คุณหมอขา...ช่วยน้องนักเรียนหน่อยค่ะ...
เวลาประมาณเที่ยงครึ่ง...วันที่ 1 กันยายน 2554
ผมกินข้าวไม่ทันสิบคำ...ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์...คุณครูโรงเรียนนี้เอง
คุณครู : "คุณหมอขา...ช่วยน้องนักเรียนหน่อยค่ะ...ขาของนักเรียนติดอยู่ซอกต้นมะขาม...ช่วยกันมาเกือบ 20 นาที...ออกไม่ได้...คุณหมอไปดูหน่อยนะค่ะ"
ว่าแล้ว...คุณครูก็บึ่งรถกลับอย่างด่วนจี่...ผมงงเล็กน้อย...คุณครูคงคิดว่าหมออนามัย...ความรู้น้อย ๆ จะช่วยเหลือได้นะ...งงงวยและประหลาด...แต่ก็ดีนะที่คุณครูยังคิดว่าเราช่วยเหลือได้
ผมรีบบึ่งรถมอเตอร์ไซด์...เมื่อย่างเข้าสู่โรงเรียน...ฝูงนักเรียนเนืองแน่น...จุดเกิดเหตุคงอยู่ตรงนี้นะ...คิดในใจว่า...จะช่วยเหลือด้วยวิธีใดนะ...
คุณป้า...คนที่มาเกี่ยวหญ้าที่โรงเรียนเห็นเด็กก่อน...งัดแงะเท่าไหร่ไม่ออก...ขาของเด็กยังติดหนึบอยู่ในซอกต้นมะขาม...
ต่อมาคุณครูมา...ก็ช่วยกันหลายท่าน...ทำอย่างไงก็ไม่ออก...จึงมาตามผมนี่แหละครับ
สภาพน้องนักเรียน ปอหนึ่งคนนี้...กำลังตกใจ..ร้องไห้...เหงื่อผุดออกเต็มใบหน้า
เสียงผู้คนแยกออกเป็น 2 อย่าง
หนึ่ง คือ สมน้ำหน้า...เอาขาไปยัดต้นไม้ที่มันยืนอยู่ดี ๆ ทำไม ?
สอง คือ สงสาร...เขาทรมานแล้ว...เอาใจช่วยดีกว่า
ผมเลยบอกคุณครูว่า...ให้หาน้ำมาให้น้องดื่ม...ให้เย็นใจก่อน...แล้วปลอบโยนว่า...เดี๋ยวคุณหมอช่วย...เอาออกได้แน่
ผมเลยบอกกับคุณครูว่า...ถ้าวิธีการที่ผมช่วยเหลือช่วยน้องไม่ได้...เราต้องโทร 1669 หรือ อบต. มาช่วยนะครู
คุณครู : หมอช่วยไม่ได้ไม่เป็นไร ...แต่ครูอยากให้มาดูด้วยกัน...ครูตกใจไม่มีสติ...จับขาแรงกล้วขาหลุด หรือบวม....ขาเหมือนลงล๊อคกับซอกมะขามแน่มาก...อบต. คงจะเอาเลื่อยมาเลื่อยต้นมะขามนะหมอ
ในหลักสูตรที่ครูของหมออนามัยสอน...ก็ไม่ได้สอนเรื่องนี้นะ...แต่ผมจำได้ที่คุณแม่ช่วยพี่สาว...ที่ถอดแหวนจากนิ้ว...คือ...ต้องใช้สบู่หรือเจลหล่อลื่น...แล้วจะหลุดอย่างง่ายดาย
ในใจของผม...ลองดีกว่า...สาธุ...สาธุ
หมอ : "คุณครูครับ ช่วยหาสบู่เหลว หรือโลชั่น มานะครับ
ไม่กี่นาที คุณครูก็ได้สบู่เหลวมาทันใจ
ผมราดสบู่เหลวลงขา...ทั้งสองด้านของน้อง...ประมาณเกือบครึ่งขวด
ตอนแรก...ยังแน่นเหมือนเดิม
ผมพยายามเอานิ้ว...ลูบและกดผิวหนังกับเปลือกมะขาม...ได้ผลครับ
น้องเริ่มขยับขาได้...ขึ้นลงได้...แต่ผมก็เสียวว่า...ขาน้องจะไปลงล๊อคกับซอกมะขามแน่นกว่าเดิม
และแล้วปาฏิหารย์ก็เกิดขึ้น... ผมเลื่อนขาน้องขึ้นเล็กน้อย...และเมื่อผิวหนังลื่นและนุ่นไหลรื่น...ขาก็ออกได้ทันใด
เสียงไชโยกึกก้อง...ทุกคนยิ้มแย้ม...
ผมขอโทษคุณครู และนักเรียน...ที่ทำไป...พูดไป...ถ่ายรูปไป...
เป็นการแบ่งปันประสบการณ์นะครับทุกคน
แล้วผมก็รับน้องนักเรียนโต ๆ หนึ่งคน...ไปเอายาแก้ปวดให้น้อง...
หมายเลขบันทึก: 457559เขียนเมื่อ 1 กันยายน 2011 21:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 29 พฤษภาคม 2012 04:00 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (6)
ดีใจจัง....ที่สุดท้ายแล้ว ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี
ขอบคุณ...คุณหมอและทุกๆ คนมากเลยนะครับ
เล่าได้เร้าใจมากคะ
และเก่งมากเลยคะที่ประยุกต์เทคนิค ถอดแหวน มา "ถอดขา" ได้สำเร็จ :-)
ดีใจด้วยนะค่ะ ><
หมออานามัยคนนี้ทำได้ทุกอย่าง...สุดยอด..
น่าสงสารเด็กน้อยจัง เป็นประสบการณ์ที่ได้เรียนรู้ เผื่อมีเหตุเกิดที่โรงเรียนลักษณะนี้ จะได้ช่วยเหลือค่ะ สุดยอดคุณหมอ
นำปัญญา...มาใช้แก้ปัญหายอดเลยจริงๆ