สถานที่อันน่ารื่นรมย์

สถานที่อันน่ารื่นรมย์

         ยตฺถ  อรหนฺโต    วิหารนฺติ   ตํ  ภูมิรามเณยฺยกํ ฯ  เป็นอาทิ  พระอรหันต์ทั้งหลาย (ผู้ห่างไกลจากกิเลส) อยู่ในที่ใด จะเป็นบ้านก็ตาม  ป่าก็ตาม ที่ลุ่มหรือที่ดอนก็ตามที่นั้นย่อมเป็นสถานที่อันน่ารื่นรมย์

         คำว่า  พระอรหันต์นั้น  เป็นชื่อของท่านผู้ได้บรรลุคุณธรรมอย่างหนึ่ง คือ อรหัตต์ หมายถึง ความเป็นผู้ห่างไกลจากกิเลส ไม่มี  โลภ =ความอยากได้  โทสะ = ความโกรธ   โมหะ= ความหลง เหลืออยู่ในจิตใจอีกเลย

         พระผุ้มีพระภาคเจ้า มีพระนามอย่างหนึ่งว่า อรหันต์ เพราะเหตุดังนี้

๑.เพราะทรงเป็นผู้ห่างไกลจากกิเลส    ๒. เพราะเป็นผู้สามารถกำจัดข่าศึกคือกิเลสได้แล้ว  ๓.เพราะทรงหักกรรมแห่งสังสารจักรได้แล้ว  ๔.ทรงเป็นผู้ควรรับปัจจัย ๔ ที่ทายกถวายด้วยศรัทธา  ๕.ไม่ทรงกระทำบาปในที่ลับ

          บุคคลผู้มีกิเลสสิ้นแล้ว ได้นามว่า อรหัตต์ จะอยู่ที่ใด  ที่นั่นกลายเป็นที่รื่นรมย์  เพราะใจรื่นรมย์  ตรงข้ามกับใจกังวล เมื่ออยู่ที่ใดก็เป็นทุกข์

           "สวรรค์อยู่ในอก   นรกอยู่ในใจ"  ใจผ่องใสสวรรค์เกิด  ประสริฐแล"

          ความวิตกกังวลเป็นมารของความสุข  บางที่และเสมอ ๆมนุษย์เราชอบสร้างเรื่องขึ้นมาให้ใจวิตกกังวลเล่น ชอบสมมติล่วงหน้าไปนานๆ และมักสมมติสิ่งที่น่ากลัว สมมติว่าถ้าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้มากมายหลายเรื่อง แล้วจะทำอย่างไร คงจะทนไม่ได้ เมื่อคิดเช่นนี้ใจก็วิตกกังวลล่วงหน้าไปหลาย ๆ ปี พอถึงเวลานั้นเข้าจริง ๆก็ไม่มีอะไร เกิดขึ้นในทางร้ายเลย  ความวิตกกังวลล่วงหน้ามาเป็นปี ๆ นั้นจึงเป็นเพียงความทุกข์ เปล่า ๆ ไม่ได้รับประโยชน์อะไรคุ้มค่าเลย

          ด้วยเหตุนี้ ทางจิตวิทยาจึงสอนเราว่า ถ้าจะคิดสมมติขอให้สมมติไปในทางที่ดี ผลดีจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่เกิดขึ้นก็ตาม แต่ผลที่แน่นอนก็คือ  ทำให้ใจของเราเป็นสุขรื่นรมย์ เป็นต้น

          พระพุทธองค์ทรง แสดงธรรมแก่ นางวิสาขามหาอุบาสิกา ที่บุพพาราม เมืองสาวัตถี ทรงปรารภพระเรวัตเถระ น้องชายพระสารีบุตร ฯ

จากธรรมบทแห่งความดี เล่ม ๒ วศิน อินทสระ