หาทาง

คำถามที่หนูมักจะถามตนเอง

เมื่อไหร่จะเลิกงอแงซะที

หากถูกครูเตือนแล้วยังแก้ไขกับตนเองไม่ได้ ข้างในจะเป็นแข็ง ๆ ด้าน ๆ อึดอัด

แม้จะไม่ใช่ความโกรธที่รุนแรง แต่ก็เจ็บใจตนเองที่ ทำไม่ได้ แก้ไขไม่ได้

แต่ครูก็คือ ครู สำหรับข้างในใจหนู

ครู คือ ผู้ชี้ทางถูก

ครู คือ ผู้เตือนศิษย์ ไม่ให้หลง ไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง

นี่คือ สิ่งที่ประจักษ์แก่ใจ

สิ่งที่เกิดขึ้น คือ สมองคิดได้ 

แต่ใจยังเหมือนเอาหินผามาทับ

แสดงว่า ยังแก้ไม่ได้ เพราะใจเป็นหัวหน้า

หนูรู้เพียงว่า

ตั้งสติไว้

อย่าให้กิเลสขี่หัว

อย่าให้กิเลสมาออกนอกหน้า

ข่มมันไว้

ตั้งสติ

มองมันให้เห็น ให้เข้าใจ

ครูเป็นผู้ ทำให้ดู ชี้ให้เห็น และเป็นให้ดู

แต่ที่ยังทำไม่ได้ พัฒนาตนเองไม่ได้

สอบไม่ผ่าน ก็เพราะยัง ทำไม่พอ

แล้วอย่าไปเสียเวลาท้อ

ทำไป ก็มันโง่นี่ จะไปอวดเก่ง อวดดีเรียนเหมือนผู้ฉลาดแล้ว

ผู้มีปัญญาแล้วก็ของเทียมเท่านั้น

เรียนมันให้เห็นทุกข์

ก็ทุกข์มันเต็มทุกอณูในหัวใจ

เห็นไปจนถึงเหตุที่มันยังกอดทุกข์

ใช้ทุกข์ที่เห็นให้เป็นพลังในการพัฒนาตนเองซิ

เหมือนที่ครูสอนและทำให้ดูเสมอ ๆ

แล้วก็ก้าวเดินบนเส้นทางของตนเองต่อไป

เพราะยังเป็นเพียงนักเดินทาง

เพราะยังเป็นเพียงนักเดินทาง

แต่ที่โชคดีที่สุดของชีวิตนี้คือ มีครูคอยชี้ทาง

แล้วจะงอแงไปทำไมหนอ จิตโง่ ๆ 

อดทนกับแรงบีบของกิเลสในใจตนเอง

ดั่งคำสอนที่ครูบอก

การพบสัตตบุรุษ

หาครูให้เจอ ตั้งใจฟัง นำคำสอนมาพิจารณาใคร่ครวญ แล้วนำไปแก้ไข

จงเรียนรู้ต่อไป จนกว่าจะไม่ต้องเรียนรู้