บันทึกที่ไม่มีเรี่ยวแรงจะเขียน...เขียนอะไรดี...แต่อยากเขียน…

ผมจะย้ายที่ทำงานใหม่...น้องที่ย้ายมาทำงานแทนผม...มารายงานตัว...ผมโอเคงานให้แล้ว

ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ...โทรหาได้....พี่จะเข้ามาช่วย..มาหา...อยู่อำเภอเดียวกันอยู่แล้ว

ผมเก็บของบางส่วนไปด้วย...และส่วนหนึ่งก็เอาไว้เช่นเดิม...รู้สึกใจหาย...แหว่งๆ ...ขาดๆ

 

ผมรู้ว่า...จะได้ย้ายนานแล้ว...เพราะผมเขียนขอ...ไปอีกอนามัยหนึ่ง....เป็นหมออนามัยเหมือนเดิม…

เพราะมีงานวิจัยที่ต้องลงพื้นที่นี้

เตรียมใจนานแล้ว...และผมไปขอลา...หลายคน...หลายท่าน..หลายกลุ่ม...ที่ผมรัก

เช่น...ปู่สอน กล้าศึก...ผู้ปลูกต้นไม้ในใจทุกคน ที่ผมเคารพนับถือ...

 

 

พี่ผู้อำนวยการ พี่ที่ทำงาน และ อสม....ขอจัดงานเลี้ยงส่ง

แต่ผมขอไว้...เพราะไม่อยากให้ยุ่งยากและรบกวน

แต่จริงๆ ผมรู้สึกว่า อารมณ์ของผมจะไปไหวไหม...กับการลาจาก

 

 

สุดท้ายที่ผมทำที่อนามัย...คือ...ลากสายยาง...รดน้ำต้นไม้ในสวนสมุนไพร

และมาบอกลาทุกคน...แหงนมองท้องฟ้าให้เต็มตา....

 

ผมขับรถกลับบ้าน...มาถึงบ้าน.....ผมยังรู้สึกตื้อๆ ...งงๆ ....

พร้อมกับการเขียนบันทึกและการเลือกบทเพลงแทนใจ....

ผมรู้สึกผูกพัน...ทุกอย่างที่นี้...ผู้คน..ที่ทำงาน...ทุกอย่าง...

ได้ยินไหม...โปรดฟังว่า...ผมรักที่นี้....ผมจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ครับ

ขอบคุณที่ทุกคนรักผม....ผมรับรู้เช่นกันครับ......