สุขภาพของแม่เมื่อเดือนพฤศจิกายน2554

คุณแม่เป็นคนที่อดทนมาก เวลาไปหากินในห้วยท่านจะช้อนกลับไปกลับมาอนยู่นั่นแหละจนกุ้งงงก็มาติดสวิงจนหมด

วันที่ ๑๑พฤศจิกายน ๒๕๕๔

วันนี้พาคุณพ่อไปตรวจเพื่อรับยาต่อ เมื่อวานจึงถามคุณแม่ว่าจะไปด้วยไหม และจะหาหมอด้วยไหม คุณแม่ซึ่งอายุ๘๒ปีแล้วบอกว่าไปด้วยจะไปบอกหมอว่าไม่สบายที่ไหล่บ้าง ที่เอวที่ขา และได้เตรียมด้วยว่าจะบอกหมอว่าอย่างไร ตอนเช้าวันนี้จึงตื่นแต่เช้าลุกขึ้นมาแต่งตัวด้วยการเลือกเสื้อและผ้าถุงผ้าไหมที่ท่านว่าดีที่สุดมาใส่ พอผู้เขียนเห็นก็เลยขอให้เปลี่ยนและเอาเสื้อชุดใหม่ให้ ท่านก็ไม่ค่อยพอใจ พอเดินทางไปได้สักพักแวะปั๊มนำ้มันจึงได้เจอคนรู้จักซึ่งเขากำลังจะไปงานแต่งงานเขาจึงเข้ามาทักแล้วถามว่าจะไปไหน ท่านตอบว่าจะไปงานรับปริญญาหลานชาย (มิน่าเล่าท่านจึงได้แต่งตัวด้วยชุดที่ท่านว่าสวยที่สุดเมื่อเช้านี้เพราะตอนนั้นท่านคิดว่าพวกเราจะไปงานรับปริญญา) ท่านบอกพวกเราว่าเมื่อคืนท่านก็สงสัยอยู่ว่าหลานชายทำไมยังไม่มารึว่าเขาจะไปที่ขอนแก่นเลย ทั้งที่เมื่อวานก็บอกว่าจะไปหาหมอไม่ได้บอกว่าไปรับปริญญาเลย ท่านก็ยังบอกว่าจะไปหาหมอแต่หลังจากนั้นกลับคิดว่าจะไปงานรับปริญญา ทำให้ผู้เขียนสะดุดใจว่าท่านอาจจะมีอาการผิดปกติทางสมองไหมหนอ ดูที่หน้าของท่านก็เห็นรอยนูนของเนื้องอกดันออกมาเลยคิ้วข้างขวาขึ้นไปประมาณ๕มิลลิเมตรหรือเนื้องอกไปเบียดเนื้อสมองรึเปล่าหนอท่านจึงได้หลงลืมอย่างนี้ ท่านเป็นเนื้องอกที่เยื่อหุ้มสมองมานานแล้วหลังจากผ่าครั้งสุดท้ายแล้วท่านก็ไม่ยอมผ่าอีกเพราะท่านเชื่อว่าถ้าผ่าอีกจะไม่หายจึงไม่ยอมผ่าตัดอีกเลย เนื้องอกก็ค่อยๆโตขึ้นเรื่อยๆ จนบางทีท่านก็ว่าบวดฟันบ้างปวดแขนปวดขาบ้าง ที่ว่าปวดฟันทันตแพทย์ดูแล้วช่องปากก็ปกติดีอยู่แต่ท่านว่าท่านปวด แต่ที่ปวดแขนปวดขานั้นบางทีก็จะบวมที่ข้อมือ ข้อเท้า จึงปรึกษาหมอและได้กินยาแก้ปวดข้อนี้ทุกวันเช้าเย็นทีละเม็ด ก่อนหน้านี้ก็มีอาการชักด้วยจึงกินยากันชักทุกวัน  มาระยะหลังท่านจะง่วงมากถามหมอก็ได้รับคำตอบว่าเป็นผลจากยากันชัก  นอกจากง่วงแล้วช่วงนี้ท่านจะลืมบ่อย เดี๋ยวก็หาของไม่เจอแล้ว  หูก็ไม่ค่อยได้ยินเวลาดูโทรทัศน์ก็จะถามว่าเขาพูดอะไรพอยังไม่ได้คำตอบก็จะงอน ด้วยมักจะลืมพอกินข้าวเสร็จผู้เขียนจะถามว่ากินยารึยังพ่นยารึยังเพราะท่านเป็นหอบหืดด้วย ท่านก็จะดุว่าพูดมาก  ถ้าไม่ถามบางทีก็ไม่กินก็เลยต้องถาม   บางทีท่านก็จะปวดเอว ปวดขาให้กินยาพาราเชตามอลท่านก็ไม่กินกลัวกระเพาะทะลุ บอกว่ายานี้ไม่ทำให้กระเพาะทะลุก็เข้าใจสักพักก็ลืมแล้วก็ไม่ยอมกินอีก แต่ถ้าไปหาหมอที่คลินิกเขาให้ยาแก้ปวดมาท่านกลับกิน แต่ส่วนมากก็จะให้กินเฉพาะเวลาปวดมากๆ คราวนี้ก่อนจะถึงวันที่หมอนัดคุณพ่อ คุณแม่ก็ยังพอเดินไปมาได้อยู่ แต่ถามว่าจะตรวจไหมเพราะว่าพาคุณพ่อไปก็ต้องพาคุณแม่ไปด้วยไปคราวก่อนผู้เขียนพาคุณพ่อไปตรวจ ให้พ่อบ้านพาท่านไปเที่ยวรอ ท่านก็ถามพ่อบ้านว่าเมื่อไรจะได้ไปตรวจ พ่อบ้านจึงพาไปคลินิก ไปครั้งนี้จึงต้องถามก่อนเผื่อท่านอยากพบหมออีกถ้าท่านบอกไม่พบหมอก็จะได้บอกว่าให้ไปเที่ยวรอ เมื่อไปถึงก็เลยแยกกันให้พ่อบ้านพาคุณแม่ไปคลินิกส่วนผู้เขียนพาคุณพอไปพบหมอที่โรงพยาบาลซึ่งกว่าจะเสร็จก็เลยเที่ยงแล้ว ซึ่งหากคุณแม่มารอตรวจแบบนี้คงจะหงุดหงิดเพราะตอนพาคุณพ่อมาตรวจครั้งแรกก็ให้คุณแม่ตรวจด้วยปรากฏว่าท่านหงุดหงิดมาก ครั้งนี้พ่อบ้านพาไปคลินิกปรากฏว่าเปิดตอนเที่ยงจึงมารออยู่ที่โรงพยาบาลพอเที่ยงก็พาไป ไปถึงขณะนั่งรอก็คงสงสัยอยู่ว่าทำไมไม่พาไปตรวจซักทีเพราะตอนเขาเรียกเข้าห้องตรวจจะไม่ยอมบอกพ่อบ้านว่าเมื่อไรจะพาไปตรวจจึงได้บอกว่าก็ที่นี่แหละคลินิกล่ะพอพบหมอบอกเล่าอาการแล้วหมอก็เลยถามว่าจะกินหรือจะฉีดเลยบอกหมอว่าฉีด หมอก็ฉีดยาให้และให้ยามากินด้วยขากลับแวะกินข้าวกลางวันพอดีที่ร้านนั้นไม่มีข้าวเหนียวก็หงุดหงิดอยากกลับเร็วๆ พอดีเขามีแกงเขียวหวานด้วยจึงสั่งแกงเขียวหวานมาให้และก็มีปลาด้วยจึงได้กินจนอิ่ม พอออกมาเลยถามว่าจะให้แวะซื้อข้าวเหนียวอีกไหมก็บอกว่าไม่ต้องมาถึงบ้านก็ไม่ได้บ่นว่าอย่างไร ถ้าไม่มีแกงเขียวหวานไม่รู้ผู้เขียนจะถูกว่าอย่างไร  มาถึงบ้านก็คุยกับคุณพ่อว่าหายแล้วยาหมอนี่ดีจริงๆฉีดปุ๊ปหายเลย

     ผู้สูงอายุที่บ้านท่านเป็นอย่างไรบ้างคะท่านสุขภาพอดีไหมค่ะคุณแม่ผู้เขียนท่านมีเนื้องอกที่เยื่อหุ้มสมองมานานท่านเลยน้อยใจในบางครั้งน้อยใจว่าท่านเป็นอย่างนี้เพราะถูกคุณตาผู้เขียนตีเมื่อตอนเด็กๆแล้วก็รำพันความลำบากเมื่อตอนเด็กต้องตักน้ำให้คนที่บ้านทุกคนอาบต้องตำข้าวให้พอกินโดยที่น้องชายไม่เคยช่วยเลย(คุณแม่เป็นลูกคนโตค่ะ)ซ้ำคุณตายังให้ท้ายน้าชายอีก แต่ถ้าท่านได้อ่านหนังสือท่านก็จะเพลินไปจนบางทีชวนกินข้าวก็บอกว่าให้กินไปก่อน คราวนี้ท่านลืมผู้เขียนคงต้องเฝ้าระวังแล้วว่าจะมีอะไรผิดปกติรึเปล่า

 

  

[สุภัทรา เจติโคตร]

• วันนี้คุณยายยังสบบายดียังรู้วันรู้เวลาสถานที่อยู่ แต่จะลืมง่าย เช่นวางของเอาไว้แล้วหาไม่เจอ