โศกนาฎกรรม ความรัก ชะตาฟ้า ฤ ความห่างไกล
ภาพที่เรามองเห็นผ่านประตูกระจก คือ ผู้ชายคนหนึ่งในมือยังอุ้มทารกน้อย ที่ห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูใหม่เอี่ยม -- ผลุดลุกนั่ง ชะเง้อมองเข้ามาด้านใน ด้วยสายตา ที่ว้าวุ่น เต็มไปด้วยความกังวล
-- ก่อนหน้านี้ไม่นาน ในช่วงสายๆ เค้าเพิ่งดีใจอย่างลิงโลดเมื่อได้พบหน้า สมาชิกใหม่ในครอบครัว ความปิติดีใจ คงหาคำบรรยายไม่ได้ หลังจากได้ชื่นชมเจ้าหนูน้อยไม่นาน กลับต้องสงสัยว่า แม่ของหนูน้อย ยังได้รับการดูแลจากผูให้บริการทางการแพทย์อยู่ไม่ห่าง
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง อาการเสียเลือดยังคุกคามไม่ว่างเว้น --- แผนต่อไปน่าจะต้องส่งแม่ของหนูน้อยไปในสถานที่ที่มีความพร้อมมากกว่านี้ --- จากนั้นรถ ambulance ก็นำพาทั้ง 3 ชีวิตไปตามแผนการรักษา แต่ระหว่างทาง แม่ของหนูน้อยกลับเสียเลือด อย่างมากและรุนแรง จนต้องขอแวะสถานบริการทางการแพทย์ระหว่างทางก่อน เพื่อช่วยเหลือเบื้องต้น -- แต่การเดินทางจากระยะทางที่ห่างไกลเข้ามายังสถานบริการหลัก มันเป็นเหมือนการนับถอยหลังของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง
-- - เวลาค่ำแล้วที่ทั้งสามคนได้เดินทางมาถึงสถานบริการหลัก มันเป็นการต่อสู้อย่างสุดชีวิตของร่างกายแม่ของหนูน้อย เธอเสียเลือดอย่างมากมาย จนร่างกายอ่อนล้า แทบทนไม่ไหว และแล้วก็ไม่ไหวจริงๆ หัวใจเธอหยุดเต้น 1ครั้ง ที่ห้องฉุกเฉิน และ หยุดเต้นอีกครั้งเมื่ออยู่ในห้องผ่าตัด คาดว่าเธอคงเสียเลือดมากและนาน แม้ว่าเราจะพยายามให้สารน้ำและเลือด เพื่อทดแทนเลือดที่เสียไป แต่ร่างกายและหัวใจของเธออ่อนล้าเกินกว่าจะมีพลังกลับมาอีกครั้ง การช่วยเหลือเป็นไปอย่างรวดเร็วและเนิ่นนาน แต่เธอไม่ตอบสนองต่อการรักษา -- เราเสียเธอไปแล้ว
------นี่คือ ช่วงเวลาที่ปวดใจที่สุดของพวกเรา ที่ต้องเดินไปพบกับผู้ชายนั่งอุ้มเจ้าหนูน้อยอยู่แนบอก ที่รออยู่นอกประตูกระจกนั่น เมื่อสิ้นคำเสียใจของหมอ ผู้ชายคนนั้นสีหน้าซีดเผือด เค้าวางหนูน้อยไว้ที่เก้าอี้ ส่งเสียงร้องไห้โฮ และลงไปนอนเกลือกกลิ้งกับพื้น อย่างทุรนทุราย อย่างบอกไม่ถูก ทีมงานต้องช่วยกันปลอบยกใหญ่ -- ชีวิตของเค้ายังต้องอยู่ต่อเพื่อใช้ความรัก ดูแลเจ้าหนูน้อยต่อไป
----- ด้วยระยะทางที่ห่างไกล หรือ การกระจายความเจริญทางการแพทย์ที่ไม่ครอบคลุม พื้นที่ให้บริการ ตราบใดที่ความเจริญยังกองอยู่เพียงในตัวเมือง เราคงจะต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้บ่อยครั้ง ชีวิตที่เลือกไม่ได้ เลือกเกิดไม่ได้ -- แถมยังเลือกตายไม่ได้อีกด้วย
--- ใครจะรู้หล่ะคะว่า เพ่งจะดีใจอย่างบรรยายไม่ถูกมาไม่กี่ชั่วโมง ก็ต้องมารู้สึกสูญเสีย อย่างบรรยายไม่ถูกอีกเหมือนกัน ชีวิตคือความไม่แน่นอนค่ะ -- อยากให้เราทำทุกๆวินาที เป็นวินาทีแห่งความรักนะคะ อย่าเสียเวลาโกรธ งอน กับเรื่องไม่เป็นเรื่องกันมากนัก หันหน้ามาคุยกัน บริหารความรักให้เป็น เรายังมีเวลามากกว่าคนคู่นี้นะคะ -- เอ้า ..เศร้ากันเลย .. สุขสันต์วันแห่งความรักอีกปีค่ะ
ความเห็น (1)
ความไม่แน่นอนคือความแน่นอนค่ะ เค้าต้องผ่านมันไปให้ได้