เรือใบไม้

บ้านริมคลอง

         นานหลายปีที่จากไป..... ทุกครั้งที่กลับมาข้าพเจ้าชอบที่จะมานั่งหลังบ้าน มีริมคลอง  มีกอจาก ปูเปี้ยว ปูแสม  ขาดก็แต่แสงหิ่งห้อยที่เกาะอยู่กับแสมต้นใหญ่ที่บัดนี้ได้หายไปกับเรือขุดลอกคลองเมื่อปลายปีก่อนน้ำท่วม  ขณะนี้ต้องยอมรับให้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของสังคมท้องถิ่น ริมคลองแถบบ้านยังพอมีปูทะเลให้วางแร้ว วางลอบ  ได้อาหารมื้อหนึ่งเดี๋ยวนี้ต้องไปหาวางลอบ กันไกล ๆ ร้านอาหารริมคลองเริ่มผุดกลายเป็นสังคมเมืองในชนบท  ขณะที่ธรรมชาติถูกรุกราน แต่...ข้าพเจ้าก็ยังสุขทุกครั้งที่กลับบ้าน  บ้านหลังเล็กริมคลองที่เปลี่ยนแปลงสภาพไปตามกาลเวลา หลังเล็กและเหงาไว้อาลัยให้กับเจ้าของบ้านพร้อมต้อนรับคนมาเยือน  ใบโกงกางยังคงร่วงหล่นพร้อมฝักแก่เตรียมภารกิจกู้โลกเท่าที่จะสืบเผ่าพันธุ์แข่งกับผู้บุกรุก  โชคยังดีเพราะขณะนี้เจ้าตะบูนเพื่อนยากลาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ.....ร่วมไว้อาลัยด้วยดอกลำพูเกสรแก่แด่ตะบูนและแสมด้วยสัตย์จริง.....