เรื่องเด็กๆ

เด็กๆที่ฉันสอนอยู่ในขณะนี้นั้น...ถึงแม่้ตอนนี้เค้าจะกลับบ้านไปแล้ว แต่พวกเค้ายังทิ้งความประทับใจให้ฉันอยู่เสมอเมื่อคิดย้อนถึงมัน...ในแววตาของพวกเค้านั้น สะท้อนหลายอย่างนัก 

        มีคำถามมากมาย เกิดขึ้นภายในใจฉัน ว่าทำไม หรืออะไร ที่ทำให้เด็กผู้ชายที่ที่จริงแล้วควรจะได้เรียนหนังสือหรืออาจมีอะไรที่ดีกว่าการเข้ามาติดอยู่ภายในรั้วสูงแห่งนี้ ที่ๆพวกเค้าต้องเข้ามาฝึกอบรมบ่มนิสัย รู้จักกฎระเบียบ รู้จักปรับปรุงเปลี่ยนแปลง 

         จากการที่ได้สัมผัส จิตใจอันแข็งกร้าวของพวกเค้า แท้จริงแล้วพวกเค้าไม่ได้ต้องการความรุนแรงเลยแม้แต่น้อย เค้าเพียงแค่ต้องการสนองกลับต่อสิ่งที่ไม่ยุติธรรมที่พวกเค้านั้นได้รับการปลูกฝัง และได้รับการกระทำนั้นๆมาก่อน จนพวกเค้ารู้สึกคุ้นชิน รู้สึกไม่ผิด เมื่อจะทำอะไรที่เค้าพอใจ ฉันเคยถามเด็กคนหนึ่งว่า ที่บ้านของเค้าเป็นอย่างไร พ่อกับแม่ทำงานอะไร ฐานะเป็นอย่างไร(อันนี้ต้องถามเพราะเราเป็นครูที่ปรึกษา ต้องทราบพื้นฐานของเด็กก่อน) เค้าตอบว่าพ่อกับแม่แยกทางกันผมอยู่กับย่า... ผมไม่มีเงินเรียนผมเลยต้องหาเงิน ผมต้องทำงาน เดือนไหนพ่อผมต้องการใช้เงินเยอะ พ่อก็จะโทรมาขอผม เดือนไหนแม่เสียการพนันเยอะ แม่ก็มาขอผม ผมต้องหาเงิน เพื่อจะได้ให้แม่ เพราะเมื่อใดที่แม่มาขอเงิน แม่จะเข้ามาหาผม มากอดผม มาพูดว่าคิดถึงผม ผมชอบให้แม่มาหา แต่เมื่อแม่ได้เงินแล้วแม่ก็จะรีบกลับไปเพื่อที่จะเอาเงินให้สามีใหม่ของแม่บ้าง ให้น้องชายบ้าง....โดยที่แม่ก็ไม่เคยถามว่าผมเป็นอย่างไร กินอย่างไร อยู่อย่างไร ผมอยากให้แม่ถามผมบ้าง แต่ผมก็ไม่กล้าบอก ผมกลัวแม่โกรธแล้วจะไม่แวะมาหาผมอีก แต่ถ้าเมื่อไหร่ผมไม่มีเงินให้แม่  แม่ก็จะด่าว่าผมไม่มีน้ำใจ ไม่รู้จักทำมาหากิน แม่บอกผมว่าอย่าบอกพ่อว่าแม่แอบมาขอเงิน กลัวพ่อว่าไม่อยากมีเรื่องกับพ่ออีก  ...ส่วนพ่อเมื่อไหร่ที่พ่อเงินเดือนไม่พอใช้พ่อก็มาขอผม บอกจะเอาไปซื้อนมผมให้น้อง(ลูกที่เกิดกับแม่ใหม่) ผมก็ให้ ถ้าไม่ให้พ่อก็ตี หรือทำร้ายร่างกาย แต่ผมก็รู้สึกดีนะ ที่พ่อกับแม่มาขอเงินผมใช้ เหมือนผมยังมีความหมาย ....

                    แล้วอะไร ที่ทำให้เด็กชายคนนี้ได้เข้ามาอยู่ในรั้วสูงนี้ได้เล่า  ทั้งๆที่เค้าเป็นเด็กที่ดี ขยันขันแข็ง   แววตาของเค้าดูน่าสงสาร ดูมีอะไรในใจน้อยๆนั้นมากมาย  คงไม่แปลกถ้าเรื่องที่เค้าต้องเข้ามาอยู่ในรั้วสูงแห่งนี้ได้  ก็คงไม่พ้นเรื่องของพ่อและแม่   เค้าบอกกับฉันว่าเค้าอยากหาเงินให้พ่อกับแม่ใช้ไม่ลำบาก อยากให้พ่อกับแม่เห็นว่าเค้ามีเงิน พ่อกับแม่จะได้มาหาเค้าบ่อยๆ ( โถ..แค่ต้องการอยากใกล้ชิดกับพ่อแม่นี่เอง) ทำให้เด็กคนนี้ ต้องลักขโมยทรัพย์สินของคนอื่นเพียงเพื่อให้ได้รับความสนใจเพียงเท่านั้น ทำให้เค้าต้องเข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้  ฉันทำได้เพียงแค่พร่ำบอกเค้าให้เค้าได้รู้ว่าความสุขของคนเราไม่ได้อยู่ที่ทรัพย์สินเงินทอง มันคือความรักความเข้าใจ เค้าอาจจะไม่ได้จาก พ่อหรือแม่ก็จริง   แต่ให้เค้าหันกลับไปมองคนที่เลี้ยงเค้ามา คอยป้อนข้าวป้อนน้ำเมื่อตอนเค้าเล็กๆ  เสียใจร้องไห้เมื่อเค้าไม่อยู่ เข้ามาเยี่ยมเค้าทุกคครั้งที่มีโอกาส...นั้นก็คือคุณย่าของเค้านั้นเอง เมื่อเค้าหันกลับไปมอง เค้าจะรู้ว่าเค้าไม่ได้ขาดความรักเลย  เค้าได้ความรักจากคุณย่าที่แสนดีของอยู่แล้ว ได้รับตลอดเวลา เพียงแต่ว่าเค้าไม่เคยหันกลับมามอง เมื่อเค้ากลับไป จงกลับไปมอบความรัก มอบความกตัญญูให้แก่หญิงชราผู้นั้นซะ.....แล้วเค้าจะรู้ว่าความรักที่เค้าตามหานั้น อยู่ไม่ไกลเลย...

ตอนนี้เด็กชายคนนั้นได้กลับไปใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง .....เค้าบอกกับฉันว่าเค้าจะกลับไปดูแลคุณย่า...คุณย่าที่ให้เค้าได้ทุกอย่าง...คนที่เค้าลืม...เค้าจะกลับไปแก้ตัว...หวังว่าเค้าจะไม่ขาดความรักอีกต่อไป