จดหมายถึงครู l อดทนยังไม่ถึงพร้อม

วันอังคารที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2555

กราบสวัสดีค่ะครู

  วันนี้เป็นวันที่เหมือนทบทวนและค้นหากับตนเอง กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับครูแบบที่ขอโอกาสร่วมเรียนรู้ด้วย เป็นสิ่งที่บอกไม่ถูกเจ้าค่ะ เมื่อเช้าขึ้นมาตื่นขึ้นมาทำวัตรแล้วก็เขียนบันทึก รู้สึกว่า พลาดที่สอบไม่ผ่านเรื่องเมื่อวาน ครูเมตตาโทรมา เตือนสติตอนเช้า ว่า “ทำไมไม่ฝืน ท่านเบื่อจะเตือนแล้ว เหมือนมีอาหารเลิศรสที่ หลวงปู่และครูทาน แล้วหนูอยากทาน แต่ก็ไม่ทำอาหารนั้นขึ้นมา แล้วก็มาโกรธว่า ทานไม่ได้แม้ใจจะรู้สึกแน่น แต่ใจก็ปฏิเสธไม่ได้ค่ะ

  วันนี้ข้อปฏิบัติขาดร่วง ไปวัดไม่ทัน ไปทำงานสาย ไม่ได้วิ่ง เพราะตื่นสายและมันแต่นั่งแก้ไขสิ่งที่บกพร่องก่อนหน้า จนพลาดสร้างปัญหาเพิ่มขึ้น เพราะศีลข้อสี่ ขาดก็เลยเป็นเหตุปัจจัยให้พลาดด้วยความขาดสติของตนเอง

วันนี้หนูไม่ได้เซทให้ตนเองทำแล็บ เพียงนั่งทวนสอบวิธี เพื่อเตรียมวิเคราะห์อัลกอฮอล์ในเหล้าที่จะส่งมาในอาทิตย์นี้เจ้าค่ะ เป็นวิธีวิเคราะห์ที่ไม่ทำนานแล้ว เลยเป็นโอกาสให้ได้ ค้นหาสิ่งที่ติดใจในใจกับการที่มีผู้เข้ามาปรามาสครู เมื่อครูให้ทบทวนก็ยอมรับว่า ชีวิตนี้มีครูที่เมตตาสอนสั่ง บ่มเพาะให้ฝึกฝนตนเองมาตลอด ได้แต่กลอนถวายท่านก่อนท่านโทรมานิดหน่อย ซึ่งเป็นใจที่ทบทวนถึงผู้ที่เข้ามาแล้วยอมรับว่าใจมีแว๊บของการขุ่นแล้วก็แปลเปลี่ยนเป็นพลังที่ปรารถนาชื่นชมครูจากภายใน อุปสรรคทำให้มีแรงขับในการเคลื่อนพลังภายใน ตลอดวันก็เป็นการนั่งอ่านข้อมูลและทบทวนงานเจ้าค่ะ เลิกงาน กลับบ้านแล้วก็มาวิ่ง พระพี่ชายโทรมาแล้วเล่าสภาวธรรมให้ฟัง ว่าเจอสภาวะแปลก ๆ ที่คล้ายระเบิด แว๊บแรกก็สงสัยไว้ จะเรียนถามครูดีไหม แล้วก็บอกว่า “อะไรเกิดขึ้นก็ช่างเถอะแต่มันมีอะไรเปลี่ยนอยู่ภายใน” ว่าอย่างงั้นเจ้าค่ะ พอครูโทรมา ก็เมตตาให้หนูทบทวนระเบียบราชการเรื่องการแต่งกาย ซึ่งก็ยังไม่มีข้อไหนที่ปฏิปทาที่ครูดำเนินอยู่ไม่ถูกต้อง

  วันนี้เป็นวันที่หนูไม่ค่อยได้เรื่องกับตนเอง เป็นภาพสะท้อนของการไม่อดทนกับความบีบคั้น ที่ครูบอกว่า

 “หนูยังสอบไม่ผ่าน ถ้ายังไม่ผ่านบารมีก็ยังไม่เกิด”

สิ่งที่ครูชี้อีกว่า “บันทึกที่เขียน aar ถึงภารกิจควรเป็นบันทึกที่เขียนอย่างมีรายละเอียดและใส่ใจมากกว่านี้นะ”

เป็นอีกครั้งที่ครูเมตตาชี้

กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ