็้Herb - รางจืดจากใจ

๒๕ เมษายน ๒๕๕๔

     บ่ายของวันจันทร์ อากาศร้อนมาก....ถึงมากที่สุด แต่เราต้องออกไปหารางจืด เพื่อนำมาเพาะกล้าสำหรับใช้ในโครงการสมุนไพรล้างพิษ พ่อม้วน (ประธานอสม.บ้านโคกสูง) บอกเราไว้นานแล้วว่า ที่บ้านคุณยายคำปุ่น (อสม.บ้านโคกสูง) มีรางจืดปลูกไว้เต็มรั้ว ไปขอท่านได้

   เราเลยชวนแม่วัตร (ผู้ช่วยแพทย์แผนไทย) แม่เถียร (แม่บ้านที่รพ.สต.) น้องอ้อย (จพ.สาธารณสุข) ไปดูรางจืดกัน (ที่จริงเราเตรียมถุงไปด้วยเผื่อมีจริงๆจะขอกลับมาเพาะ) น้องอ้อยดูตื่นเต้นที่จะไปด้วย

     บ้านคุณยายคำปุ่นเป็นบ้านที่อยู่ในซอยลึก หน้าบ้านมีเถารางจืดสวยมากเป็นพุ่มระย้า ใบเขีียวสดแสดงถึงการเอาใจใส่ดูแลเป็นอย่างดี เมื่อไปถึงนั้นคุณยายกำลังนั่งคุยกับเพื่อนบ้านอยู่บนแคร่เล็กๆหน้าบ้าน เราก็แจ้งความประสงค์ว่า อยากจะมาขอรางจืดไปเพาะที่รพ.สต. คุณยายคำปุ่นรีบเปลี่ยนเสื้อที่ไส่ เดินไปหามีดทำครัวออกมาตัดรางจืดให้เราโดยไม่อิดออดแต่อย่างใด

   ตัดไปท่านก็เล่าไป ว่าท่านได้ต้นรางจืดนี้นะมาจากวัดแห่งหนึ่ง เอามาปลูกท่านก็เก็บกินอยู่ตลอด โดยการเอาเถากับใบตากแห้งต้มกินทุกวัน บางทีก็ต้มใส่หัวเสน่ห์จันทร์ขาวและเหงือกปลาหมอ ที่ปลูกอยู่ไม่ห่างกันนัก ท่านบอกว่าท่านไม่ใช่หมอสมุนไพร แต่ท่านชอบกินยาต้มสมุนไพร ชอบหาสมุนไพรมาปลูก

    เราเลือกตัดบริเวณปลายด้านหนึ่งของพุ่มรางจืดเพื่อหลีกเลี่ยงการตายหมู่ของเถารางจืดที่ถูกตัดโคน ตััดเสร็จแล้วคุณยายคำปุ่นก็เตรียมเขียงกับมีดไว้ให้เรามาสับเป็นปล้องๆเพื่อการเอากลับมาที่รพ.สต.ได้ง่าย

น้องอ้อยช่วยตัดเถารางจืด

      ระหว่างนั่งตัด คุณยายคำปุ่นก็เอารางจืดที่ตากแห้งแล้วมาให้เราดู พร้อมเล่าอย่างสบายอารมณ์ว่า เวลาเดินทางหรือลูกหลานมาหา รางจืดแห้งนี้จะกลายเป็นของฝาก ลูก หลาน และ แม่ดอง (พ่อหรือแม่ของลูกสะไภ้หรือลูกเขย) แล้วคุณยายก็เอารางจืดที่ตากแห้งหลายกำมือมาจัดแจงใส่ถุงเป็นของฝากให้กับเรา

      ด้วยความเกรงใจเราจึงขอรับมาแค่สามกำก็พอ ท่านจะเอาให้เป็นสิบกำเลยค่ะ พอกลับมาสนใจตัดรางจืด คุณยายคำปุ่นก็หอบหัวเสน่ห์จันทร์ขาวมาหาเรา ถามว่าเคยเห็นรึเปล่า  เราก็ตอบเคยเห็นบ้างเหมือนกัน ท่านบอกว่าหัวเค้านี่นะหอมดี พูดแล้วก็ส่งหัวแห้งๆมาให้เราดม อืม....หอมจริงๆด้วย...เจ้านี่เอาไว้กินแก้กินผิด ต้มกินเลย หมอเอาไปปลูกที่อนามัยนะ

   เข้าทาง คริๆ ไม่มีการปฏิเสธค่ะ

    อ้อยใจที่นั่งตัดรางจืดอยู่ข้างๆหัวเราะคิกคักกับปฏิกิริยาของเรา ท่านอุตส่าต์ขุดให้นี่ค่ะ กลัวเสียน้ำใจ พอห่อเสน่ห์จันทร์ขาวให้แล้ว ท่านก็เดินมาเก็บเศษรางจืดที่เรากับอ้อยใจตัด เอาตอก(ไม้ไผ่ที่ย่อยเป็นชิ้นเล็ก) มามัดให้อย่างดี บอกเราว่าเศษที่เหลือนี่หมอควรจะเอาไปต้มกินที่อนามัยด้วย เสียดาย เราเลยเก็บเศษรางจืดกลับมาทั้งหมด

     ก่อนกลับเราคิดหนักเลยจะให้ค่าตอบแทนเรื่องรางจืดท่าน รึจะไม่ให้ดี หากให้ก็กลัวว่าท่านไม่รับมันเป็นน้ำใจที่ประเมินราคาไม่ได้หรอกค่ะ  หากไม่ให้เราก็ไม่สบายใจอีกที่เอาของท่านมาฟรีๆ แถมทำลายรางจืดไปตั้งซีกพุ่มเลยนะ งือ....T_T ....

        ปรึกษาอ้อยใจงุบงิบๆๆๆ ที่สุดเราก็หาทางออกว่าให้เงินหลานท่านไปซื้อขนม (คุณยายคำปุ่นมีหลานชายวัยซนคนหนึ่งค่ะมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆค่ะ)

    ท่านจึงค่อยรับ เฮ่อ....โล่งอก...เพราะท่านปฏิเสธเราทันทีที่เรายื่นให้..^_^

       เราตั้งใจแล้วว่ารางจืดงอกเมื่อไหร่จะขนไปให้ท่านปลูกที่บ้านด้วย การรับน้ำใจจากท่านทำให้เรารู้สึกดี เราอยากให้ท่านรู้สึกเช่นเดียวกันเมื่อเราเป็นฝ่ายให้บ้าง ขอบคุณคุณยายคำปุ่นสำหรับรางจืดค่่ะ วันนี้ได้เรียนรู้การเป็นผู้รับน้ำใจค่ะ

     รางจืดนี้จากใจจริงๆ ^_^

กลับมาถึงก็เอาแช่น้ำยาเร่งรากเลยค่ะ

เสียบลงถุงดำเรียบร้อยในเช้าวันรุ่่งขึ้นโดยอสม.ที่มารดน้ำสวน

และน้องนักเรียนที่อบต.จ้างมาทำงานพิเศษช่วงปิดเทอม(ขอแม่แดงมาช่วนงานค่ะ)

เศษที่เหลือเอาตากแดด

ยังอยู่ในกระบวนการคิดว่าจะทำเป็นชาหรือยาต้มค่ะ