บันทึกริมทาง(13)
54
ฉันพลัดพรากจากบ้านมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย
หลายปีแล้วที่ฉันต้องเดินทางคนเดียว
และใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวตามลำพัง
“คิดถึงบ้านจัง”
คือ ความรู้สึกลึกๆ ภายในใจที่ฉันบอกกับตัวเองอยู่เสมอ
คิดถึงพ่อแม่....ที่แก่ชรา และสังขารเริ่มจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา
คิดถึงน้องๆ.....ที่ฉันเคยอุ้ม โอบกอด และเช็ดน้ำตาให้ในยามที่พวกเขาร้องไห้ตอนเป็นเด็กๆ
คิดถึงเพื่อนๆ.....ที่เคยเล่นซุกซนด้วยกันในวัยเยาว์ และอีกหลายคนที่ผูกพันในยามที่ฉันเติบใหญ่
และคิดถึงคนที่ฉันรัก.....ทุกๆ คน ที่คอยห่วงใยและให้กำลังใจฉันเสมอมา
ในยามที่ฉันคิดถึงพวกเขาทั้งหมด
ฉันชอบมองไปที่ดวงจันทร์และดวงดาวที่ส่องสว่างอยู่บนฟากฟ้า
ฉันคอยภาวนาอธิษฐาน.....
ขอให้พวกเขาทุกๆ คน จงมีแต่ความสุข มีสุขภาพแข็งแรง และประสบพบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ ตลอดเวลา
คิดถึงน่ะ..... คิดถึงจัง
แล้ววันหนึ่ง......ฉันจะกลับไป
(นิวเดลี อินเดีย / คิมหันตฤดู, พ.ศ.2542)
เชิญชวนฟังเพลง "แสงเดือนถามข่าว แสงดาวนำทาง" ด้วยกันนะครับ
ความเห็น (4)
นิวเดลี ปีสี่สอง รึคะ
สวัสดีครับ
อ่านแล้ว...ถึงไม่เคยจากบ้านไกล ๆ แต่ก็รู้สึกคิดถึงบ้านนะครับ
พี่เคยไปอินเดียนะครับ
ผมอยากชมดอกไม้ดอกหนึ่งในอินเดีย
ที่ลองค้นหาแล้วไม่เจอเลยครับ
พี่เคยเห็นต้นกัลโมห์อูร์ไหมครับ
เขาบอกว่า มันมีดอกสีแดง ๆ
อยากเห็นจังครับ
สบายดีนะครับ
ผมเรียนที่นั่นตอนเมษายน 2540-เมษายน 2542 ครับ
ผมเขียนขึ้นตอนเมษายน 2542 ช่วงสอบ final ครั้งสุดท้าย....ก่อนกลับบ้านครับ
ผมไม่เคยเห็นต้นกัลโมห์อูร์เลยครับ เนื่องจากไม่รู้จักมาก่อน
รู้จักแต่ขนมซำโมซ่า ขนมกุหลาบจามู และน้ำชากรำจาย ซึ่งผมกินอยู่เป็นประจำเท่านั้นเอง