บางทีก็อยากตามหาหัวใจในคำกลอน
อนาคตยังหวังไม่ได้แน่ อดีตก็กลับไปแก้ไม่ได้ใหม่
ปัจจุบันยังทำไม่เข้าใจ แต่เวลาเดินไปบอกความจริง
เหนื่อยพอๆที่ใจอยากหยุดพัก หนักพอๆที่ใจจะแบกไหว
ทนพอๆที่ใจจะฝืนไป แต่จะทำพอๆที่ใจยังสั่งการ
จับปากกาจูบกระดาษ จับใจวาดตัวหนังสือ
จับความคิดบิดข้อมือ จับการฝึกปรือมาร้อยเรียง
เอาการเรียนไปใช้ในชีวิต เอาไปคิดเพื่อวันข้างหน้า
เอาไปก้าวในวันเวลา เอาไปหาการศึกษาในหัวใจ
เมื่อใจคนเกิดเหตุอาเพศ จึงเป็นเหตุให้น้ำออกเคลื่อนไหว
ปิดถนนปิดสะพานปิดหัวใจ ขังความอยากได้ในใจคน
ต้องใช้กี่ความพยายาม ต้องใช้กี่การกระทำที่เข้มแข็ง
ต้องใช้ความร่วมมือกี่เรี่ยวแรง ต้องใช้การพัฒนาและเปลี่ยนแปลงกี่หัวใจ
จงนึกถึงยามป่วยไข้ จงนึกถึงหัวใจที่ไม่รู้
จงนึกถึงความผิดที่เป็นครู จงนึกถึงเราอยู่ไปเพื่ออะไร
มีความรักที่จะรอ มีความท้อที่จะหวังใหม่
มีความจริงที่จะมอบให้ มีความฝันไฝ่ที่จะลงมือทำ
มีเรื่องดีๆรออยู่ข้างหน้า มีปัญหามากมายไล่ตามฉัน
อยู่ที่นี่เดี๋ยวนี่ต้องฝ่าฟัน ต้องมุ่งมั่นตั้งใจจึงได้จริง
เมื่อถึงคลาต้องฝึกหนัก อยากหยุดพักก็ไม่ได้
อยากจะออกก็บอกใจ เดินมาไกลต้องฝ่าฟัน
สมองดิ้นเพราะใจเดือด ลมปากเชือดเพราะสมองไหล
สิ่งที่ทำคำที่พูดส่อหัวใจ ได้กลับไปไม่พ้นไฟลนตัว
ได้สัมผัสธรรมะจึงเย็นใจ ได้เห็นพิษภัยจึงหลีกหนี
ได้รู้แจ้งจึงรู้ซึ้งถึงความดี ได้ปัญญาหน้าที่จึงสมบูรณ์
เมื่อตาไม่ยอมดู เมื่อหูไม่ยอมฟัง
เมื่อใจไม่ยอมรั้ง ชีวิตก็พังไปกับใจ
อันรวมข้อขอให้ได้ลองคิด หนึ่งชีวิตเกิดมายากแค่ไหน
สองสักกี่วันถึงวันตาย สามสิ่งใดอยากได้แล้วถึงพอ
เขาจะเติบโตยังไงในปัญหา เขาจะกล้าฟันฝ่ายังไงไหว
เขาจะรู้ความจริงเห็นสิ่งใด ถึงจะได้เข้าใจตรงไหนตน
Tharmha Jatoตามหาใจ
อาจารย์คงปิดเทอมแล้วนะครับ
คงได้อ่านกลอนที่ลึกซึ้ง............เรื่อย ๆ นะครับ
ขอบคุณนะครับที่แวะมาให้กำลังใจเป็นประจำ
สุขสันต์ทุกวัน...สุขสันต์วันสงกรานต์...ขอบคุณเสมอมานะครับกับการได้อ่านบันทึกที่น่าอ่านนะครับ
สวัสดีปีใหม่ไทยเจ้า