“...ผมจะไปเขานัมซาน...ครับแม่
อยู่กลางเมืองหลวง เขาบอกว่า ...ผมสามารถชมทัศนียภาพกรุงโซลและชานเมืองแบบรอบทิศ 360 องศา ....
และที่นั้นจะพบกับ หอคอยโซลทาวเวอร์ กรุงโซล 1 ใน 17 หอคอยเมืองที่สูงที่สุดในโลก สูงถึง 480 เมตร เหนือระดับน้ำทะเล
ซึ่งคู่รักทุกมุมโลก...จะล๊อกแม่กุญแจ....เพื่อความรักที่ยืนยง ณ เขานัมซาน แห่งนี้หล่ะครับแม่…”
ผมเขียนบันทึกถึงแม่สั้นๆ...ว่า ผมได้มาอยู่บน “เขานัมซาน” และบนเขานั้นมี “หอคอยโซลทาวเวอร์”
ที่คนทุกมุมเมืองของทั่วโลกโคจรมาที่นี้...รวมถึง “คนไทย” มากมาย
ซึ่งบนหอยคอยนั้น...มี “ความเชื่อ” กับ “ความรัก” มากมาย
...การล๊อกแม่กุญแจทั้งสองฝ่าย...หญิง-ชาย...คู่รัก...ทั้งสองฝ่ายตามเพศวิถี... คล้องคู่กัน....คล้องใจตลอดกาล
…ของที่ระลึกที่เป็นศิริมงคลในความรักที่มั่งคงชั่วนิรันดร์
...การให้คำสัญญาแห่งรักบนเขาสูงสุดเทียมท้องฟ้า
และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมจดจำได้แม่นยำสำหรับ “ความรัก” คือ
การเขียนข้อความแห่งรัก...บันทึกไว้ที่กระเบื้อง...แล้วนำไปติดตามฝาผนัง
ผมเห็นคู่รักหลายคู่...ยิ้มแย้ม...เขียนถ้อยคำหวานๆ ...ความมั่นสัญญาต่อกัน
เพิ่มสีสันแห่งความมีชีวิตชีวาที่นี้...สว่างไสว...แม้ในยามค่ำคืน...
แต่ผมก็แอบเห็น...
หญิงคนหนึ่ง...........
ชายคนหนึ่ง.............
...กำลังลบข้อความแห่งรักให้หมดลง...จนถึงพยัญชนะสุดท้าย...สะอาดหมดจด
...กำลังใช้มีดแคะกระเบื้องจากฝาผนัง
....อนิจจาความรัก...
.........ง่ายที่จะเขียน...ยากที่จะลบ.............
และสำหรับบางคน...ความรักก็...ง่ายที่จะเริ่ม และยากที่จะลืม...เช่นกัน
สวัสดีสายๆ วันเสาร์สบายค่ะคุณหมอ
..อืออออมมม....คำว่ารัก...หากเริ่ม..เขียน...คงต้อง..ลืม..คำว่า..ลบ..อิอิ...ยายธี
อาทิตย์ทึมๆ ที่แสงไม่อาจบอกเวลาได้อย่างทุกวัน...
ผมลุกขึ้นมาทำนั่นนี่ไปเหมือนอย่างเคย จนถึงตอนเข้ามาเช็กอีเมล์... ได้เห็นข้อความคำ"รัก"ของใครคนหนึ่ง
และคงทำเหมือนหลายๆครั้งคือ เข้ามาอ่านแล้วจากไป ... แต่ครั้งนี้ต่างไปจากเดิม... มีเพลงด้วย
... เหมือนเพิ่งได้รู้จัก gotoknow ... ปิดเทอมนี้จะลองมาทำความรู้จักกันอีกครั้งครับ
ปล. สบายดีนะครับคุณหมอ
ไม่เป็นไรนะคะ รักได้หลายรูปแบบค่ะ..
เปลี่ยนจากคนรัก เป็นรักแบบเพื่อนละกัน เพื่อนร่วมโลก
เหมือนได้บินไปเที่ยวด้วยคน ขอบคุณมากครับผม