กับการห่างหายการส่งบันทึกถึงสมาชิกเกือบ ๆ สามเดือน การจะเรียกข้อบกพร่องนี้ว่า
“ความล้มเหลวก็คงไม่ผิดนัก”
หันมองย้อนกับตนเองแล้วเกิดคำถามว่า
อะไรเป็นปัจจัยของความล้มเหลว
มีข้อเท็จจริงอย่างหนึ่งว่า การทำเรื่องเล่านี้มีแค่ ติ๋วและพี่อ้อเป็นหลักในการทำ ซึ่งติ๋วดูจะเป็นหลัก เพราะทั้งเขียนและส่งถึงสมาชิกทุก ๆคน หลัง ๆมา พลังภายในรู้สึกแผ่ว เหมือนเรือลำน้อยที่ผ่านพายุมา เจอแรงเสียดทานมากมาย ทั้งภายนอกและภายใน ที่หนัก ๆ ดูจะเป็นภายในค่ะ ที่เกิดขึ้นในตนเอง กับสิ่งที่ปรากฏ ยอมรับว่าเหนื่อยแต่ก็ได้รับการพัฒนา พอตัดช่องน้อยก้าวออกมาทำ กับช่องทางการแก้ปัญหา ปรากฏมีภาระเพิ่ม แต่คนทำงานเกี่ยวกับต้นฉบับและสมาชิก ยังมีแค่ติ๋วคนเดียว ไม่กล้าใช้คนอื่น พอติ๋วรู้สึกเหนื่อย เหมือนบอกตัวเองว่า
“ถ้าสุดมือสอยก็ปล่อยมันไป”
แล้วพอลองปล่อย แรก ๆ ก็มีแว๊บ ๆ กังวลบ้าง แต่พอสองเดือนผ่านไป สามเดือนผ่านไป ข้างในเริ่มเงียบ สภาวะทางอารมณ์ผ่านไป กลับมามอง “เฮ้ย มันเป็นปรโยชน์” ฉายชัดความเห็นแก่ตัวในตนเอง
ส่วนพี่อ้อ ท่านยังเขียนเรื่องราว ส่งมาเรื่อย ๆ แต่ติ๋วก็เอาขึ้นบ้าง บ่างส่วนที่ยังไม่เอาขึ้นก็มี ขอประทานโทษนะคะเจ้ จะพยายามปรับปรุง
ส่วนเรื่องราวจากสมาชิก เช่นน้องนี ก็ยังช่วยเขียนอยู่มิได้ขาด
สะท้อนว่า “จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว”
เมื่อจิตใจเราเศร้าหมองนั้น ก็ยากที่จะกล้าก้าวข้ามความกลัวออกมาทำอะไรค่ะ
แล้วก็บอกตนเองว่า “เอาใหม่นะ”
ไม่มีความเห็น