มองบ้านผ่าน"ความคิดถึง"

...มองบ้านผ่านความคิดถึง...

   ใครจะรู้ว่า...สังคมเมืองที่ว่าศิวิไลซ์ ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาใช้ชีวิตตั้งรกราก หากใครได้มาอยู่ในสังคมนี่จะเป็นที่อิจฉายิ่งนัก แต่เหล่านั้นก็เป็นแค่เปลือก เปลือกที่โอ้อ่า แสงไฟหลากสีที่สาดส่อง ความเจริญที่ล้ำหน้าไม่ได้สร้างให้ชีวิตมีความสุขแม้แต่น้อย มีเพียงความเหนื่อยล้าและท้อแท้ที่คอยเกาะกินร่างกายอยู่เท่านั้น

   ฉันเคยคิดมาตลอดว่า ฉันจะสอบเข้ามาเรียนในกรุงเทพมหานครเพราะเบื่อที่จะจมปลักอยู่แค่ต่างจังหวัด เบื่อที่จะอยู่ใกล้พ่อแม่ เพียงเพราะอยากมอบอิสระให้กับชีวิตก็เท่านั้น และในที่สุดฉันก็ทำได้ ฉันได้เข้ามาเรียนใน“เมืองกรุง” เมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ความเจริญล้ำหน้า แฟชั่นการแต่งกายที่สวยงามตรงกับความชื่นชอบของฉัน อิสระที่ฉันอยากจะทำตามความต้องการเช่นไรก็ได้ แน่นอนว่ามันทำให้ฉันมีความสุขและคิดว่าสิ่งเหล่านี้ก็คงหยิบยื่นความสุขมาให้ฉันเช่นเดียวกัน หากแต่มันไม่ได้เป็นเช่นที่หวังไว้ ความสุข ความอิสระที่ฉันใฝ่หาเหมือนภาพลวงตาที่ถูกสร้างจากตัวตนของฉันเองหาใช่ภาพสังคมเมืองเบื้องหน้าไม่ สองสิ่งที่ฉันหวัง ฉันแทบคลำหามันไม่เจอ แวดล้อมที่รายล้อมอยู่รอบตัวแลดูวุ่นวายไร้ความเป็นระเบียบ ความรีบเร่งของทุกชีวิตที่มีเวลาเป็นตัวกำหนด รอยยิ้มที่ฉันยังแทบจะหาไม่เจอ แสงสียามเช้าหดหายกลายเป็นแสงแดดและควันท่อไอเสีย นี่หรือสังคมที่ใฝ่ฝัน หากเลือกย้อนกลับไปได้ฉันคงลบความใฝ่ฝันนี้ทิ้งเสีย หากแต่ได้เพียงแค่คิดเท่านั้น เพราะในความเป็นจริงฉันยังคงต้องเดินตามเส้นทางที่ขีดไว้ด้วยตัวฉันเองต่อไป เส้นทางที่วุ่นวาย ชีวิตที่เป็นเพียงชิ้นส่วนหนึ่งของนาฬิกา ความสุขที่ได้รับมาเทียบเท่ากับความสุขที่ได้รับจาก“บ้าน”ของฉันไม่ได้เลย บ้านที่มีพ่อ แม่และยาย บ้านที่ฉันเคยอยากจะเดินให้ห่างออกไป ใครจะรู้เล่าว่าตอนนี้ฉันคิดถึงบ้านแทบขาดใจ ฉันเหนื่อยล้า ความศิวิไลส์และวุ่นวายเกาะกุมร่างกายให้เหนื่อยล้า พร้อมที่จะหมดแรงทุกครั้งไป คิดถึงความเป็นสังคม“ต่างจังหวัด” คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงทุกคนที่บ้าน คนที่คอยเติมน้ำมันให้ไฟของฉันยังคงโชติช่วงต่อไป แต่ตอนนี้ได้ยินเพียงเสียง เสียงที่มอบกำลังใจมาเต็มเปี่ยม เสียงที่ยังคงเติมต่อพลังให้ฉันได้ลุกขึ้นสู้กับชีวิตเช่นนี้ต่อไป ฉันอยากได้รับสัมผัสที่อบอุ่นเช่นที่เคยได้รับ แต่แน่นอนว่าระยะทางทำให้ฉันกลับสัมผัสได้เพียงเสียง ทุกครั้งที่คิดถึงบ้าน ฉันคงทำได้เพียงโทรหาคนที่บ้านหรือนั่งมองภาพที่ฉันจินตนาการไว้ผ่านความคิดถึงเท่านั้น

   มันอาจจะเป็นบทเรียนของเด็กคนหนึ่งที่ทะเยอทะยานหวังจะควานหาความอิสระ ความศิวิไลซ์ให้กับชีวิต แต่มันก็เป็นบทเรียนที่ทำให้เด็กต่างจังหวัดคนหนึ่งได้เรียนรู้ที่มีชีวิตอยู่ในสังคมที่ไม่คุ้นเคย สังคมที่แตกต่างจากสังคมที่จากมาอย่างสิ้นเชิง เพื่อวันหนึ่งสิ่งเหล่านี้จะเป็นพลังสร้างความเข้มแข็งให้เด็กคนนี้ได้ยืนหยัดอยู่ในสังคมอันโหดร้ายได้อย่างมีความสุขต่อไป