คนรวยผู้น่าสงสาร

คนรวยผู้น่าสงสาร 

 

“คนจน” มีนิยามว่าไร...ใครรู้บ้าง?

ถ้ายังไม่รู้แล้วจะไปแก้ปัญหาความยากจนก็น่าเป็นห่วง

แก้ไปแก้มาจะกลายเป็นว่า ทำให้เขามีรายได้เพิ่มขึ้น

แต่กลับจนลงกว่าเดิม!!

 

ก็ไปนิยามกันว่าคนจนคือ ”คนที่มีรายได้น้อย” (กว่าฉัน)

ซึ่งเป็นคำนิยามแบบยะโสโอหังที่ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง

หรืออาจเป็นนิยามที่ลอกเอามาจากขี้ปากของพวกองค์การระดับโลกของฝรั่ง

 

ในความเห็นผม..มาตรวัดความกินดีอยู่ดี(หรือความรวย)ที่สำคัญที่สุดน่าจะมีเพียงสามประการคือ

หนึ่ง การมีความพอเพียงของปัจจัยสี่

สอง ความไม่เหลื่อมล้ำต่ำต้อยกว่าสังคมรอบกายมากนัก

สาม การมีเวลาพักผ่อนและเสพความสุขตามรสนิยม

 

หากเอาเกณฑ์สามเกณฑ์นี้มาใช้วัดจะเห็นว่า

คนที่เราว่าจนตามคำนิยามปัจจุบันนั้นแท้จริงแล้วอาจคือคนรวย

ส่วนเราและคนที่เราคิดว่ารวยแล้วนั้นอาจกลายเป็นคนจน

 

เศรษฐีพันล้านในท่ามกลางเศรษฐีหมื่นล้าน

ก็คือคนจนโดยการเปรียบเทียบกับสังคมรอบกาย(กฎข้อสอง)

แถมยังไม่มีเวลาเสพความสุขอีกด้วย(กฎข้อสาม)

เพราะต้องเอาเวลาไปสร้างความร่ำรวยเพื่อเทียบชั้นกับพวกหมื่นล้านให้ได้สักวัน

เท่ากับว่าจนถึง 2  ใน 3 เกณฑ์เข้าไปแล้ว

ทั้งที่มีเงินตั้งพันล้าน

 

ส่วนชาวนาบ้านนอก อาจกลายเป็นคนรวย

เพราะมีปัจจัยสี่ในการดำรงชีวิตที่พอเพียง

มีฐานะพอๆกันกับคนในละแวกบ้าน...ไม่แตกต่างกันมากนัก

ทำให้ไม่เกิดปมด้อยหรือปมเด่นมากเกินไป...ก็ไมต้องทุกข์ใจ

ที่สำคัญคือมีเวลาว่างที่จะเสพความสุขตามรสนิยมของตนได้มาก

 

ใครกันแน่ที่จนแล้วยังไม่เจียม

ตัวเองเอาให้รอดเสียก่อนเถอะ

ก่อนที่จะไปแก้ปัญหาความยากจนให้คนอื่นเขา

แล้ววันนี้กินยาแก้ปวดหัวสองเม็ดเป็นประจำตามที่หมอสั่งหรือยัง?

 

...คนถางทาง (๒๕๔๗)