ปณิธานกวี

ปณิธานกวี  ของ  อังคาร  กัลยาณพงศ์  ได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซี่ยน (ซีไรท์)  ประจำปี  พ.ศ. ๒๕๒๙  เป็นประเภทกวีนิพนธ์ต่อจาก  นาฏกรรมบนลานกว้าง  แต่คั่นกลางระหว่างเรื่องสั้นและนวนิยายในปี  ๒๕๒๗-๒๕๒๘  พิมพ์ครั้งที่สิบโดยสำนักพิมพ์สยาม  สายส่งศึกษิต  บริษัทเคล็ดไทยวางจำหน่าย  หนังสือจำนวน  ๑๒๐  หน้า  ราคา  ๘๐  บาท

            คุณอังคาร  กัลป์ยาณพงศ์  มีชื่เสียงและผลงานเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง  ปี  ๒๕๑๕  มูลนิธิเสถียรโกเศศ-นาคะประทีปได้เชิดชูเกียรติเป็นกวีดีเด่นคนแรกของมูลนิธิ  ผลงานของคุณอังคาร     กัลป์ยาณพงศ์  อาทิ  เช่น  กวีนิพนธ์  ของอังคาร     กัลป์ยาณพงศ์  ลำนำภูกระดึง  บางบทจากสวนแก้ว  บางกอกแก้วกำศรวล  หรือนิราศนครศรีธรรมราช  ปณิธาณกวี  หยาดน้ำค้างคือน้ำตาของเวลานอกจากรางวัลด้านวรรณศิลป์แล้ว  คณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ  ประกาศยกย่องเชิดชูเกียรติให้  อังคาร กัลป์ยาณพงศ์เป็นศิลปินแห่งชาติ  สาขาวรรณศิลป์  เมื่อ  ๘  ธันวาคม  ๒๕๓๒

            คุณ  ส. ศิวรักษ์  กล่าวถึงอังคารกัลป์ยาณพงศ์  ว่าอังคารเป็นกวีผิดไปจากคนอื่น ๆ ในสมัยนี้  อังคารเป็นตัวของตัวเอง  กล้าแสดงอารมณ์และความคิดเห็นออกมาอย่างตรงไปตรงมา  อย่างแปลกประหลาดไม่ซ้ำแบบใคร  งานของอังคารผู้อ่านต้องหวั่นไหวตาม  ในทางฉันทลักษณ์ของกลอนจะไม่ยึดติดฉันทลักษณ์เดิม  กลอนจะละสัมผัสในแบบสุนทรภู่แทบหมดสิ้น  กาพย์ก็มิได้เลียนลีลาของเจ้าฟ้ากุ้ง  โคลงก็ไม่ได้ตกเป็นทาสของศรีปราชญ์หรือนรินทร์อินทร์  แต่ข้อเขียนก็มิได้ทิ้งแบบแผนโบราณหากทว่าเข้าใจและเคารพนับถือกวีแต่ก่อน  แต่เป็นเพราะในสมัยของตนเองการแสดงออกจึงไม่เป็นไปตามแบบโบราณ..........................................นี่กระมังที่ทำให้กวีรุ่นหลัง ๆ จะยกย่องและเรียกอังคาร     กัลป์ยาณพงศ์ว่า  ท่านอังคาร  และนี่กระมังคืออหังการ์ของกวี

                        บางบทของ  ปณิธาณกวี  นำมาฝากด้วยความรัก

                                                ใครจะอาจซื้อขายฟ้ามหาสมุทร

                                    แสนวิสุทธิ์โลกนี้ที่พระสร้าง

                                    สุดท้ายกายวิภาคจะจากวาง

                                    ไว้ระหว่างหล้าและฟ้าต่อกันฯ

                                เรามิใช่เจ้าของฟ้าอวกาศ

                                    โลกธาตุทั่วสิ้นทุกสรวงสวรรค์

                                    มนุษย์มิเคยนฤมิตตะวันจันทร์

                                    แม้แต่เม็ดทรายนั้นสักธุลีฯ

                                                ............................................

                                    ..................................................

                                                สิ้นเสน่ห์วรรณศิลป์ชีวิตเสนอ

                                    ละเมอหาค่าทิพย์ไหนสนอง

                                    อเนจอนาถชีวีทุกธุลีละออง

                                    สยดสยองแก่ถ่านเถ้าเศร้าโศกนักฯ

                                                แล้งโลกกวีที่หล้าวูบฟ้าไหว

                                    จะไปรจนารุ้งมณีเกียรติศักดิ์

                                    อำลาอาลัยมนุษยชาติน่ารัก

                                    จักมุ่งนฤมิตจิตรจักรวาลฯ

                                                ให้ซึ้งซาบกาพย์กลอนโคลงฉันท์

                                    ไปทุกชั้นอินทรพรหมพิมานสถาน

                                    สร้างสรรค์กุศลศิลป์ไว้อนันตกาล

                                    นานช้าอมตะอกาลิโกฯ

 

                                                            ด้วยจิตคารวะ

                                                            ธีระ    เงินแก้ว

                                                            ต้น  เมษา’  ๕๔