เต๋าเต้อจิง บทที่ 24 พึงกระทำอย่างปล่อยวาง

ผู้ที่ยืนเขย่งปลายเท้า จะยืนอยู่ได้ไม่นาน

ผู้ที่สาวเท้าก้าวยาวๆ จะเดินไปได้ไม่ไกล

ผู้ที่ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแสดงว่าตามืดบอด

ผู้ที่คิดว่ารู้จักตัวเองดีพอ มิอาจแบ่งแยกถูกผิด

ผู้ที่ลำพองหยิ่งผยอง มิอาจก้าวหน้าได้ยาวนาน

ผู้ที่ยึดติดกับผลงาน ไม่มีทางสร้างสิ่งที่ยั่งยืนได้

ผู้ที่มีเต๋าจะทำไปด้วยใจที่ว่างและรู้จักปล่อยวาง.

ข้อเตือนใจ เพื่อใช้เตือนตน

คำสอนเรื่องเต๋าของท่านเล่าจื๊อมักจะเน้นย้ำในเรื่อง "ความอ่อนน้อมถ่อมตน" ไม่หยิ่งลำพอง จองหองพองขน ไม่มองตนว่าสูงเด่นว่าใครๆ ไม่ทำไปเพื่อประโยชน์เฉพาะตน ไม่นำผล(งาน)ที่ได้มาใช้สร้างอัตตาตัวตนให้เพิ่มพูนมากขึ้นไปอีก เต๋าสอนให้เราทำอะไรที่ "ไม่ฝืน" ธรรมชาติ ทำอย่างพอดี ไม่ก้าวเท้าเร็วจนเกินไป ไม่ยืนเขย่งสูงจนตัวเองก็ทนไม่ได้

เต๋าสอนให้เรารู้จักตัวเอง รู้จักดูตัวเอง สอนให้ทำอย่างเป็น "ผู้ให้" ไม่ใช่ทำไปเพราะต้องการเกียรติยศชื่อเสียง . . คำสอนดังกล่าวถ้าเรานำไปประยุกต์ใช้กับการบริหารงาน หรือการดำเนินชีวิตของเรา . . ผมว่าบางทีชีวิตเราคงจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยก็ได้ !