อินเดียจากริกด้านใน ๑ l ทวบทวนใจตอนไปลาว (13/2555)
เปิดอ่านมาถึงหน้า ๗๗ ของเล่ม ๑ การเลือกเดินทางตามรถโดยสารต่าง ๆ การเปลี่ยนเส้นทางจากเดิมเปลี่ยนจากจะไปเมืองจัณฑีคฤห์ เปลี่ยนเป็น คังโคตรี ของอาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์
แว๊บขณะที่อ่าน ใจหนูระลึกถึง การตัดสินใจเดินทางไปลาว แบบแบกเป้เที่ยวคนเดียว
“แบบตามใจไปเที่ยวลาว”
ใช้เท้าเดินและถามตนเองสม่ำเสมอว่า
“มาที่นี่ทำไม”
“ที่ใช้ชีวิตอยู่ ณ ทุกวันนี้หนูต้องการอะไร”
ข้างในตอนนั้นบีบคั้นมากกับการใช้ชีวิต
มานึกย้อน บีบคั้นเพราะตอนนั้นใจมีความลังเลสงสัยในเส้นทาง
ว่าหนูอดทน ฝึกฝนทั้งน้ำตาทำไม
ในตอนนั้นทั้งถามตนเองทั้งร้องไห้ค่ะ
มานึกย้อนกับตนเองก็ได้ขำ
ตอนนั้นตัวตนของหนู ถูกครูทุบ แล้วมันรับไม่ได้
กระเจิดกระเจิงไปถึงลาว
มันคิดเอาเองว่า “กลับไปปลดปล่อยตนเอง”
เพราะความทรงจำการเดินทางไปลาว เต็มไปด้วยครู
เขียนไปก็ขำไป กับความพิเรนของตัวตนที่มัน เจ็บปวดแล้วคายพิษออกมาค่ะ
เพราะสุดท้าย หนูก็กลับมาหาครู
ด้วยข้างในลึก ๆ ไม่เคยคิดว่า “จะห่างครูไปได้”
ลึก ๆ เชื่อว่า “ครูนี่แหละคือผู้ที่จะสอนหนูได้”
สภาวะก็เลยเป็นแบบกอดครูเสียแน่น
ทั้ง ๆที่ก็ยังแก้ไขตนเองไม่ค่อยได้
แต่เพราะไม่ห่างไปจากครู หนูก็เลยพอได้พัฒนาตนเองมาเรื่อย ๆ
เห็นความเติบโตของตนเองมาเรื่อย ๆ แม้จะลุ่ม ๆดอน ๆก็ตามค่ะ
ความเห็น (2)
ทวบทวนใจ...ดีจังเลย "ทวบทวนใจ"...มาจากภาวะ "บีบคั้น" กับ..การใช้ชีวิต....กับค้นพ้น...สิ่งดีดีในชีวิตนะคะ
ขอบคุณค่ะที่แบ่งปัน
เช่นกันค่ะ พี่
 |
ขอบพระคณมากนะคะสำหรับกำลังใจ |