สุขแบบรั่วๆ แบบนี้ก็เรียกว่าสุข
สำหรับความสุขแบบรั่วๆนี่ ชลัญยกให้ ท่าน วิชญธรรม จริงๆ ความสุขแบบนี้ ชลัญก็มักเป็นด้วยอาจจัดกว่าท่าน วิชญธรรม เพราะโดย หัวโขนแล้ว ท่านคงไม่รั่วหรอก หัวโขนของชลัญนั้นไม่หนักเท่าท่าน อาจรั่วได้ใจกว่ากันมาก เลย
ความสุขแบบรั่วๆนี่ เป็นอีกความสุขหนึ่งที่น่ายกย่อง เพราะเป็นความสุขที่ ได้ให้คนอื่นมีความสุขนั้นเอง ทุกคนคงไม่ปฏิเสธ ว่า หากเข้าไปอ่านบันทึกของท่านวิชญธรรมนั้น จะต้องนั่งอมยิ้ม หรือไม่ก็ขำก๊าก .... แม้ในบางบันทึก ที่ เป็นความทุกข์ของท่าน แต่ท่านกลับทำให้เราหัวเราะ
ในบทความส่วนใหญ่ของท่านจะเขียนเรื่องมือใหม่ในธรรม แต่จริงชลัญว่า ท่านไม่ใหม่เลย สิ่งที่ถ่ายทอดออกมานั้น พยายามสื่อ ว่า หากเราจะศึกษาธรรม อาจเกิดการปฏิบัติผิดพลาดแบบท่านก็ได้ ซึ่งความผิดพลาดจากการไม่รู้นั้น ท่านอาจประสบมานานแล้ว เพียงอยากเตือนคนอื่นๆ ท่านั้น เป็นการสอนทางอ้อม โดยยกตัวอย่างตนเอง ที่เคยทำผิดมาให้คนอื่นฟัง แบบขบขันและได้คิด นี่ชลัญถือว่า เป็นกลอุบายในการสอนธรรมขั้นเทพ ( ซึ่งพยามารอย่างชลัญ มิค่อยเข้าใจ ฮา อย่างเดียว น่าเขกกะโหลกใช่มั๊ยท่านวิชญธรรม )
คนสุขแบบรั่วๆ นี้ มีความสุขที่คนอื่น มีความสุข จากสิ่งที่เขาทำ ทำให้เกิดความสนุกสนาน เฮฮา หัวเราะ ทั้งที่ตัวเขาเอง อาจดู เป็น คนตลกก็ตาม เป็นความสุขที่น่ายกย่องอีกสุข
ขอคาระวะ
“สุขรั่วๆ”
ชลัญธร
สุขแบบรั่วๆ แต่ก็มีสาระ นะจ๊ะ
ดีกว่า สุขมั่วๆ จับแก่นสารไม่ได้
สุขรั่วๆ ยังได้แก่นธรรมแก่นสาร เพื่อสานต่อ
สุขมั่วๆ หาได้เกิดประโยชน์แก่ตนเองและสังคมไม่
สำหรับชลัญ ไม่รั่วหรอก รื่น(เริง)ในธรรม เชียวล่ะ
โอเคชอบมากครับ....สุขรั่ว...แต่ทั่วถึง...ให้ผู้อ่านประทับใจมากครับ
รั่วจริงๆ....
555 ดีแล้ว รั่ว ก็ต้องรั่วให้หมด มันถึงจะว่าง แล้วก็ วาง ได้ 555
สุขแบบรั่วๆ รู้ว่านี่คือคำชม แต่อ่านที่ไร มันรู้สึกแปลกๆนะ คุณ พบ. 101 .555 :):)