วันนี้ผมได้นำพระบูชาเนื้อสำริด และพระเครื่องเนื้อสำริด มาถ่ายรูปขึ้นเวบ ก็เลยได้มีโอกาสพิจารณาเนื้อ “สำริด” อีกรอบหนึ่ง
และ การขึ้นเวบก็ทำให้มีเพื่อนๆ มาแลกเปลี่ยนหลายท่าน ท่านหนึ่งบอกผมว่า
โลหะผสมเหล่านี้ เมื่อได้อายุ จะเกิดสภาพ “โลหะตาย”
เมื่อเคาะด้วยเล็บ ในจุดที่ไม่มีดินอัด จะเกิดเสียงต่ำๆ คือ แปะๆ ไม่กังวาน
ที่โลหะใหม่ จะยังคงมีความกังวาน และเสียงสูงในตัวเอง
ที่เป็นประเด็นทำให้ผมคาดเดาโดยหลักการ ว่า
น่าจะเกิดจากอะไร
ซึ่งในเบื้องต้น
ผมเดาไปว่า เนื้ออาจจะเป็นสนิม หรือไม่ก็ มีความพรุนในเนื้อ
โดยอาจมีสนิมที่เกิดจากด้านในเนื้อโลหะ
แต่ โลหะผสม เช่น สำริด ที่มีทองแดงปน
ที่อาจใช้ในการดูพระพุทธรูปเก่าๆ
และ
มองดูแบบตาเปล่า จะหลงชอบ หลงทางทันที
เขาใช้สีทองแดงแทนสนิมน้ำหมากในเนื้อ เขาช่างฉลาดจริงๆ
รู้ไปหมดว่า เราส่องหาอะไร เขาเตรียมไว้ให้ดูพร้อม
แต่
บังเอิญ การทำแบบนี้ มักจะยังทำผิวได้ไม่หลากหลาย เพราะมักจะเป็นแบบเดียวกันทั้งองค์
และไม่เหี่ยวพอ เลยยังจับไต๋ได้
เพราะสนิมชนิดนี้เกิดจากความกร่อน และเก่า และเกิดจากองค์พระ ทำให้มีความพรุนและความเหี่ยวที่ผิว
แต่ถ้าทำคือนำไปใส่ ไม่เหมือนกันครับ
ที่เห็นมา และรอดมาได้บ้าง ก็เป็นสิ่งที่วิเคราะห์ได้ ด้วยเหตุผลทางวิทยาศาสตร์
ที่สามารถใช้ในการพิจารณาแยก พระเนื้อสำริด ออกจากพระเก๊ได้แล้วครับ
ดูดังนี้แล้ว น่าจะรอดครับ
ไม่มีความเห็น