ฉันเหมือนขนนกหล่น
จากเบื้องบนจากต้นฟ้า
เคว้งคว้างกลางนภา
ลมพัดพาไร้ทิศทาง
สิ้นหวังกำลังใจ
อับจนไร้แสงสว่าง
ปลิวว่อนเบาเบาะบาง
สู่เบื้องล่างชะตากรรม
ผ่านร้อนผ่านเหน็บหนาว
เดินทางยาวทั้งสูงต่ำ
ถูกเหยียดหยามเหยียบย่ำ
เจ็บชอกช้ำระกำใจ
เมื่อก่อนมีเรือนเหย้า
หลบร่มเงาพักอาศัย
แสนสุขปลอดทุกข์ภัย
ชื่นสดใสทุกเส้นทาง
อบอุ่นเจือจุนจิต
เนรมิตให้ทุกอย่าง
อยากได้สิ่งใดบ้าง
กองอยู่ข้างเร็วฉับพลัน
ยามนี้...ไม่มีแม่
หรือต้องแพ้จนหยุดฝัน
แม่รู้คงจาบัลย์
ต้องฝ่าฟัน...ฉันจะไม่ยอมแพ้...
ไม่มีความเห็น