ลมเอย...เจ้าหอบรัก
มาหยุดพักรับไออุ่น
หอมลมกลิ่นละมุน
คอยพัดกรุ่นอุ่นหลับนอน
ฝนเอย...เจ้าหอบฝัน
ให้ตะวันได้หลบร้อน
สดชื่นชุ่มอาทร
โปรยมาก่อนนะคนดี
อยู่กันสองตายาย
ลูกหลานหลายย้ายออกหนี
หาใครก็ไม่มี
ให้ฝากผีและฝากไข้
เนื้อย่นหนังเหี่ยวยาน
คือตำนานอันยิ่งใหญ่
สองมือที่แกว่งไกว
เลี้ยงลูกให้เติบโตมา
เหมือนขอนไม้ใกล้ฝั่ง
ใจนั้นยังต้องทนฝ่า
แต่กายแสนอ่อนล้า
สังกะสาสังกะสี
อยากพบหน้าลูกหลาน
ก่อนวายปราณจากโลกนี้
ขอกอดเจ้าคนดี
อุ่นชีวี...ครั้งสุดท้าย...
มีหวังยังคิดจึงผิดหวัง
บางครั้งอ้อมเเขนว่างเปล่า
หลับตาอาวรณ์ทุกคราว
ปวดร้าวลูกหลานผ่านเลย