nobita
นาย ชัยพร รัตนดิลก ณ ภูเก็ต

ว่าด้วยเรื่องของผู้ค้า และลูกค้า


การเป็นผู้บริโภค หรือลูกค้าที่ดี ไม่จำเป็นต้องสงบเสงี่ยมจริงไหม เราจ่ายเงินเพื่อแลกกับสิ่งที่เราต้องการ โดยเฉพาะเราไม่ได้ขอต่อราคา ไม่ขอลด หรือไม่แปะโป้งเขา เขาก็ควรจะให้บริการ หรือให้สิ้นค้าและบริการเป็นอย่างดี พอเหมาะพอสมกับราคาสินค้าให้แก่เราจริงไหม

    หลายครั้งมีคนมองว่าผมเป็นคนเอาเรื่องไปซะหมด.. (ไม่ได้เราเรื่องแบบเอาการเอางานนะครับ) โดยเฉพาะเวลาไปสั่งอาหารทาน  ก็จะอะไรเล่า  สั่งอย่างหนึ่ง ได้มาอีกอย่าง สั่งยำ รสเปรี้ยว-เค็ม ก็ได้หวานจ๋อยมาซะงั้น  สั่งผัดผัก ได้พะแนง  สั่งยำมาม่า ได้ยำวุ้นเส้น และอีกหลายครั้งที่เจอ  สำหรับผมก็จะทำได้แค่บ่น และทนกินก็เท่านั้น  ไม่อยากปฏิเสธของที่เขาทำมาแล้ว เพราะจะทำให้เขาเสียของ แล้วเราก็ต้องรอนานขึ้นอีก  แต่จะบอกกับทุกคนที่มาด้วยกันว่า คราวหน้าไม่ต้องชวนมาอีกแล้วนะร้านนี้ บางร้านมากินเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย  นี่แหละเป็นเรื่องที่เจอบ่อยมาก ๆ ในเรื่องการสั่งอาหารทาน ตั้งแต่ร้านหะรู หะรา มาจนถึงร้านริมทาง ริมถนน ..... เท่าที่สังเกต ส่วนมาก จะเจอแม่ค้าพูดมาก พูดไม่หยุด เจอใครเป็นทักเป็นคุย ยิ่งช่วงน้ำท่วมนะ  ถึงขนาดพล่าม (ดีกรีมากกว่าพูด)  เราสั่งไปก็ค่ะ ๆ ๆ ๆ  พอเผลอแผล็บเดียว เสร็จละ กลับมาถึงบ้าน แย่ทุกที  แบบนี้ผมถือว่าเขาไม่ใส่ใจและให้เกียรติลูกค้า เพื่อความสบายใจก็อย่าซื้อหากันอีกเลย ร้านอื่นมีเยอะแยะ...

     กรณีต่อมา การบริการแบบมั่วซั่ว ใครมาก่อนหลังไม่สนใจ อยากขายให้ใครก็ขาย แบบนี้ก็ ลามาหลายร้านแล้วเหมือนกัน บางร้านอดทนรอมานาน พอมีอีกคนมาสั่ง ดันทำให้ไปก่อนซะงั้น ผมก็เดือดขึ้นมา เดินออกจากร้านทันทีเหมือนกัน แบบนี้ นึกในใจ ไม่อยากขายให้ ku ทำไมไม่บอกกันแต่แรกวะ ให้รอตั้งนาน ฮ่วย...

     อีกประเภท ผมเดินเข้าไปในร้านหรือหน้าร้านด้วยอาการอยากรู้ อยากได้ อยากซื้อ แต่เจอคนขาย หูหนวก ตาบอด บ้าใบ้ ไม่พูดไม่จาก ไม่บอกไม่กล่าว ไม่สนใจใยดี แบบนี้ผมก็เดินออกทันทีเหมือนกัน  นึกในใจ ถ้าแกไม่อยากขายก็น่าจะปิดร้านกลับไปนอนบ้านจะดีกว่าไหม มาเปิดร้านให้รกหูรกตาทำไมวะ

     ที่เจอก็แบบนี้ ผมเจอคนเดียวหรือไม่ ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ เจอทีไร เซ็งในอารมณ์ทุกที การเป็นผู้บริโภค หรือลูกค้าที่ดี ไม่จำเป็นต้องสงบเสงี่ยมจริงไหม เราจ่ายเงินเพื่อแลกกับสิ่งที่เราต้องการ โดยเฉพาะเราไม่ได้ขอต่อราคา ไม่ขอลด หรือไม่แปะโป้งเขา เขาก็ควรจะให้บริการ หรือให้สิ้นค้าและบริการเป็นอย่างดี พอเหมาะพอสมกับราคาสินค้าให้แก่เราจริงไหม  แต่ถ้าเราจะต้องจ่ายเพื่อแลกกับสิ่งที่ทำให้เราไม่อิ่มกายและอิ่มใจ ก็ควรจะเดินออกไป หาทางเลือกใหม่ที่ดีกว่า เพราะแม้จะไม่อิ่ม แต่เราก็ไม่เสีย  บางที เราออกมาอาจจะเจอกับร้านที่ไม่ดีเลิศ แต่เขาทำให้เราพอใจ ผมว่าก็ยังคุ้มค่ากับทรัพย์ที่เราจะต้องจ่ายไปนะ

     ไม่ได้คาดหวังกับสินค้าและบริการในสังคมยุคปัจจุบันว่าจะดีเลิศประเสริฐศรี แต่อยากเห็นและอยากเจอกับสินค้าและบริการที่สามารถตอบสนองต่อมูลค่าที่จะต้องจ่ายไปเพื่อแลกสิ่งนั้นมา ไม่ได้ร้อย ก็ขอแค่ 70 ก็ยังดีนะ  ที่บ่นมาตั้งแต่ต้นจนขอจบแค่นี้ ผมเรื่องมากไปไหม ผมขี้บ่นหรือไม่ ผมเป็นคนเอาเรื่องเอาราวจริงไหม ก็คิดกันเองละกัน สำหรับผม ต้องยืนหยัดในฐานะผู้บริโภคที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น

หมายเลขบันทึก: 468963เขียนเมื่อ 21 พฤศจิกายน 2011 22:46 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 22:18 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท