สัปดาห์ที่ผ่านมาผมกลับไปบ้านที่หาดใหญ่ ช่วงเย็นของวันหนึ่ง สาวน้อยร้อยชั่งชวนไปเดินที่ตลาดเปิดท้ายข้างขนส่ง (อันที่จริงไม่มีการเปิดท้ายเลย) ซึ่งเป็นตลาดใหญ่ มีของขายเยอะแยะ และคนก็เยอะแยะเช่นกัน ระหว่างที่เดินนั้น เสียงดัง "บึ้ม..." ก้องสนั่น ทุกคนที่เดินหยุดชะงักนิ่ง ก้าวขาอยู่อย่างไรก็อย่างนั้น (นึกถึงตอนไก่โต้งยืนนิ่งช่วงยกขาขึ้น) สายตาของแต่ละคนที่ยืนนิ่งงันนั้นต่างมองกันเลิกลัก และคงคิดเหมือนกับผม "เสียงอะไรวะ ระเบิดหรือเปล่า" สักพักใหญ่ เมื่อเห็นว่า ไม่มีบึ้มที่สอง แต่ละคนจึงค่อยๆเดินพร้อมกับเงี่ยหูฟัง พอทราบเลาๆว่า หม้อแปลงไฟฟ้าระเบิด ก็ค่อยๆชื่นใจขึ้นมา แต่สนิทใจหรือไม่ สำหรับผม ผมไม่สนิทใจ เห็นว่าใกล้ค่ำแล้ว จึงไปเดินต่อกันที่ตลาดใกล้ๆนั้น (กรีนเวยํ) อันนี้ค่อนข้างใกล้เคียงกับเปิดท้าย เพราะเป็นการปูผ้าวางของขาย แตกต่างจากตลาดเปิดท้ายข้างขนส่งหาดใหญ่ที่มีการจัดเป็นช่องๆสำหรับขายของเรียบร้อยแล้ว ค่ำแล้วจึงเดินทางกลับบ้าน การออกกำลังกายด้วยการเดินดูของเป็นอันสำเร็จในวันนั้น
เมื่อคืนขณะนั่งพิมพ์งานในห้องเช่า เสียงดัง "บึ้ม" ทางฝั่งโรงเกลือ (พระอินทร์) ความคิดว่าอะไรคือแหล่งเกิดของเสียงนั้นแตกต่างจากเสียงบึ้มที่เกิดในหาดใหญ่ ก่อนค่ำผมปั่นจักรยานไปซื้อปลาทูทอดกับข้าวสวย (ปลาทู ตัวละ ๑๕ บาท ข้าวสวย ๕ บาท) ทางโรงเกลือได้จัดที่จอดรถจักรยานยนตร์ไว้ให้เรียบร้อย แต่ละคนจอดได้สะดวก โดยไม่ต้องเปิดเบาะหรือถูกตรวจสอบใดๆ แตกต่างจากที่หาดใหญ่ เราไปโลตัส ไปตลาดเปิดท้าย ต้องถูกตรวจสอบเสมอ
ภาคใต้ที่ว่ากันว่าสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีความรุนแรงประจุบัญจะเป็นสี่จังหวัดแล้วหรือครับ..