ฝากดาว
นอนไม่หลับจึงเดินออกมาชมฟ้าในคืนเดือนหม่น
ความเงียบสงบของค่ำคืนทำให้คิดถึงพี่น้องที่จากมา
เสียงหรีดหริ่งแว่วมาแต่ไกล เหมือนส่งสัญญาณรับรู้ถึงกันได้
ดวงดาวระยิบระยับไม่มากดวงนัก แต่ก็พอประดับฟ้าเมืองกรุงให้สวยงามได้ในคืนนี้
"ฝากดาวไปถามคนไกล
ปานนี้สุขทุกข์อย่างไรหนอ
คิดถึงจึงน้ำตาคลอ
เพียงพอกับความรักที่มี"
"จึงเขียนกวีด้อยน้อยคุณค่า
เผื่อฟ้าหายหม่นค่ำคืนนี้
นำรักคิดถึงซื่อตรงยังคงมี
เป็นราตรีแห่งทิพยวิมาน"
หมายเลขบันทึก: 509541เขียนเมื่อ 21 พฤศจิกายน 2012 19:10 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 กันยายน 2013 12:36 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (9)
บทกวีอันอบอุ่นค่ะ
ขอบคุณค่ะบทกลอนที่ไพเราะ
ฝากลูกอ๊อดมาให้ค่ะ
แทนคำขอบคุณสำหรับรอยยิ้มทางไกล
- มีเพลงมาฝากจ้ะ
- คงไปกันได้กับบันทึกนี้นะจ๊ะ
ส่งเพลง "ฝากดาว" ไปให้พี่พิชัยฟังนะครับ