ครูขายครู

สิ่งหนึ่งที่สร้างทุกข์ใจให้กับผมมากคือการเห็นร้านอาหารริมถนนจำนวนมากที่ตั้งชื่อร้านบ่งบอกว่าเจ้าของร้านเป็นครูหรือเคยเป็นครูเช่น “ครูต้อ”  “ครัวครูตุ้ม” “ครูแหววโภชนา” 

 

ผมว่ามันเป็นการทำลายภาพลักษณ์ของครูทั้งประเทศที่สมาคมครูควรพิจารณาแล้วออกหนังสือขอร้องให้พวกเขาเลิกใช้คำว่า “ครู” ในชื่อร้านเสียที

 

เพราะ “ครู” นั้นคนไทยเราถือเป็นปูชนียบุคคล (บุคคลที่ควรกราบไหว้) เนื่องเพราะประสิทธิ์ประสาทสรรพวิชาให้ลูกศิษย์แบบยอมจนยอมเหนื่อย

 

ดังนั้นการอ้างเอาความเป็นที่รักเคารพและน่าเชื่อถือของคำว่า “ครู” ไปแสวงหากำไรเชิงการค้าเช่นนี้จึงไม่เป็นการสมควร จะเป็นการสร้างความเสื่อมเสียต่อครูในภาพรวมแบบกร่อนไปเรื่อยๆ ทีละนิด แบบไม่รู้สึกตัว  เพราะมันทำให้สาธารณชนเกิดภาพพจน์ว่า เออ..ครูกับการค้าเป็นของคู่กันไปแล้ว

 

เมื่อความรู้สึกศรัทธามันกร่อนลงเรื่อยๆ อีกหน่อยถ้าครูเอากิฟฟารีนมาขายให้นักเรียนในโรงเรียนก็คงไม่ผิดบาปอะไร

 

หรือในที่สุดอาจนำสู่การที่ครูเอาถุงยาง ยาคุมกำเนิด มาขายแบบส่งถึงตัวไปเลย ...เอ้า..ดีเสียอีก เป็นการช่วยป้องกันโรคอย่างได้ประสิทธิผล

 

...คนถางทาง (๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๔)

ปล. ร้านทหารตำรวจก็มาก เช่น ดาบยิ้ม จ่ามี หมู่หรอย   ร้านหมอไม่ค่อยมีแต่พอมีเหมือนกัน ร้านพระจำได้ว่ามีเหมือนกันเช่น มหาเฉียบ (ชื่อสมมติ) แต่ร้านครูนั้นมากที่สุด

[ทรัพย์มาดี]

เห็นด้วยที่ว่าไม่ควรใช้คำว่า "ครู" นำหน้าครับ

[โสภณ เปียสนิท]

เอาข้างนอกก็ย่ำแย่แล้วครับ

เข้ามาขายในโรงเรียนคงหนักไปหน่อยนะครับ

[กิติยา เตชะวรรณวุฒิ]

*** การไม่กล้าหาญพอที่จะเคารพความเป็นตัวตนของตนเอง....ไม่อยู่ห่างจากความเสื่อมนักหรอกค่ะ