กลางวันโอบกอดกลางคืน

เคยมีคนถามไว้ว่า "กลางวันเคยเจอกลางคืนไหม" ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นพระอาทิตย์ตกที่ตรงปลายขอบฟ้า ผมเห็นโลกกลางวันและกลางคืนกำลังกอดคอกันรำ่ไห้ที่ปลายขอบภูผานั่น ผมไม่ได้ยินเสียงสะอื้นอันใดจากการพบกันของทั้งสอง แต่ผมรับรู้ได้แค่ว่ามันเศร้านัก เมฆอันมีสีอันแดงกลำ่ คงเป็นการแต้มระบายของความรักของทั้งสองที่ร้องไห้ฟูมฟาย การพบกันครั้งนั้นทำให้ผมทราบได้ว่าคงจะไม่ใช่เรื่องน่าเปรมปรีดานัก มันเหมือนการจากลาที่สะเทือนสะท้านโลก ความสัมพันธ์ของกลางวันและกลางคืนคงมีเพียงแค่ช่วงเวลานี้เวลาเดียวเท่านั้น เองหรือที่จะได้พบกันของทั้งสอง คงเจ็บปวดยิ่งนักคำกล่าวลา และสุดท้ายกลางวันก็ต้องจากไปใต้ภายใต้ภาพฟ้าสีดำ

แลผมยังคงนั่งมอง ดูอยู่ถึงความเหงาที่ถูกกลางวันหายไป ที่กลางวันคงทิ้งไว้เพียงชิ้นงานสุดท้ายที่กลางวันวาดไว้ คือดาวที่พราวทั่วฟ้า นั่นเองซินะที่กลางวันอยากจะบอกถึงความอาทรต่อกลางคืนที่จะไม่เคยได้ทอดทิ้ง ดาวคงเป็นพยานแห่งรักซินะฟากฟ้าราตรี ดวงเดือนนั่นเล่าที่เฉิดฉายท้าทายตะวันแทนแสงพระอาทิตย์ ยั้งเป็นดั่งบิดามารดาผู้ปรอบประโรมความเศร้าแห่งราตรีที่ไม่โดดเดี่ยว อบอุ่นยิ่งนัก อบอุ่นยิ่งนัก ภาพราตรีนี้ กว่าจะรุ่งสราง เหมือนต้องคำสาปให้รักกันเช่นนี้ แม้จะไกลกันแสนไกลและทั้งสองก็รู้ตัวว่าจะต้องวางตัวเองเช่นใด แต่กลางวันก็ยังฝากแสงให้ดาวเดือนที่สุดปลายฟ้าร้องเพลงเต้นรำเพื่อกลางคืน แม้กลางวันจะเดียวดายใต้ฟ้าสีเทา

คงไม่มีใครได้จากไปไหนอย่างนิรันดร์หรอกจริงไหมเพี่ยงแค่ยังไม่ได้พบกันอย่าแท้จริงเท่านั้นเอง
Not have met you yet,Like a flower in the hands of an old-style magician.