ฝากใจไว้ที่เมืองสองแคว

•                       นิราศพิษณุโลก              เทวาลี
  •                                      
•                                              จำนิราศร้างนุชสุดสงสาร

ยี่สิบหกพฤษภาพุธาวาร                       จำนรรจ์กาลหนึ่งทุ่มจากพุ่มพวง

เสียงวู้ดวู้ดหวูดแว่วระฆังขาน                 ฤดีดาลดุจทับด้วยเขาหลวง

เหมือนถูกพรากดวงใจไปจากทรวง          เหมือนดังห่วงรักขาดอนาถพลัน

เห็นมือน้อยค่อยโบกยิ่งโศกหนัก             บอกที่รักพี่จะกลับมารับขวัญ

จำจากเจ้าจรไกลไม่กี่วัน                       เจ้าจงหมั่นรักนวลสงวนนาง

จากเชียงใหม่แดนวิไลอันไพศาล            เมืองโอฬารน้ำใจไม่มีหมาง

ขอธาตุเจ้าปกป้องคุ้มครองนาง               อย่าตัดทางรักร้างให้ลางเลือน

เสียงฉึกฉักฉึกฉักฉุดรักคลาด                จึงไม่อาจหยุดรถให้ราเลื่อน

จนความมืดรุมเร้าเข้ามาเยือน                 คล้ายกับเตือนให้รู้ว่าอยู่เดียว

คืนนี้คงไม่มีคืนที่แล้ว                          เสียงแผ่วแผ่วซาบซ่านกระสันเสียว

เจ้าพร่ำพรอดว่ารักจักแดเดียว               จะไม่เกี่ยวชายชู้เป็นคู่นอน

แสงศศิสาดส่องช่องหน้าต่าง                ดูสว่างไสวยามไร้สมร

ยิ่งคิดลึกตรึกตรองมองอัมพร                 ดาวสลอนเคียงคู่เป็นหมู่จันทร์

ถึงป่าสักยิ่งเศร้าระทมทุกข์                    คงไม่สุขสรวลเสแลเฮหรรษ์

ไม่มีใครปลอบใจให้หายพลัน                เท่าเจ้านั้นปลอบใจชายหายเศร้าใจ

ถึงดอยติคิดถึงตำหนิน้อง                     ไฝทั้งสองปรางผดผ่องสดใส

คราสมรให้จุมพิตสนิทใน                     ประคองไว้แอบอกอุ่นอุรา

โอ้หนองหล่มคงหล่มดั่งจมปลัก             ตกหลุมรักขึ้นยากเป็นหนักหนา

แม้นตกหล่มหลุมรักปลักกานดา             ยังดีกว่าตกหล่มที่จมเลน

ลุแม่ทาทาไว้กระไรหนอ                      ทั้งปากคอคิ้วคางไม่ว่างเว้น

หอมกลิ่นปรางแป้งไม่ละปะทุกเพล         เจ้าสมเป็นเบญจากัลยาณี

มาเดี๋ยวนี้ใครทามาลาเล่า                     ฝากแม่เจ้าช่วยทามารศรี

ให้สดสวยสิ้นทุกข์ทุกราตรี                   ไม่ให้มีราคีที่หมองมัว

ช่วยสงวนนวลเนื้อเอื้อรักษา                  อย่าพลอยพาอัปมานในการชั่ว

เตือนให้น้องรู้สึกสำนึกตัว                    เขาจะหัวเย้ยเล่นไว้เป็นตรา

ถึงเวลาต้องทานอาหารค่ำ                   ได้เพียงสะอึกจึงนึกหา

น้ำพริกแดงไก่ทอดหยอดน้ำปลา           ที่ยุพาปรุงอร่อยค่อยกลืนกราย

แม้นอาหารอร่อยถึงร้อยรส                    ก็ไม่อดคำนึงถึงโฉมฉาย

ครั้งเคยป้อนข้าวคำทุกค่ำงาย                ยามเมื่อชายจากจรใครป้อนแทน

นาฬิกาบอกยามเกือบสามทุ่ม                ดังเพลิงสุมสุดโศกวิโยคแสน

สุดเปล่าเปลี่ยวเดียวดายยามไร้แฟน        ลุล่วงแดนลำปางหว่างขุนตาน

ไม่มีต้นตาลเดี่ยวที่เรียวรูด                    เพียงเสียงพูดพร้องเพรียกเรียกคำขาน

คงเป็นชื่อขุนนางสร้างมานาน                ชื่อขุนตานขานไขไว้ต่อมา

ยินแต่เสียงโอเลี้ยงส้มเมี่ยงเจ้า               บ้างก็เอากล้วยไม้ของในป่า

ทั้งส้มสุกลูกไม้ในพนา                         เป็นสินค้าล่อใจให้คนซื้อ

มองมองไปไม่มีธรรมชาติ                      รุกขชาติดาษดื่นเห็นมืดตื้อ

ไม่มีแม้รุกขใบกระพือ                           นี่นะหรือคือถ้ำที่สำคัญ

จากขุนตานรถผ่านแม่ตานน้อย               แล้วค่อยค่อยราเลื่อนเลือนเหมือนฝัน

รถเร็วรี่เลยลัดห้างฉัตรพลัน                   คงมีวันเวลามาอีกที

ถึงบ่อแฮ้วแฮ้วดักเขาปักไว้                    แฮ้วดักใจคนจรหมอนหมิ่นหนี

ใครผ่านไปผ่านมาไม่พาที                     มาคราวนี้แฮ้วคงยกให้ตกตาย

ถึงเขลางค์หมางจิตคิดสับสน                 เราสองคนเคยเยือนไม่เลือนหาย

แสนสุขสมภิรมย์รื่นฤทัยกาย                  สุดเสียดายไม่มีเจ้าเคลียเล้าคลอ

โอ้แม่ทะคงทะอุระไว้                           ทะดวงใจไสผลักรักร่วมหอ

โฉมสุดาคงเหงาเฝ้าแต่รอ                     อยากจะขอแม่ช่วยอำนวยทาง

แม่จงช่วยประโลมน้องโฉมศรี                ในฤดีอย่าขุ่นข้องให้หมองหมาง

ช่วยส่งข่าวทุกข์พี่มิอำพราง                   สุดอ้างว้างโหยไห้อาลัยทรวง

ถึงศิลาอาศน์อินทร์องค์อมฤต                พระสถิตแท่นผาศิลาหลวง

แต่อ่อนนุ่มกว่าปุยนุ่นจุลทั้งปวง              บ้างบำบวงบอกใบ้ได้นิพพาน

วังกระพี้ผ่านตรอนนอนท่าสัก                 โอ้ความรักรุมร้อนที่ซอนซ่าน

นอนนั่งหลับจับปากกามานมนาน            จนรถผ่านบ้านดาราลืมตาที

เห็นสาวสาวสวยสวยสำรวยสิ้น               ให้นึกจินต์จิตหวนถึงนวลศรี

เปรียบความสวยสมเท่านงเยาว์มี             งามสักกี่ร้อยเจ้านงราม

ถึงไร่อ้อยอ้อยนี้ที่ว่าหวาน                     ยังไม่ปานเปรียบได้หนึ่งในสาม

น้องหวานนอกปอกในหทัยงาม               อ้อยคงขามเข็ดหวานพาลเป็นลม

ถึงบ้านโคนคำนึงถึงโคนนุช                  โคนโคกสุดสดใสแสนสุขสม

เคยเดล้าคลอคู่เคียงเรียงภิรมย์              ใยพระพรหมพลัดพรากจากขาโคน

โอ้บ้านตูมตูมเต้าที่เต่งตั้ง                     แดดิ้นดังเดินผ่านตะพานโผน

ใครเด็ดดอกตูมเต้าแล้วเอาโยน              จะกระโจนโจมจับรับขึ้นมา

แม้เต็งหนามหนามเต็งเกิดเกี่ยวเกาะ        แหวกว่ายเสาะหนองตมโคลนเต็มหนา

จะเวียนว่ายเคียงคู่กับหมู่ปลา                เพื่อค้นหาบัวตูมให้พุ่มพวง

รถสะดุดหยุดกึกเสียงฉึกฉัก                  ไม่ได้พักผ่อนกายกลับหายง่วง

จากจอมใจไกลนักเจ็บหนักทรวง            มาลุล่วงเมืองโอฆะพระนารายณ์

 

                เมืองสองแควชื่อนี้             มีมา    นานแฮ

                พิษณุเทวา                     สร้างไว้

                มีน้ำน่านธารา                 ไหลผ่าน    กลางเนอ

                ดูดั่งพระแต่งให้               จึ่งได้งามสม

 

                ก่อนจบนิราศร้าง              แรมสมร   ลงฤๅ

                เพื่อฝากสาราจร               ส่งน้อง

                อ่านเสร็จอย่ารีบนอน          ก่อนพี่      เนอนาง

                ดิดก่อนเคยร่วมห้อง           แนบเนื้อนวลปราง

       

                เท      วท่านส่งให้            มาเกิด    น้องเอย

                เวศร์   จึ่งงามประเสริฐ       กว่าผู้

                ปา     ลเลี้ยงดูเลิศ            ใครอื่น    เท่าแฮ

                ลี      ลาสวยสมสู้              หนึ่งได้เทวดา

 

                                  $$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

                                                                      เทวาลี

                                                            ชมรมกวีล้านนาหละปูน

                                                                  อาศรมคนยอง

                                                            26  พฤษภาคม  2514

[ต๋ำบ่าถั่ว]

ยอดเยี่ยม สุดยอด กลอนนิราศ.....

[ห่อนึ่งไก่]

เป๋นดีเอ็นดูคนเฒ่าเฝ้าเฮือนยิ่งล้ำ ความหลังฝังใจ๋ผดออกมาเหมือนเห็ดต๋ามอด เป๋นดีขอยสาวเจ้าในนิราศแต้ว่า บทอัศจรรย์เหมือนเพลงของทูลทองใจเลยก่อว่าได้ จะรออ่านบทต่อไปเน่อเจ้าฺ......