เรื่องนี้เป็นความสงสัยที่เราพยายามปกป้องคุ้มครองเด็กแทบจะรอบด้าน ทุกอย่าง กระทั่งเสายังหุ้มด้วยเบาะกันไม่ให้เด็กชน หรือกระแทก โต๊ะเก้าอี้ถ้ามีแง่มุมก็มีอะไรมากันอีกเดี๋ยวหัวแตก พื้นปูนก็มีพื้นพิเศษปูนุ่มรองไว้กันล้มแล้วเจ็บตัว ..............
คิดบ้างหรือไม่ ถ้าเด็กพวกนี้โตขึ้น แล้วออกไปเผชิญโลกภายนอกจะรู้จักมั้ยว่า...ต้องระวังเสานะ ระวังล้มบนพื้นปูนนะ ระวังมุมโต๊ะมุมเก้าอี้ ...ไม่เล่นใกล้ๆ สิ่งแวดล้อมเสี่ยงๆแบบนี้ หรือเล่นก็รู้จักระวัง ไม่ปล่อยเต็มอย่างที่เคยได้รับเกราะคุ้มครองป้องกันจากผู้ใหญ่ที่ปรารถนาดี ซะจนเด็กปรับตัวกับความเป็นจริงของโลกไม่ได้...
เหมือนอย่างที่เคยได้ยินเรื่องเล่าๆ ต่อกันมาว่า เด็กคนหนึ่งเห็นผลไม้ชนิดหนึ่งที่มีขนสีแดงหุ้มอยู่ ลูกขนาดไข่ แล้วเพื่อนๆ เรียกผลไม้นี้ว่า เงาะ เด็กคนนี้เถียงเพื่อนว่า ไม่ใช่ที่บ้านเงาะสีขาวแล้วก็ลูกเล็กๆ ต่างหาก...ทำไม?? เหรอ ก็ที่บ้านเด็กคนนี้คุณแม่เธอปลอกเงาะเสริฟลูกพร้อมไม่เคยเห็นเปลือกเงาะซักทีไงค่ะ....
แล้วเรื่องแบบนี้ยังมีอีกที่แพทย์ท่านหนึ่งเล่าว่า เพื่อนที่เรียนแพทย์ด้วยกันยังต้มม่ามากินไม่เป็นเลย เธอใส่ม่ามาทั้งซองใส่เข้าไปในไมโครเวฟ แล้วบ่นว่าไม่เห็นมีน้ำอย่างของเพื่อนเลย แถมเหม็นไหม้อีกต่างหาก นี่ล่ะการสอนในสังคมไทย ..."ระบบปกป้อง และป้อนทุกอย่าง...ดีจริงหรือ"
คล้ายๆ กับ พ่อแม่รังแกฉัน นะครับ