ความทรงจำที่น่าประทับใจ ในสัมฤทธิภาพจากงานวันเด็กปีที่แล้ว

“ ถ้าเราจะเขียนบันทึกย้อนหลัง หนึ่งปีขึ้นไป จะมีความแตกต่างอย่างไรกับการเขียนสด หรือ เขียนทันทีที่เหตุการณ์จบลง ? ”

    กิจกรรมงานวันเด็ก ที่ 17  มกราคม  2555 ที่บ้านใหม่ หมู่ 7  มีเด็กมาลงทะเบียน เข้าร่วมกิจกรรม จำนวน 140 คน จากการจัดงานวันเด็กเล็กๆทุกปีของหมู่บ้าน กลายเป็นงานใหญ่ โดยความร่วมมือของ เจ้าหน้าที่ อบต., อบจ., ผู้ใหญ่บ้าน, ผู้ช่วยฯ ข้ามเขตไปถึงหมู่บ้านใกล้เรือนเคียง  มีการจัดบุฟเฟ่อาหาร มาเลี้ยงทั้งเด็กและผู้ใหญ่ โดยความร่วมมือของคนในหมู่บ้านที่อาสา....สนับสนุนเรื่องอาหารทานง่ายๆ มาเลี้ยงผู้ร่วมงาน

     เจ้าของร้านอาหารอร่อยละแวกนั้น เตรียมกระเพาะปลา เจ้าของร้านขายของชำ เป็นผู้รับผิดชอบทอดไก่ปรุงรสแสนอร่อย ที่มีผู้เช่าอีกบ้านบริจาคมา จำนวน 20 กิโลกรัม โดยมีญาติผู้ทอดไก่เป็นเจ้าภาพข้าวเหนียวนึ่งสำหรับกินกับไก่ทอด และมีหมูทอดพ่วงมาด้วย ผู้เขียนแวะไปชิมไอศกรีมกะทิสดที่มีแม่กับลูกชายตัวเล็กเป็นเจ้าภาพ นอกจากนี้ยังมีรายการอาหารอีกมากมายตั้งโต๊ะรอบพื้นที่  ใครเป็นเจ้าภาพ ก็รับผิดชอบแจกกันเอง เช่น  ขนมขบเคี้ยวที่เด็กๆชอบ, ผลไม้หลากหลายชนิด, ก๋วยจั๊บของโปรดของหมู่บ้านนี้ และ พวกจิ้มทอดต่างๆ เป็นต้น

      มีการบริจาครางวัลให้เด็กๆได้จับกันอย่างสนุกสนาน จนเต็มโต๊ะของขวัญข้างเวที  ผู้เขียนแจ้ง เจ้าหน้าที่ อบต.หัวหน้าทีมจัดงานว่า กระเช้าของขวัญที่ครอบครัวผู้เขียนเตรียมมา มีจำนวนเพียงพอสำหรับเด็กๆทุกคน      ผู้ใหญ่บ้าน , ผู้ช่วยฯ บริจาครางวัลพิเศษเพิ่ม สำหรับเด็กๆ เมื่อทางครอบครัวผู้เขียน เสนอบริจาครางวัลทุนการศึกษาให้เด็ก  งานนี้มีแต่ให้ ผู้ใหญ่ให้เด็ก... ซึ่งเป็นเคล็ดลับหนึ่ง ที่จะทำให้ชุมชนเข้มแข็ง มีความสุข เด็กๆจะมีความทรงจำที่ดี ที่ได้รับจากชุมชน เมื่อเติบใหญ่ขึ้น เขาจะมีความคิดสร้างสิ่งที่ดี ให้กับชุมชนในรุ่นถัดๆไป

ผู้เขียนขอเพลง หน้าที่เด็ก จากนักร้องเด็กๆ ...เด็กเอ๋ย เด็กดีต้องมีหน้าที่สิบอย่างด้วยกัน...

สัมฤทธิภาพจากงานวันเด็ก ที่ผ่านมา ทำให้ผู้เขียนต้องย้อนทบทวน

      ผู้เขียนชื่นชมตั้งแต่เห็นพวกเขาเตรียมพื้นที่ใหม่ จากที่เป็นป่ารก เพื่อจัดเตรียมงาน และเข้ามาเชื้อเชิญครอบครัวผู้เขียนไปร่วมงาน เช่นทุกปี อาจเป็นผู้ใหญ่บ้าน, แม่ผู้ใหญ่บ้าน หรือตัวแทนคนใดคนหนึ่งในการจัดงาน การเข้ามาเชื้อเชิญ ไม่ใช่เพราะเขาให้เกียรติ แต่แววตา อิริยาบถ แสดงความจริงใจ และความสำนึก นั้นต่างหาก ที่กระตุ้นให้ เรายินดีที่จะเป็นส่วนหนึ่ง เจ้าหน้าที่อบต.อายุยังน้อย บ้านก็มีฐานะ  แต่การเป็นคนพื้นที่ที่รู้จักสำนึกผิดชอบชั่วดี ก็เป็นคุณสมบัติหนึ่งที่จะนำพาชุมชนให้เจริญได้

      ก่อนหน้านี้...ย้อนไป 2 ปี ยังไม่เกิดเหตุการณ์ที่มีคุณค่ายิ่งใหญ่ทำนองนี้... เวลา 2 ปี ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ เป็นเพราะ ชุมชนมีการเรียนรู้ และเกิดการพัฒนาได้รวดเร็ว เนื่องจากมีพื้นฐานจิตใจที่ดีงาม ณ ชุมชนเชื้อสายลาวแห่งนี้ ผู้เฒ่าผู้แก่จะทำบุญตักบาตรทุกวัน และในวันหยุดจะมีลูกหลานมาร่วมทำบุญตักบาตรกับญาติผู้ใหญ่ด้วย ผู้เขียนทบทวนว่า ทำให้พวกเขาสามารถมอง อ่าน และเข้าใจ สิ่งที่ดีงามได้ง่าย

AAR งานวันเด็ก ร่วมกับคุณป้าพรหม ในวันที่ 18  มกราคม  2555  ตอน หกโมงเช้า ระหว่างรอพระบิณฑบาตมาถึง

ผู้เขียน    : “คนในหมู่บ้านนี้เยอะนะคะ ดูจากที่มาร่วมงานเมื่อวานนี้”

ป้าพรหม : “นี่ถือว่ายังมาน้อยนะ อาหารเหลือ”

ผู้เขียน    : “เป็นเพราะมีคนช่วยนำอาหารมาเลี้ยงผู้ร่วมงานเยอะกระมังคะ”

ป้าพรหม : “ป้าว่า การแสดงความสามารถของเด็กๆ ควรจะปรับปรุง เพราะใครขึ้นไปร้องเพลง ก็ร้องอยู่นั่น ป้าว่าปีหน้า  จะจัดเป็นร้านแจกรางวัลของป้าเอง”

ผู้เขียน (เชียร์) : “โอ้โฮ คุณป้าทันสมัยจัง จะจัดเป็นซุ้ม ใช่ไหมคะ? น่าสนุกออก ให้เด็กได้แสดงความสามารถและแข่งขัน เช่น ระบายสี ก็ได้ เมื่อได้รางวัลจะรู้สึกมีคุณค่า และภาคภูมิใจ ตอนเป็นเด็ก หนูก็ไปแข่งขันกิจกรรมวันเด็ก เมื่อได้รับรางวัลมีความสุขมาก”

ป้าพรหม : “ป้าเล่าให้ลูกชาย และลูกสาวที่ทำงานในเมืองฟัง ถึงงานที่พวกเราจัดกัน เมื่อวานนี้”

ผู้เขียนยิ้ม

ป้าพรหม : “อบต. เขาชอบครอบครัวของหนู และชมเสมอว่า เป็นเพียงผู้เช่า แต่มีส่วนร่วมอุปการะคุณให้กับชุมชน”

ผู้เขียน    : “เราอยู่ในชุมชนไม่ว่าสถานที่ใด? หรือในสถานภาพใด ? ก็จะต้องมีหน้าที่โดยส่วนรวม หรือสาธารณะ ที่จะต้องร่วมรับผิดชอบเช่นกันนะคะ  การมีส่วนร่วมสนับสนุนให้เกิดสิ่งที่ดีงาม เพื่อ ต่อไปรุ่นลูก รุ่นหลาน ของชุมชนแห่งนี้ เขาจะจำได้ว่า มีแบบนี้ เพื่อถือปฏิบัติ อย่างน้อยตอนนี้ชุมชนคุณป้าก็ไม่มีโจรขโมย เพราะฐานของครอบครัวแข็งแรงชุมชนก็จะเข้มแข็งและมีความสุข”

     เมื่อปลายปี 2553 ในงานถวายพระพร 5 ธันวามหาราช ของหมู่บ้านนี้ ผู้เขียนเริ่มสัมผัสได้ถึงปฏิกริยาชื่นชมความดีงามจากชาวบ้าน เขารู้ได้อย่างไร? สำหรับผู้เขียน สิ่งที่เกิดขึ้น คือ ความประหลาดใจ ประหลาดใจที่เขาสัมผัสสิ่งที่ละเอียดอ่อนได้  ทำให้ผู้เขียนต้องทบทวนย้อนกลับไป อาจเป็นเพราะ ชุมชนมีจิตใจที่ใสสะอาดนั่นเอง  อันน้ำใจนั้น ก็นำมาซึ่งน้ำมิตร เพียงจะเป็นมิตรแท้ หรือมิตรเทียม

     บ้าน เจ้าหน้าที่ อบต.ซึ่งอยู่ติดกับบ้านที่ผู้เขียนพัก ปลูกกล้วยเต็มพื้นที่ จากที่เคยปล่อยว่าง      อาจเนื่องด้วยที่บ้านพักผู้เขียนมีกล้วยน้ำว้าพันธุ์ดีของจังหวัดราชบุรีอยู่ 1 กอ  เมื่อออกผลก็ต้องแจกจ่าย

      ผู้เขียนเคย ได้ยินคำพูดของผู้ย้ายมาอยู่ใหม่ซึ่งมีฐานะทางเศรษฐกิจ และสังคม ว่า “ชุมชนนี้มีคนดี อยากย้ายมาอยู่ด้วย”

      ผู้เขียนแบ่งปันอาหาร ให้คุณป้าผู้มีฐานะ เพราะสงสารที่เขาเหงา แม้จะมีครอบครัวลูกชายอยู่บ้านติดกัน แต่การดำเนินชีวิตก็จะคล้ายในเมือง และมีปัญหาภายในครอบครัวอยู่บ้าง คิดถึงใจเขา คนแก่ที่ต้องซื้ออาหารทานทุกวัน ใจเราที่ปรุงอาหารตามที่ต้องการจะทาน และมีเหลือที่จะเอื้ออาทรเขาได้ เฉกเช่นเดียวกับการแบ่งให้ครอบครัวที่ยากจน เมื่อเรามีอาหารเหลือเฟือ เพราะเรารู้ว่า ครอบครัวเขามีหลายคน และวันที่ไม่มีเงิน อาหารสำหรับเด็ก ก็คือ ไข่ฟองเดียว... นั่นทำให้เกิดความเท่าเทียมกันของคน ซึ่งมีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ มิได้หมายความว่า คนจน จะทำทุกอย่างผิดไปหมด หรือน่ารังเกียจ แต่เขาควรได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียม เพื่อโอกาสในการพัฒนา

      การรักษาความสะอาดภายนอกบริเวณบ้านส่วนสาธารณะ เป็นเรื่องที่บ้านผู้เขียนต้องทำไว้เป็นแบบอย่าง ซึ่งเป็นที่พึงพอใจของคุณป้าเจ้าของบ้าน

      เมื่อชุมชนมีความสุข ชุมชน ซึ่งกอรป ไปด้วย คนมีฐานะ มีอันจะกิน คนที่บางมื้อไม่รู้ว่าจะกินอะไร หรือจะมีกินหรือไม่  คนท้องถิ่น คนต่างถิ่น ผู้สูงอายุ วัยทำงาน เด็กๆ ก็อยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข ครอบครัวที่มีปัญหาภายใน ก็มีความสุขได้ในงานวันเด็ก ทำให้ปัญหากลายเป็นเรื่องเล็ก และมลายหายไปได้ ลูกหลานที่ประกอบอาชีพในเมือง ก็จะได้ย้อนกลับมารำลึกภูมิกำเนิดของตนเอง และตอบแทนชุมชน โดยได้รับความสุข พลังเชิงบวกเพื่อกลับไปทำงาน นี่คือ หวังที่ผู้เขียนทิ้งโจทย์ไว้ ให้พวกเขาค้นหาคำตอบกัน ในวันเด็กปีนี้ 12 มกราคม 2556

บันทึกนี้ไม่มีปัจจุบัน คือความจริง มีเพียงอดีต คือความทรงจำ และอนาคต คือความหวังของชาติเท่านั้น

[ปิยะกุล]

ขอเป็นกำลังใจ