ผ้าขาว

รักหรือเปล่า

ผ้าขาว

            หลาย ๆ คนเปรียบเด็กเหมือนผ้าขาว เพราะต้องดูและรักษา ระมัดระวังไม่ให้เปรอะเปื้อน ขาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง ค่อย ๆ แต่งแต้มสีสัน ให้เป็นไปตามวัย บ้างก็บอกว่าต้องรักษาความขาวให้อยู่นาน ๆ ไว้อย่าให้หมอง....

            ครูที่สอนเด็กแบบให้ความรู้เป็นไปตามวัย นับว่าเป็นสิ่งที่ดีที่ให้เขาเรียนรู้แบบเป็นขั้นเป็นตอน ให้เขาเรียนรู้แบบค่อยเป็นค่อยไป เรียนรู้ให้เหมาะสมกับวัยเหมาะสมกับยุคสมัยที่เปลี่ยนแปลงไปแทบตามไม่ทัน แต่แน่นอนว่าเด็กย่อมไม่สามารถอยู่ในสายตาครู หรือ พ่อแม่ได้อย่างตลอดเวลาเพราะฉะนั้นถ้าผ้าขาวที่เราเฝ้าดูแลทะนุถนอมอย่างดีแล้วนั้นไม่เป็นไปดั่งที่ใจเราวาดหวัง ในฐานะที่เราต้องเป็นผู้ดูแลเด็กจะทำอย่างไร ให้เขาอยู่รอดปลอดภัยจากสังคมปัจจุบันที่เสื่อมลงทุกวัน ๆ

                การดูแลเด็กที่มีความรู้ความสามารถแตกต่างกันนั้นเป็นเรื่องที่ครูหลายคนอาจเอ่ยปากว่าเหนื่อยยาก ท้อแท้กับภาระหน้าที่และการทำงาที่ยากลำบากของคำว่าครู พ่อแม่ต้องทำอย่างไรที่จะดูแลเขาให้ดีได้ดั่งใจ พ่อแม่บางคนรักลูกจนเป็นเหมือนพ่อ แม่รังแกฉัน พ่อแม่บางคนไม่สนใจลูกละเลยให้แต่ครูดูแล แล้วอย่างนี้จะแก้กันที่ตรงไหน เดินทางสายกลางดูแลเด็กอย่างไร ให้เขาได้เรียนรู้และอยู่รอดปลอดภัยในโลกแห่งความเป็นจริง เขาจะเป็นผ้าขาวอย่างที่เราต้องการหรือไม่ เขาจะเรียนรู้ด้วยตนเองอย่างไร เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งไหนผิด สิ่งไหนถูก ครูคนเดียวจะสอนได้อย่างไร ครูคนเดียวจะดูแลเด็กในชั้นเรียนของตัวเองอย่างไร ถ้าไม่ใช่ลูกศิษย์ของตนแล้วครูจะสนใจหรือไม่

                ผ้าขาวในที่นี้อยากให้หลาย ๆ  คนที่เป็นครูมองข้ามไปเสียบ้างว่า ถ้าเด็กที่เปรอะเปื้อนสีไปบ้างแล้วรูจะทำอย่างไรให้ผ้าสีนั้นกลับมาขาวได้เหมือนเดิม ครูจะทำอย่างไรให้ผ้าที่เปื้อนสีนั้นกลับมาสวยงามโดยลบเลือนความหม่นหมองออกไป ไม่มากก็น้อยบ้างก็ยังดี ความสุขของคนเป็นครูอยู่ที่การดูแลเด็กให้ใช้ชีวิตในความเป็นจริงได้อย่างดีที่สุด ให้เขาพร้อมที่จะออกไปสู้กับโลกภายนอกได้อย่ากล้าหาญและยังเป็นผ้าขาวที่สวยงามอยู่ตลอดเวลา เด็กที่ได้เรียนรู้แบบลองผิดลองถูกในการเรียนรู้เนื้อหาเป็นสิ่งที่ดีแต่ถ้าการเรียนรู้เป็นบทเรียนความจริงของชีวิตมันจะคุ้มกันหรือไม่ที่ต้องเอาผ้าที่ขาวสะอาดไปแลกมาอย่างนั้นหรือ   

 

[รัฐศาสตร์ สารราษฎร์]

เขียนได้ดีครับครู