จดหมายถึงครูl ภาวนากับหน้าที่

วันเสาร์ที่ 3 พฤศจิกายน  2555

กราบสวัสดีค่ะครู

     เช้านี้ตื่นมาได้พาเด็กๆไปขัดห้องน้ำตามที่ครูเมตตามอบหมาย เด็กๆสนุกที่ได้ทำงาน หนูสำรวจมาที่ตนเอง ยังห่างกับคำว่า เบิกบานในการทำงานอยู่ การได้ดูแลเด็กๆก็เหมือนได้ฝึกสังเกตธรรมชาติของเขาและตนเอง แม้ในตอนแรกจะเริ่มต้นแบบสะดุดบ้างเพราะเราหาอุปกรณ์กันไม่เจอ แต่พอเจอแล้วก็เดินหน้าได้เจ้าค่ะ 

      เข้ามาข้างในอาบน้ำเตรียมตัวไปลานธรรม ครูเมตตาให้เย็บผ้าห่มให้ ยอมรับเลยเจ้าค่ะ ใจมันยังกลัวการเข้าไปหาครู เหมือนธรรมชาติจิตหนูมันจะไปดึงเอาเรื่องด้านลบมาทำร้่ยตนเองซ้ำๆ ภาพจำของครูตอนที่หนูขาดสติจึงทำให้ข้างในผวา แต่พอมีสติทุกอย่างจะงดงามมากเป็นการงานถวายครูอย่างเบิกบาน หนูมีงานเย็บค้างหลายอย่าง รวมถึงซับในที่ครูไม่มีใช้ พอครูชี้จึงเร่งทำก่อน พอลงมือทำ ทำได้ช้ากว่าที่ตั้งใจ เพราะมารู้สึกว่าเข้ายางยืดไม่เป็นในอันแรกแต่พอทำเสร็จหนึ่งตัว ที่เหลือก็เร็วขึ้นเจ้าค่ะ ดีที่มีน้องภัสเป็นเพื่อนั่งเย็บแต็บเสื้อแม่ชี ที่หนูติดสาบเสื้อสลับข้าง พอเย็บเสร็จจึงยกให้น้อง หนูตั้งใจว่าเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเสร็จควรจะพร้อมใช้งาน จึงซักซับในทุกตัวที่ตัดเสร็จเจ้าค่ะ พอมาถึงผ้าห่ม ใจรู้สึกทุกข์ขึ้นมา แบบไม่แน่ใจว่าทำถูกไหม ไม่กล้าตัดสินใจ ทำให้ช้า ตอนแรกว่าจะตัดผ้าห่มที่ทำเป็นไส้ แต่รู้สึกว่า ไม่ควร จึงพับแทน แต่ออดมาแบบ อุ๊ยุ 

พอเด็กๆบอกว่า ครูให้ปูเสื่อน้ำมันกางเต้น แต่ผ้าหนูยังไม่เสร็จ ยอมรับค่ะว่าจัดการในตนเองไม่ได้  หนูมีอาการนี้บ่อยมากเจ้าค่ะ อาการอยากดี อยากทำ แต่ทำไม่ได้ เกิดขึ้นซ้ำๆ เป็นกิเลสเป็นพฤติกรรมที่ต้องแก้ไข  ต้องละใช่ไหมค่ะครู

    วางผ้าแบบเสียไม่ได้กับตนเองมาจัดการแคร่เพราะมืดแล้ว ดีที่มีเด็กๆกระตือรือล้นช่วย ทั้งปูเสื่อและกางเต้นท์ ทำให้ใช้เวลาไม่นานมาก  พอครูเข้ามาหนูยิ่งรู้สึกผวาต่ก็รู้สึกอุ่นใจ จัดวางเต้นท์ในตำแหน่งต่างๆ

อาบน้ำเสร็จ ครูเมตตาให้ประคบให้รู้สึกดีใจเจ้าค่ะ บรรยากาศในกุฏิครูสนุกเบิกบาน 

     ครูเมตตาสอน "ชี้ให้เห็นใจที่ยังไม่ยอมลงของหนู ทางเดียวที่จะแก้ไขได้คือ เร่งภาวนา"

"การอยู่กับพระอริยะ เป็นโอกาสในการระวังรักษาสติในการปฏิบัติต่อท่าน"

หนูมีธรรมชาติของความขี้น้อยใจมาแต่เล็ก เมื่อก่อนจะเป็นบ่อยๆกับแม่ พี่ชายและคนในครอบครัว ณ วันนี้กิเลสตัวนี้มันโตขึ้น แบบที่หนูต้องเร่งแก้ไข เพราะถูกสาดไปที่ครู ความน้อยใจคือ กิเลส คือ โทสะ 

ครูสอนให้ทบทวนเรื่องที่จะเป็นลมที่ลานธรรมตอนทำวัตร ครั้งนั้นใจหนูรู้สึกเลยค่ะว่า เพราะกรรมที่ทำกับครูบาอาจารย์ ให้ผล ดีที่ครูบาอาจารย์ท่านเมตตาจึงได้เบาบาง ไม่เช่นนั้นคงหนักกว่านี้

เด็กลงไปเดินจงกรมสักพักครูให้หนูไปพัก จึงเดินจงกรมชั่วโมงหนึ่งแล้วก็เข้าไปทำวัตรเย็น

ลืมเล่าไปว่า

   "หนูปีติที่ได้มีโอกาสถวายรองเท้่าและถุงเท้าให้ครูเจ้าค่ะ เป็นโอกาสที่ปรารถนาที่ได้ทำแล้วครูก็เมตตาสาธุเจ้าค่ะ"

ที่ประทับใจวันนี้ คือ มรดกจากครู หนูได้อะไรจากครูเยอะมากเจ้าค่ะ  ได้จากหัวใจของความเป็นแม่ในครู สมบัติภายนอกเสื้อผ้ารองเท้า รวมถึงธรรมะจากหัวใจของครู

กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ