หนึ่งเดือนแห่งการอพยพ...(6)

วิถีชีวิตคนเราในภาวะปกตินั้น โดยแท้จริงแล้วย่อมมีทั้งด้านสุขและด้านทุกข์...

เฉกเช่นเดียวกันกับวิถีชีวิตช่วงอพยพ...

หากทบทวนสถานการณ์ความสุขที่เกิดขึ้น นอกจากการได้ระบายด้วยการทุบตีลูก...ปิงปองแล้ว ป๊าคิดว่ามี้คีนคงคิดเช่นเดียวกันว่า เราได้ใช้เวลาในการไปท่องเที่ยวที่ต่างๆ ในพื้นที่ใกล้เคียง ทั้งที่เคยไป เพื่อรำลึกความหลัง และที่ที่ยังไม่เคยไป...

ที่แรกๆ ที่เราไปกัน คือแถบสัตหีบ...แม้ป๊าจะมาแถบนี้บ่อยในช่วงสิบปีที่ผ่านมา แต่ก็มักเป็นการแวะเวียนที่โรงพยาบาลเป็นหลัก ไม่เคยได้แวะเที่ยวเลย...

เราตัดสินใจไปเที่ยวหลายๆ ที่ในวันเดียว เริ่มต้นทริปด้วยไร่องุ่นซิลเวอร์เลคของคุณสุพรรษา เนื่องภิรมย์ ที่อยู่แถววัดญาณสังวรฯ และเขาชีจรรย์...

บรรยากาศวันที่ไปนั้น ช่างเป็นใจเสียนี่กระไร ฟ้าใสแดดออก เหมาะสมกับการถ่ายภาพเป็นที่ระลึก (โปรดดูรูปในอัลบั้มประกอบเพื่อเพิ่มความอิจฉา...http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2346890244170.118381.1607465964&type=1) เหมาะสำหรับหนุ่มสาวควงคู่กันไปถ่ายรูป...

โดยรวมแล้วควรค่าแก่การแวะถ่ายรูปครับ แม้น้ำองุ่นที่เป็นซิกเนเจอร์ของเค้าจะหวานเกินไปสำหรับเราก็ตาม ร้านอาหารที่มีอยู่ตรงข้ามไร่องุ่นเป็นประเภทไวน์แอนกริลล์นั้นดูสวยงาม เหมาะสำหรับแวะถ่ายรูปเช่นกัน...แต่อาหารเหมาะสำหรับผู้ที่หิวมากและไม่มีทางเลือกเท่านั้น...^^

หลังมื้อเที่ยง เราตัดสินใจไปที่สวนนงนุช ท่ามกลางเมฆฝนที่อ้าแขนรอรับ...ไปถึงปุ๊บ ตกปั๊บ แถมตกกระหน่ำจนเปียกปอน มี้กับคีนเลยบอกว่าอย่าลงไปเดินเลย ไปต่อเหอะ...สรุปคือเราได้ดูเพียงต้นปาล์มริมถนนของสวนนงนุช ทั้งๆ ที่จ่ายค่าเข้าไป 250 บาท... T T

เราขับรถไปกันต่อ มุ่งสู่สัตหีบ ดินแดนแห่งนาวิกโยธิน โดยมีเป้าหมายหลักคือ เรือจักรีนฤเบศร์ นั่นเอง...

แต่ป๊าก็ยังคงเป็นป๊าอีกเช่นเคย พามี้และคีนหลงทาง ขับไปขับมา ไปถึงหาดเตยงามโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถือเป็นการไปท่องเที่ยวระหว่างทางละกันนะ... บรรยากาศหาดเตยงามมีคนมาเที่ยวคึกคักมาก เท่าที่สังเกตแล้ว ส่วนใหญ่มักเป็นครอบครัวทหารเรือ และคนละแวกนั้น มานั่งปิกนิค เอากับข้าวกับปลามากินกัน เด็กๆ ก็มาเล่นทะเล และบานาน่าโบ้ท...เราแวะอยู่สักสิบนาทีก็ขึ้นรถไปกันต่อ

ถึงตอนนี้ บทเรียนที่ป๊าได้คิดคือ บางครั้งหากเราไม่ยึดติดกับเป้าหมาย และไม่คาดหวังอะไรมาก ก็ทำให้เรามีความสุขกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดหมายได้...