบ้าบอ
ง่ายจริงหนอ...กับน้ำคำ...พร่ำละออง
๐ "เพียงบางคน" ออกไปคงง่ายกว่า
ปล่อยย่ำยีการศึกษาน่าสยอง
ยุบโรงเรียน...ให้...ยุบพรรคผู้ปกครอง
ความหม่นหมอง...คงหมดสิ้นแผ่นดินไทย
ความเห็น (5)
อ่านกลอนของ อ.อิงจันทร์ แล้วทำให้ผมคิดถึงกลอนของคุณ เตือนใจ บัวคลี่ จัง แปลกจริง
กลอนนี้ได้ใจเราไปเลย
ชัดเจนมากค่ะอาจารย์
สุดยอดค่ะ