ยุบโรงเรียนทำไม...ใครทำผิด
ใช้ความคิดน้อยไปหรือไม่หนา
เป็นรัฐมนตรีมิใช่เป็นเช่นเทวดา
การศึกษาถ้าหลงทางชาติพังครืน
อนิจจัง...อนิจจา อย่าถลำ
เหมือนเทน้ำลงดินสิ้นท่าฝืน
รู้ทีหลังว่าผิดคิดกลับคืน
ต้องขมขื่นกลืนกล้ำช้ำชอกใจ
ทั้งคุณครู...หนูน้อยละห้อยหา
หยาดน้ำตาหนูพรั่งพรูท่านรู้ไหม
ต้องตื่นเช้ากลับเย็นทุกข์เข็ญใจ
เดินทางไกลกว่าเดิมเพิ่มลำเค็ญ
แน่ใจหรือมาตรการท่านจะช่วย
ไม่นานห่วยจัดการฉันทุกเข็ญ
เด็กหญิงวัลลีมีตำนานนั้นเคยเป็น
หากมีเช่นหนังเรื่องเก่าน่าเศร้าใจ
ต้องวิ่งข้ามทุ่งนาลุยป่าเขา
มาป้อนข้าวแม่พ่อรอไม่ไหว
ระยะทางโรงเรียน-บ้านนั้นห่างไกล
ทำยังไงรัฐมนตรีผู้มีบุญ
หลายพันโรงเด็กหลายหมื่นต้องกลืนกล้ำ
ครูต้องช้ำนโยบายผู้ใหญ่หมุน
ปั่นแนวคิดลิขิตสั่งช่างชุลมุน
ผู้่มีบุญสั่งน้ำมูกน้ำลายดูง่ายดี
แต่คำสั่งดั่งลงโทษโหดเหลือหลาย
ยังไม่สายโปรดทบทวนให้ถ้วนถี่
เปลี่ยนนโยบายให้ครูไทยได้สิ่งดี
ทำหน้าที่อย่างมีสุขปลุกขวัญครู
ภาระครูมีมากมายให้ช่วยผ่อน
ครูได้สอนสร้างศิษย์ดีสิเลิศหรู
ผู้ปกครองเบาใจได้คุณครู
สังคมอยู่สุขอย่างนี้...ดีกว่าเอย...
บทประพันธ์
สาธุึ อนุโมทามิ
อ่านแล้วสงสารเด็คครับครู
ผู้ใหญ่คิดทำอะไร ไม่ไตร่ตรองก่อนพูด...
ไม่เข้าใจจริงๆ...
ด้วยยินดีที่แชร์ไปให้เขารู้ เราคือครูผู้สร้างเขาเท่าวันนี้
ก่อนเป็นเด็กเล็กนักน่ารักดี มาวันนี้เป็นพะนะทั่นมันยังไง
เป็นนายกเป็นรัฐมนตรีก็มีครู มิได้รู้เก่งฉลาดแต่กาลไหน
เมื่อก่อนนี้ กอ.เอ๋ย กอ.ไก่ยังห่างไกล จำได้ไหมเจ้าเด็กเอ๋ยเคยเป็นมา
มาวันนี้เป็น สอ.สอ.หมอ ทหาร ตำรวจ อาจารย์ พยาบาลผ่านศึกษา
ก่อนทะนงหลงว่าใหญ่ใช้อัตตา การศึกษาอย่าพลาดผิดคิดว่าเกม
เกมโอเวอร์กดใหม่ได้เล่นต่อ โปรดชะลอขอเซ็ตใหม่วางปลายเข็ม
จะถักทอการศึกษามาให้เต็ม ไม่ใช่เกมอย่าลองเล่นคิดเห็นไกล
บอกงบประมาณคือปัญหาสาระพัด อัตตะคัดกู้กู้กู้ดูตาใส
งานสร้างคน...จนจนจน...บ่นอะไร ทีรถไฟใช้เงินหนักยังผลักดัน
การสร้างคนค้นปัญญาหาให้เห็น ทำให้เป็นใช่เรื่องยากฝากสร้างสรรค์
การศึกษาลองถามครูผู้ชำนาญ รวมหัวกันวางนโยบายให้แผ่นดิน
เมื่อก่อนนั้นผลักให้ย้ายไปท้องถิ่น กว่าจะดิ้นต่อสู้ไว้แทบใจสิ้น
กรีดเลือดท้วงปวงชนใหญ่คงได้ยิน กว่าจะดิ้นหลุดมาได้ใจระทวย
เอาอีกแล้วพะนะทั่นรัฐมนตรี โปรดทำดีการศึกษาอย่าแทงหวย
ทำลายขวัญครูไทยให้ระทวย โปรดมาช่วย...การศึกษา...อย่าทำลาย...สาธุ อนุโมทามิ
เขาคิดว่าดีกระมัง แต่ประชาธิปัตย์ก็ค้านนะ
มาร่วมเป็นเสียงเล็กๆ เชียร์โรงเรียนเล็กๆ แต่มีคุณภาพค่ะอาจารย์
ยุบโรงเรียนขนาดเล็กไม่มีอะไรจะเหลือแล้ว การศึกษาของชาติ
ความเป็นครูไม่ต้องการให้ยุบนะคะเพราะว่าเด็กจะเกิดการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมทุกด้านที่ต้องปรับตัว เช่น ตื่นนอน การกิน การเดินทาง และการคบเพื่อน นั่งรถไปจะได้รับสิ่งที่รุ่นพี่เด็กโตยัดเยียดภาษา การประพฤติที่ไม่ถูกต้องเหมาะสมกับวัยวุฒิ ตั้งแต่ยังเด็กๆ แต่....การยุบมองด้านความพร้อมและการส่งเสริมการเรียนรู้ให้ทันสมัยพร้อมเสมอเหมือนโรงเรียนในเมืองนั้นก็คงต้อง ทัมใจ ทำใจ ปรับใจ ...มุ่งมองไปตามวิถีความชาตินิยมวัตถุกันไปนะคะ
สวัสดีค่ะคุณพิชัย
สวัสดีค่ะคุณนก
มาเยี่ยมคุณครู พร้อมทั้งนำบทกลอนของคุณหมอก มุงดอย มาฝาก ขอให้มีความสุข.
คงบ่ไปแล้วโรงเรียน...
ขีดๆเขียนๆ เพียงพ้นผ่าน
อนาคตวาดไว้เพียงวิมาน
สุดท้ายสู่โรงงานเป็นฐานรอง
ยุบเถอะโรงเรียน...
งบบประมาณหมุนเวียนไม่พอสนอง
เกณฑ์ประเมิน มาตรฐาน ไม่ผ่านกรอง
ย่อมจะต้องเปลี่ยนแปลงตามเวลา
ข้ามดอยไปอีกหลายม่อน...
บ่ถ้าเรียนถ้าสอนมันแล้วหล้า
อยู่บ้านเรา เยียะไร่ไส่นา
อยู่กับน้ำกับป่ากับขุนดอย
งบประมาณมันน้อย "ประเทศไทย"
ก็เข้าอกเข้าใจกันสักหน่อย
คนเรียนเก่งค่าเยี่ยงเพียงเพชรพลอย
ส่วนเธอ"ละอ่อนน้อย"...แค่เศษดิน
แทบเลทแทบเอย...
นโยบายที่เฉลย เคยถวิล
หวังว่าเธอคงเคยได้ยิน
คือทรัพย์สินสร้างปัญญาแด่เยาวชน
อีกไม่นานประเทศย่อมก้าวหน้า
โธ่เอ๋ย!...หลับตา ถ้าสับสน
ชายขอบ - ชายตา? - มายากล!
ยุบเถอะโลกหมองหม่นบนเรื่องจริง.
สุรพันธุ์ สมสีดา
09 พ.ค. 56
*หากบทกวีคือพาหะแห่งความนึกคิด...
แด่.."กระทรวงศึกษาพิการแห่งประเทศไทย"
ขอบพระคุณค่ะคุณ ปภินวิช
น้องตุ๊ก และ
คุณอานนท์
สวัสดีค่ะน้องครูตูม
ขอบพระคุณพระมหาวินัย ที่นำบทกลอนงดงามมาให้
ขอเก็บความคิดเห็นเป็นบันทึกนะคะ "ยุบเถอะโรงเรียน...งบประมาณมันน้อย"
สงสารเด็กนะคะคุณครู แต่ละนโยบายที่ออกมาระยะหลัง บอกตรงๆ มึนกับนโยบายของ...เขาจริงๆค่ะ...