ตัวข้าพเจ้า

ข้าพเจ้ายุวดี โชตินครเป็นเด็กขี้เกียจตั้งแต่มาเรียนวิทยาลัยพยาบาลเพราะติดพยาบาลพ่อแม่เลยตามใจอยากได่อะไรแล้วต้องได้ถ้าไม่ได้ก็จะงอนไม่ยอมพูดกับใครเป็นเด็กเก็บตัวพ่อแม่เลยตามใจถ้าไม่ตามใจก็คิดว่าจะไม่ตั้งใจเรียนผิดกับตอนมัธยมอย่างมากที่ตั้งใจทำอะไรต้องให้สำเร็จถึงจะได้ของที่ต้องการพ่อแม่ไม่ค่อยตามใจจำเป็นจริงๆถึงจะได้สิ่งของที่ต้องการกะตือรือร้นมากกว่าตอนนี้อย่างมาก ไม่รู้น่ะตอนนี้ข้าพเจ้าคิดอะไรตัดสินใจอะไรเองไม่เป็นเหมือนสมองไม่ได้คิดอะไรเลยแต่ที่นี่ก็ทำให้ข้าพเจ้ามีระเบียบขึ้นที่จะก้าวไปเป็นพยาบาลวิชาชีพได้อย่างสมบูรณ์