เรื่องดีดี ยามที่คิดว่ากระเป๋าตังค์หาย

หันมองกับตนเองใหม่กับบทเรียนใหญ่ที่กระแทกใจ มีความดีงามให้หนูได้เห็น

ครูอ้าแขนโอบกอดและให้ความอบอุ่นทั้งกายและใจ 

ครานี้หนูรู้สึกทุกข์และทุกข์เข้าไปข้างในใจจริงๆ

จนพอขับรถออกจากวัดก็อยากหนีกลบเกลื่อน

แต่ครูก็โทรมาให้ข้อคิด ให้พิจารณา 

ให้สติอย่างทันท่วงที 

หนูฟื้นตัว ฟื้นใจได้เพราะคำของครูที่ถามว่า

"ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอก กับการที่กระเป๋าตังค์หาย"

ข้างในหนูค้างเพราะมันกำลังหนีทุกข์แบบผิด ๆ

แต่ครูกำลังจับมือพาให้เผชิญทุกข์เพื่อพ้นทุกข์

หนูอึ้ง ครูพาย้อน

"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หนูลืมของ ไม่ใช่ครั้งแรกที่กระเป๋าตังค์หาย

สาเหตุเพราะไม่มีสติ"

ครูย้ำวิธีแก้ให้ด้วยค่ะว่า

"ไม่มีก็ทำให้มี ให้เจริญสติ จะทำอะไรบ้าง ก็ให้เขียนออกมาเอาหยาบก่อน ทำบ่อยๆก็จะเป็นพฤติกรรม ทำบ่อยขึ้นก็เป็นนิสัย"

แต่หนูทำไม่ดี ขาดสติเผลอเรอจนเป็นนิสัย

จะแค่เชอะ ช่างมันเถอะืเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้ว

ครูน่ารักมากเลยค่ะ มองไป ณ ตอนนี้ 

ถ้าไม่ได้ครูได้คำพูดของครูหนูคงจะพลาดบทเรียนนี้

แถมกระเป๋าตังค์เอาเข้าจริง ๆ

ใจหนูกลับเสียดายเหรียญบาท ลงทองที่ครูเคยให้ไว้

นั่น มันสะท้อนใจของหนูที่มี มิจฉาทิฐิ ชัดเจนมากค่ะ

น่าขำ ปนสลดสัวเวทใจแท้ๆของตนเองซะไม่มี

ดีแท้ที่มีโอกาสได้บทเรียนนี้ สาธุ สาธุ สาธุ เจ้าค่ะ