ทำไมเยชิจึงร้องไห้..ตอนที่1(บันทึกโดยSeangja)


ขอเล่าเรื่องที่เป็นคำถามกระตุ้นใจซึ่ง ได้รับจากเพื่อนร่วมงานให้ฟังค่ะ..เกือบเดือนแล้วที่โรงพยาบาลเราได้รับโอกาสในการดูแลผู้ป่วยหญิงวัยรุ่นอายุเพิ่งยี่สิบปีชาวต่างประเทศซึ่งเผอิญเธอยังไม่สามารถเดินทางบินกลับประเทศของตัวเองได้เนื่องจากติดที่ผลบวกวัณโรค..โดยแพทย์ของสนามบินได้ติดต่อให้รพ.ของเรามารับเธอมาดูแลต่อจากที่ทางสนามบิน.และทางท่านผู้อำนวยการได้กรุณาอนุเคราะห์ค่ารักษาพยาบาลให้ตามคำร้องขอของทางสถานฑูต.ในช่วงแรกๆที่มารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลทางเราได้จัดให้เธอพักอยู่ในห้องแยกโรคเนื่องจากผลบวกวัณโรคยังค่อนข้างสูง..ทางพี่ๆที่ตึกห้องแยกโรคได้เปิดโอกาสให้ฉันได้เข้าไปพบปะและช่วยทำCounselingเบื้องต้นตามระเบียบของการคัดกรองวัณโรคของสถาบัน..เยชิ หรือผู้ป่วยที่เป็นคนต้นเรื่องของเรารายนี้ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี..และก็โชคดีมากๆที่เธอไม่มีปัญหาการเจ็บป่วยอื่นๆซับซ้อนขึ้นมาอีก ดังนั้นสิ่งที่เป็นงานการรักษาที่เราพึงกระทำคือการดูแลเรื่องของวัณโรคของเยชิให้ทุเลาและผลเสมหะเป็นปกติ...ตอนแรกๆเยชิจะพยายามต่อรองที่จะขอเอกสารให้ผ่านด่านเพื่อจะได้กลับประเทศในเร็วๆวัน เธอมีเพื่อนร่วมชาติที่รู้จักมาเยี่ยมเยียนในอีกวันต่อมา ทั้งหมดก็ต่างต้องการให้เยชิได้เดินทางกลับในเร็ววันและหลังจากพักอยู่ที่รพ.เราได้สักสี่วัน เยชิก็ขอออกจากโรงพยาบาลไปอยู่กับหอพักที่เพื่อนร่วมชาติได้ช่วยกันหาให้ เราพบว่ามีหลายอย่างที่แม้ว่าตึกจะพยายามช่วยเหลือ/สนับสนุนอำนวยความสะดวกให้แก่เธอแล้วก็ตาม..อาทิการให้ยืมใช้สัญญาณอินเตอร์เน็ตเพื่อให้ได้ติดต่อกับญาติที่รอคอยการกลับมาของเธอ แต่การอยู่เพียงลำพังอย่างโดดเดี่ยวให้ห้องแยกโรคคนเดียวในขณะที่ร่างกายไม่ถึงกับเจ็บป่วยหนักมากแบบนอนติดเตียงก็อดทำให้ชวนฟุ้งซ่านและปั่นป่วนอยู่ในใจ..สภาพอาหารการกินที่รสชาดแตกต่างจากความคุ้นเคยก็ทำให้กินได้ไม่อร่อยนัก แม้พวกเราจะพยายามชวนพูดชวนคุยกระตุ้นและให้กำลังใจ แต่ดูเหมือนในใจของเยชิเองก็ไม่เปิดรับมากนักแต่เธอก็รับรู้ถึงความมีมิตรไมตรีที่พวกเราพยายามสื่อสารให้กับเธอ..เมื่อแพทย์เจ้าของไข้อนุญาตให้ออกไปพักรักษาตัวข้างนอกโรงพยาบาลได้และมาตรวจติดตามในอีกสองสัปดาห์ท่าทีเหมือนนกได้ออกจากรงก็เป็นสิ่งที่เราได้เห็น..

  ตัวแทนผู้ดูแลจากสถานฑูตพาเยชิมาหาตามวันที่นัดไว้(15 มกราคม) ข้อมูลปัญหาอื่นๆที่เราได้รับทราบเพิ่มนอกเหนือจากการเจ็บป่วยก็เรื่องของปัญหาทางเศรษฐกิจ(ค่ารักษาพยาบาล)และความต้องการทราบหรือรับรองระยะเวลาที่แน่นอนที่จะได้กลับบ้านเป็นสิ่งที่เราถูกไถ่ถามทั้งจากตัวผู้ป่วยและผู้ดูแล..แน่นอนคำตอบแบบฟันธงคงไม่สามารถให้ได้..แต่การกลับมางวดนี้ เยชิดูจะยอมรับการถูกแอดมิดในโรงพยาบาลมากขึ้นทั้งนี้ส่วนหนึ่งมาจากการปรึกษากันระหว่างผู้ดูแลและเพื่อนๆกับตัวเธอเองว่าอยู่ที่ในโรงพยาบาลเราน่าจะปลอดภัยและสะดวกกับทุกๆฝ่าย.. เมื่อแพทย์ได้พิจารณาเปลี่ยนให้ย้ายตึกนอนจากห้องแยกโรคมาเป็นตึกสามัญสำหรับผู้ป่วยโรคปอด..ซึ่งอาจไม่ได้เป็นห้องเดี่ยวแต่มีเพื่อนร่วมแถวนอน ไม่ได้นอนคนเดียว  ฉันแวะขึ้นไปเยี่ยมหลังจากกลับจากวันหยุดพักร้อนซึ่งเยชิได้ย้ายตึกเรียบร้อยแล้วเอาซอสพริกเผ็ดๆ(ตามที่เคยเห็นแพทย์ร่วมชาติเดียวกันกับเยชิเคยนำมาให้ทดลองชิม)ไปฝากหวังว่าสิ่งเล็กๆน้อยๆ.เหล่านี้จะช่วยให้เธอกินได้ดีและนอนได้ง่ายมากขึ้น..ซึ่งสีหน้าตอนที่เยชิทดลองชิมซอสแล้วบอกว่าอร่อยและขอบคุณก็ทำให้ฉันดีใจและคลายความห่วงเรื่องของปัญหาในการเป็นอยู่ของเธอในระดับหนึ่ง.เมื่อถามจากตัวเยชิเกี่ยวกับสภาพความเป็นอยู่ในตึกใหม่พบว่ามีความสุขดีไม่ค่อยเหงา หรือกลัวแล้ว..ถามจากพี่ๆน้องๆในตึกผู้ป่วยก็ได้รับคำชมว่า เป็นคนไข้ที่น่ารักดี พยายามอยากจะช่วยงานตึกเท่าที่จะทำได้ และทางตึกก็พยายามอะลุ้มอล่วยให้เยชิมีความสุขอยู่พอสมควรในการต้องกลับมานอนในโรงพยาบาล เช่น อนุญาตให้ใส่เสื้อผ้าของตัวเองแทนเสื้อผ้าผู้ป่วยของโรงพยาบาล มีพี่น้องพยาบาลทั้งที่คุ้นเคยกันจากตึกเก่าและตึกใหม่ผลัดกันมาเยี่ยมและชวนคุยฝึกหัดภาษาอังกฤษ ทำให้หนึ่งสัปดาห์แรกผ่านไปอย่างรวดเร็วและ เยชิเองก็ดูร่าเริงและมีความหวังว่าการตรวจเสมหะครั้งที่จะมาถึงน่าจะเป็นข่าวดีสำหรับเธอ วันที่ทราบผลตรวจเสมหะ ฉันติดไปอบรมข้างนอกโรงพยาบาล กลับจากอบรมมาก็เจอคำถามและเรื่องเล่าจากน้องพยาบาลว่า ตกลงเยชิยังต้องอยู่ต่อ ผลเสมหะยังไม่ผ่านตามเกณฑ์ แล้วเธอก็ฝากคำถามกระตุ้นใจฉันว่า พี่พอจะรู้ไหมว่าทำไมเยชิถึงร้องไห้ เพราะวันที่รู้ว่าผลไม่ผ่านหนูเห็นแกวิ่งหนีไปซุกตัวร้องไห้ข้างหลังตึกเสียงดังใหญ่เลย จะปลอบก็ไม่รู้จะพูดกับเขายังไงดี ได้แต่ส่งน้องผู้ช่วยไปนั่งเฝ้าดูอยู่ห่างๆ จนเธอทุเลาร้องไห้ก็ตามมากินข้าวปลาที่เก็บเอาไว้ให้แต่ก็ดูเหมือนจะกินไม่ค่อยได้ ถ้าพี่มีเวลามาช่วยคุยให้หน่อยนะ 
หมายเลขบันทึก: 518149เขียนเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2013 19:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2013 19:36 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท