ความสุขจากกล้วย
อ่านหัวข้อกันแล้ว อย่าเพิ่งคิดเลยไปไกลกันนะครับ มันเป็นความสุขจากกล้วยจริงๆ เรื่องมีอยู่ว่า ในช่วงวันหยุดยาว 5 วัน ของเดือนพฤษภาคม หลังจากกลับมาจากจังหวัดระยอง ที่พวกเราชาว สปสช. ได้ไปร่วมประชุม KM ของเขตมา อีกนัยหนึ่งก็เป็นการไปพักผ่อนชาร์ตแบตกันไปในตัว หลังจากที่พวกเราได้ทุ่มเททำงานกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อยมาทั้งปี แบตยังไม่ทันเต็มก็ต้องมานั่งหน้าดำหน้าแดงเตรียมตัวรับกับการมาเยือนของคณะผู้ตรวจประเมินจากสถาบันรับรองมาตรฐานไอเอสโอ มาเตรียมเอกสาร เตรียมตัวนำเสนอกันในวันหยุดสุดสัปดาห์ ไม่รู้ว่าความสุขจากระยองจะมาหมดกันในวันนี้หรือเปล่า
หลังจากเตรียมตัวมาทั้งวัน ทั้งเหนื่อย ทั้งเครียด ลงมาจากสำนักงานที่ตั้งอยู่บนชั้น 4 ของอาคารไปรษณีย์พิษณุโลก เห็นพี่ที่ไปรษณีย์พิษณุโลกกำลังใส่ปุ๋ยให้กับต้นกล้วยที่ผมเล็งอยู่ว่าจะขอหน่อกล้วยไปปลูก เนื่องจากว่าเป็นกล้วยที่ลูกใหญ่มาก ตามรูปที่ผมพยายามที่จะให้พวกเราได้ดูว่ามันใหญ่ขนาดไหน จึงรีบปรี่เข้าไปหาพี่เขา โดยหวังว่าจะตีซี้เพื่อที่จะขอหน่อกล้วยได้ง่ายๆและที่สำคัญต้องฟรีด้วย ไม่ได้คาดหวังว่าจะพบกับเรื่องราวดีๆที่พี่เขาเล่าให้ฟัง
พี่เขาเล่าให้ฟังว่า พี่เขาเป็นคนชอบปลูกต้นไม้ แต่ส่วนใหญ่จะปลูกแต่ไม้ผล ไม่ค่อยชอบปลูกไม้ดอกไม้ประดับ เพราะว่าผลไม้มันกินได้ เวลาไปซื้อเขากินก็ไม่ค่อยมันใจว่ามันจะดีไหม สู้ปลูกกินเองไม่ได้ปลอดภัยกว่า คุยกันไปผมก็สังเกตพื้นที่ที่พี่เขาใช้ปลูกกล้วยว่าไม่ได้กว้างขวางอะไรเลย เป็นพื้นที่ว่างเพียงไม่กี่ตารางวาภายในพื้นที่บริเวณของสำนักงานไปรษณีย์ แต่พี่เขาสามารถใช้พื้นที่ในการปลูกกล้วยได้หลายกอ และหลายพันธุ์ ยิ่งคุยยิ่งสนุก พื้นที่ในการคุยกันเปิดกว้างมากขึ้นเนื่องจากเราคุยกันในเรื่องที่เราสนใจเหมือนกัน ครั้งแรกที่พี่เขาเอามาปลูก ได้ไปขอหน่อกล้วยมาจากพี่อีกคนหนึ่งที่ทำงานในไปรษณีย์ด้วยกัน เนื่องจากเห็นว่าเป็นพันธุ์กล้วยหอมทอง ซึ่งพี่อีกคนก็ใจดีให้มาฟรีๆ จึงได้นำมาปลูกในพื้นที่ของสำนักงาน
แรกๆ เจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ก็บ่นว่าจะปลูกไปทำไม รกเปล่าๆ แต่ด้วยความตั้งใจและเป็นคนชอบปลูกต้นไม้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ในวันที่อยู่เวรยามของสำนักงาน จะนั่งจะนอนไป ก็เสียเวลาเปล่าๆ พี่เขาจึงไปเอาหน่อกล้วยมาปลูก พี่เขาบอกว่าเขาเป็นคนมือเย็น ซึ่งคนมือเย็นมักจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการปลูกต้นไม้ อันนี้ผมคิดว่าเป็นกุศโลบายของคนสมัยก่อนว่าบุคลิกของคนลักษณะใดน่าจะปลูกต้นไม้ได้ดี เพราะผมสังเกตว่าพี่เขาเป็นคนเอาใจใส่ต่อต้นกล้วย เพราะพี่เขาเล่าให้ฟังว่า กล้วยชนิดนี้ชอบชื้นแต่ไม่แฉะ รากต้นกล้วยมักจะหาอาหารตามผิวดิน จึงใช้วิธีการใส่ปุ๋ยคอกร่วมกับการถางหญ้ามาสุ่มกันไว้รอบๆกอกล้วย เพราะว่ากล้วยต้นไม่สูงมาก ลูกใหญ่ คงหากินเองไม่พอแก่การเติบโตของลูก จึงจำเป็นต้องใส่ปุ๋ยบ้าง โดยปุ๋ยที่ใช้ก็เป็นปุ๋ยคอก ไม่เคยใช้ปุ๋ยเคมีเลย
เราแลกเปลี่ยนเรียนรู้เรื่องกล้วยๆ กันไปเรื่อยๆ จนได้ความรู้ที่เหมือนกันว่า กล้วยสามารถทำให้มีกลิ่นต่างๆได้ โดยการเจาะกลางลำต้นและอยากได้กลิ่นอะไร ก็นำกลิ่นนั้นไปใส่ไว้ในรูที่เราเจาะ เมื่อกล้วยสุก ก็จะได้กลิ่นอย่างที่เราอยากได้ หรือแม้แต่การที่อยากให้กล้วยได้ผลผลิตมากขึ้น หรือหน่อที่แตกขึ้นใหม่มีความแข็งแรง แตกหน่อเยอะ ต้องคว่ำหน่อกล้วยในตอนปลูกครั้งแรก หรือแม้แต่กระทั่งวิธีการค้ำยันเครือกล้วยอย่างไรไม่ให้ต้นหัก และเครือกล้วยหักคอ ซึ่งต้องใช้ไม้สามท่อน สองท่อนแรกไขว้กันเพื่อรองรับเครือกล้วย อีกท่อนหนึ่งใช้ยันบริเวณปลายเครือตรงที่ตัดหัวปลีออก เพื่อรับน้ำหนักเครือกล้วย หรือการปล่อยให้กล้วยสุกคาต้นจะหวานอร่อยการการตัดไปบ่ม
พูดคุยกันมานาน สุดท้ายผมก็ต้องถือโอกาสขอหน่อกล้วยพี่เขาตามวัตถุประสงค์ของผม แต่คำตอบที่ผมได้รับกลับทำให้ผมได้รับรู้ถึงความสุขที่เกิดจากการให้ที่ผมอาจจะไม่ได้คาดคิดมาก่อน
“ผมได้หน่อกล้วยมาฟรีๆจากพี่คนนึง เมื่อผมนำมาปลูกได้ เมื่อมีคนมาขอ ทำไมผมต้องขายด้วย ผมไม่ได้เสียอะไรเลย”
และผมยังได้รู้มาอีกว่า เมื่อครั้งที่แล้วที่กล้วยสุก พี่เขาตัดเครือกล้วยไปแขวนไว้บนสำนักงานไปรษณีย์ คนที่เคยว่าปลูกกล้วยแล้วรก กลับตัดกล้วยกลับบ้านหน้าตาเฉย ซึ่งทำให้ผมได้รู้ถึงสัจจะธรรมบางอย่างเหมือนกัน
ไม่ได้หน่อกล้วยในวันนี้ แต่กลับได้ความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ของการให้ ผ่านแววตาและสีหน้าของพี่เจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ แต่รู้สึกเสียดายเหลือเกินที่ไม่ได้ถามชื่อพี่เขาไว้ แต่คงไม่เป็นไร เพราะเราอยู่ในอาคารเดียวกัน คงได้เจอกันอีกแน่ๆ เรื่องความสุขจากกล้วยก็จบลงเพียงเท่านี้ อย่าคิดลึก!
ความเห็น (1)
สรุปมันเรื่องกล้วยจริงเปล่าพี่
ดุแล้วไม่กล้วยเลยพี่ 555